Ο Οπλαρχηγός Ιάκωβος Κουµής γεννήθηκε το ετος 1797 στο ορεινό χωριό Σπινα Σελινου, και από µικρό παιδι ειδε το πρόσωπο της Τουρκικής τυρρανιας παντου γυρω του…
Ετσι, µόλις ανδρωθηκε και µπορουσε να κρατά όπλο εντάχθηκε στις Χαΐνηκες οµάδες του Σελινου. Απο νωρις εντάχτηκε στη Φιλική Εταιρεια, και µε την κήρυξη της Επανάστασης του ’21 έδρασε σε διάφορα µερη της επαρχιας του. Στα 1825 µε µια µικρή οµάδα αγωνιστων κατελαβαν το µεχρι τότε απόρθητο κάστρο της Γραµπουσας. Λιγο αργότερα, όταν πια εσβησε η Επανάσταση στην Κρήτη, εφυγε για να πολεµήσει τους εχθρους στην Πανω Ελλάδα.
Ηταν παρών στην άλωση της Μονεµβασιάς, στο Ναυαρινο, στη µαχη του Νεόκαστρου, στα Σάλωνα αλλά και στην Αττικη, στη µάχη του Φαληρου στα 1827 διπλα στον µεγάλο ήρωα και ξακουστό Γεωργιο Καραϊσκάκη. Το µυαλό και η καρδιά του όµως ητανε πάντα στον τόπο του, στην Κρήτη. Την ιδια χρονιά βρέθηκε να πολεµά τους Τουρκους στη Νεάπολη Λασιθιου. Το 1830 και ενω η Κρήτη στεναζε ακόµα κάτω από την Τουρκικη τυρρανια του Σουλτανου, εστειλε επιστολη στους Ναυάρχους των Μεγάλων ∆υνάµεων µε την εκκληση να προστατεψουν τους κατοίκους της Κρητης από τις σφαγες των Τουρκων. Την ιδια χρονιά θα ορισθει ως Μελος της Επιτροπης Κρητικου αγωνα, ενω ενα χρόνο αργότερα θα µεταβει στην ελευθερη πλεον Ελλάδα όπου θα λάβει αρχικά τον βαθµο του Χιλιαρχου στο Άργος και λιγο αργότερα, αυτόν του Ταγµατάρχη της Βασιλικής Φάλαγγας.
Το 1841 θα κατεβει και παλι στην Κρήτη για να συµµετεχει ως Αρχηγος του τµήµατος Σελινου στη νεα επανάσταση, η οποια όµως ουτε αυτη τελεσφορησε. Εχοντας συνεχως εγνοια την τυχη του Νησιου µας, θα συµµετεχει στην Α’ Εθνικη Συντακτικη Συνελευση στην Αθηνα το 1843-1844 ως ενας απο τους επτά αντιπρόσωπους της Κρητης. Αφιερωσε ολη τη ζωη του παλευοντας για το ποθουµενο, δηλαδη για την Ελευθερια της Πατριδας. Αποχτησε δυο κορες οι οποιες οπως ελεγε ο ιδιος, ηλπιζε κάποτε να τον συγχωρεσουν επειδη τις αφηνε πολυ συχνά µονες χωρις πατερα, κι ετρεχε οπου τον ειχε αναγκη η Πατριδα, στα πεδια των µαχων. Η µοιρα του τον εφερε τελικα αντιµετωπο µε τον χειρότερο εφιαλτη, µε τα αδελφοκτόνα πάθη, την αντιζηλια και το φθόνο, που τον οδηγησαν τελικά σε άδικο θανατο… Εφυγε τελικά από τη ζωη στις 13 Ιουνιου του 1860 χτυπηµενος απο βόλι ελληνικο.
Επειδη ο λαός µας όµως ξερει να τιµά τους ηρωές του, το όνοµά του µνηµονευοταν για πολλες δεκαετιες και µεχρι σηµερα, από αυτους που τιµουν και σεβονται την Ιστορια του Τόπου µας και εγινε και Ριζιτικο τραγουδι που λεει τα εξης…
Ουλα τση Κρητης τα χωρια, άξια και Τιµηµενα… Στο Σελινο ‘ναι ενα χωριο… απου το λενε Σπινα… Χωριο του Καπεταν – Κουµη…
Σηµερα ο ανδριάντας του κοσµει την Πλατεια Νεων Καταστηµάτων στα Χανιά, µεταξυ άλλων Αγωνιστων και Ηρωων του Τόπου µας
Με απόλυτο σεβασµό στη µνηµη του και θαυµασµό για τις θυσιες και τους Αγωνες του, θα κλεισω αυτη τη µικρη µου Ιστορικη αναφορα στο πρόσωπό του µε µια Μαντιναδα.
Τη µυρωδιά του Γιασεµιού…
την οµορφιά του Κρίνου
έχουν αυτοί που δόξασαν…
τ’ όνοµα του Σελίνου
*Ο Θάνασης Πατεράκης είναι πρόεδρος
του Συλλόγου Στιχουργών Ν. Χανίων
µέλος της ∆ιεθνούς Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνων.
