Oπως το ψωμί

Όταν έμαθα ότι κυκλοφόρησε η νέα ποιητική συλλογή του Βαγγέλη Κακατσάκη με τον τίτλο “Oπως το ψωμί” είπα μέσα μου: Παλιά μας τέχνη κόσκινο…
Οταν το πήρα, στην παρουσίαση στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων στις 5/5/2018 κομπλάρισα στην αρχή από τα εκατομμύρια των επαίνων των ομιλητών που μας βομβάρδιζαν επί έξι χιλιάδες δευτερόλεπτα με λογοτεχνικές κορώνες αναλογιζόμενος ότι δεν θα αφήσουν τίποτα να πω όταν θα έγραφα και εγώ την κριτική μου. Το ξεπέρασα όμως όταν θυμήθηκα τα σοφά γνωμικά των αρχαίων Ελλήνων, “Ου γαρ εν τω πολώ τω ευ”, “το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν” και το νέο ελληνικό “το πολύ περίσσιο χαλά το ίσιο” και σήμερα τρεις μέρες μετά, κάθισα και το μελέτησα με την ησυχία μου επί 10 ώρες και τα συμπεράσματα μου είναι τα παρακάτω:
Ο Κακατσάκης είναι ποιητής και μάλιστα προικισμένος ποιητής γιατί έχει πιεί νερό από την πηγή της Αγανίππης, την πηγή, των ποιητών στην αρχαιότητα. Είναι μορφωμένος. Έχει απέραντες γνώσεις. Είναι δάσκαλος προοδευτικός. Είναι ακούραστος εργάτης του πολιτισμού και μάλιστα ο ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ του στον τόπο μας. Είναι καταξιωμένος. Είναι εύπορος που σημαίνει ότι δεν γράφει για το χρήμα. Είναι εκκλησιαστικός συγγραφέας. Είναι έμπειρος. Έχει ζήσει μικρός όλες τις δυσκολίες της ζωής και ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ είναι άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξεως. Ύστερα από αυτά, μια ποιητική συλλογή που το θέμα της είναι ο ποιητής που σε ρόλο Σίμωνος Κυρηναίου κουβαλά (περιγράφει) τον Σταυρό που κουβαλά ο σημερινός άνθρωπος, ειδικά τις μέρες μας, ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να μην είναι ένα πάρα πολύ καλό πόνημα. Συνοπτικά και για να μην πλατειάζω θα προσπαθήσω όλα τα παραπάνω να τα περιγράψω έμμετρα ως παρακάτω:
Αν ο Βαγγέλης έγραφε για δόξα και για πλούτη / Θαν ΄ήταν ο πιο πλούσιος μες τη ζωή ετούτη./ Μα αυτός την δόξα δεν κοιτά, χρήματα δεν ζητάει,/ τίτλους και αξιώματα ποτέ δεν κυνηγάει. / Τον πόνο κάνει πάντοτε γλυκύτατο τραγούδι/ και την αγάπη, της ζωής το πιο όμορφο λουλούδι. / Υμνεί της φύσης τσ΄ομορφιές , τον Ήλιο, τα αστέρια, / την Άνοιξη και τα πουλιά, πονά για τη μιζέρια. / Πονά για τη φτωχολογιά, τα νιάτα τα θλιμμένα/ και κλαίει για τα όνειρα τα αδικοχαμένα./ Και επιθυμεί για αμοιβή μονάχα να ελπίζει/ πως κάποιες αδειανές καρδιές ίσως να τις γεμίζει.
(Ο τελευταίος στίχος γράφτηκε ύστερα από μια σχετική δήλωσή του στην τηλεόραση).
Και για να μην κατηγορηθώ ότι είμαι εκτός του βιβλίου γιατί δεν αναφέρθηκα σε συγκεκριμένα ποιήματα θα πω τούτο: Όλα τα ποιήματα είναι ωραία και όλα μου αρέσανε, ξεχώρισα όμως το ποίημα της σελίδας 21 με τον τίτλο “Της Υπαπαντής” που αναφέρεται σε μια ανύπαντρη δεκαπεντάχρονη κοπέλα που μπαίνει με το μωρό της στην εκκλησία για να τη σαραντίσει ο παπάς που όμως λείπει. Το ποίημα της σελίδας 64 με τον τίτλο “Ενθάδε κείται” όπου ο ποιητής επιμένει να ταξιδεύει στη θάλασσα των ματιών της αγαπημένης του γυναίκας της Ευδοκίας παρά τα σαράντα χρόνια συμβίωσης και εκφράζει την επιθυμία να τον θάψουνε σε αυτή (τη θάλασσα). Και της σελίδας 67 με τίτλο “Της καρδιάς” για τα βαθιά νοήματα του και γιατί είναι γραμμένο στη γλυκιά και απόλυτη ομοιοκαταληξία που είναι η μεγάλη μου αγάπη στην ποίησή μου.
Τέλος εκτός από τα κατάπολα! συγχαρητήρια μου στη συγγραφέα έχω να πω και είμαι σίγουρος γι ΄αυτό γιατί μιλώ εκ πείρας ότι: Το πιο ωραίο ποίημα του Κακατσάκη είναι αυτό που δεν το έχει γράψει ακόμα…