«Η ποίηση ξεκινά σαν αυτοβιογραφία του ποιητή και καταλήγει σαν αυτοβιογραφία του αναγνώστη»
Τίτος Πατρίκιος
Μετά από ένα κύκλο παρουσιάσεων, που ανοιξιάτικα έπεσαν ως πολιτιστικές φωτοβολίδες,της νέας ποιητικής συλλογής του αγαπητού συναδέλφου Βαγγέλη Κακατσάκη, την οποία μπορούμε τώρα πια να διαβάσουμε και να ξαναδιαβάσουμε με τη σταθερή ματιά και την ανάλογη ψυχραιμία στην ψυχή, βλέποντας τα προβλήματα που στροβιλίζονται γύρω μας και μέσα μας, να μπαίνουν στο παραπάνω ποιητικό έργο και να ξαναβγαίνουν ντυμένα με καινούριο φόρεμα…
Ξεκινώντας λοιπόν, από την κειμενική διάσταση με τα πενήντα πέντε ποιήματα δεμένα σαν βυζαντινό ψηφιδωτό, όσο χρειάζεται στην έκτασή τους, ολοκληρώνοντας την εικόνα τους λεκτικά και νοητικά και περνώντας στη θεματολογία, διακρίνουμε μια σύγχρονη ματιά στα σημαντικά προβλήματα και τους προβληματισμούς του ανθρώπου, με μια άφθαρτη επικαιρότητα μέσα στη διαχρονικότητά τους, φτάνοντας και στη γλώσσα, η οποία παίρνοντας από την οσμή και την ισχύ της παράδοσης, λαϊκής αλλά και θρησκευτικής, χαρακτηρίζεται από μια λιτή διάσταση, χωρίς πλατειασμούς, αλλά με ισχυρούς ψυχονοητικούς εμβολισμούς, με την “τοποθέτηση” των λέξεων σ’ένα ποιητικό πλαίσιο, όπου καμία δεν περισσεύει και καμία δεν απουσιάζει και καταλήγοντας στη νοηματική εξακτίνωση, από την αποστολή του ποιητή και της ποίησης, μέχρι την αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου κι από τα κοινωνικά προβλήματα μέχρι τα όνειρα και τα στηρίγματα κι από το εναλλασσόμενο συναίσθημα μέχρι τη σταθερότητα της ελπίδας και της πίστης, γευόμαστε τη διάχυτη αγάπη για την παράδοση, την πατρίδα, ακουμπάμε τις διαχρονικές σταθερές και αντιλαμβανόμαστε το συνάνθρωπο, ως <<πλησίον>> του Ευαγγελίου…
Κάνοντας μια αδρομερή πορεία στη θεματική του τωρινού ποιητικού πονήματος του Βαγγέλη Κακατσάκη, διακρίνουμε σημαντικούς σταθμούς, όπως (εκτός των άλλων) το ρόλο του ποιητή «αίρων την οδύνη του σύμπαντος κόσμου», ή τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα όπως ο κοινωνικός αποκλεισμός, ο ρατσισμός κ.ά «ανύπαντρη μητέρα η Μαρία – δεκαπέντε χρονών παιδούλα» ή «απαγορεύσιμο είδος για τους ζητιάνους το άρωμα του δεντρολίβανου», τους πρόσφυγες, ζητιάνους, άστεγους,«παντού Σταυρωμένο σε βλέπουμε, Κύριε!», την πατρίδα και την ιστορία «ένα πρωτομαγιάτικο στεφάνι στην πόρτα της πατρίδας», ή «δε γράφεται με τα ‘’αν’’ η Ιστορία», το Χριστό ως μέγα στήριγμα«κοινωνούς καθ΄ εκάστην μας παραλαμβάνεις, Κύριε», τη σύζυγο και σύντροφο «ωραίος τόπος τα μάτια σου για το ‘’ενθάδε κείται’’» κ.ά σημαντικά «αρτοποιήματα», ψυχής έργο, που δε χωρούν σ΄ένα σύντομο σημείωμα.
«Οπως το ψωμ» λοιπόν ο ποιητικός λόγος του Βαγγέλη Κακατσάκη, ο οποίος χτυπώντας στο ξεχωριστό ταμπλό του καθενός μας, στοχεύοντας είτε με αισιόδοξη είτε με απαισιόδοξη διάσταση, στο αυτοσυναίσθημα, στην αυτογνωσία και εντέλει στην αυτοβελτίωση του ανθρώπου, για ένα ολοένα καλύτερο κοινωνικό εποικοδόμημα…
Απευθύνεται σε συνειδήσεις ναρκωμένες, υπνωτισμένες και φυλακισμένες στην ευμάρεια ή στη δυστυχία και τις προτρέπει να σταθούν για λίγο στον καθρέφτη τους, ελευθερώνοντας το βλέμμα τους από άλλες οθόνες, μαγνητίζουσες, μικρές και μεγάλες…
Έτσι, εικόνες όπως η ανύπαντρη μητέρα – παιδούλα, τα μετέωρα χέρια των ζητιάνων, τα τρομαγμένα μάτια των προσφυγόπουλων, ο άστεγος που σταυρώνει το ανύπαρκτο μαξιλάρι του, το μολύβι ως πεθαμένο σπουργίτι στο χέρι του ποιητή κ.ά, δεν είναι περαστικές φωτογραφίες της στιγμής, αλλά το μάτι της ψυχής του ποιητή, που είναι σε ρόλο Σίμωνος Κυρηναίου…
Εν κατακλείδι, ένα βιβλίο ποίησης, όπως και αυτό του Βαγγέλη Κακατσάκη, αποτελεί ένα ράπισμα στη λήθη, που είναι μια βασική τροφή για την αδικία, την οπισθοδρόμηση, το μίσος και τα συνακόλουθά τους.
Ράπισμα λήθης και εγερτήριο ψυχής!…
Συγχαρητήρια στον αγαπητό φίλο, συνάδελφο Βαγγέλη Κακατσάκη και ευχές για υγεία και δημιουργική συνέχεια στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου και της εποχής μας…
