Συναντήθηκαν πρόσφατα τυχαία, γνωρίστηκαν και κάθισαν να πιουν ένα κέρασµα ο ένας από τον άλλον.
Κυριάκος Σταυριανουδάκης, ένας από τους καλύτερους λαουτιέρηδες της Κρήτης, µε σηµαντικές συµµετοχές όχι µόνο σε παραδοσιακά µουσικά σχήµατα αλλά και µε συνεργασίες που αποδεικνύουν ότι το κρητικό λαούτο χωράει ενορχηστρωτικά σε µουσικές που έχουν βρει τη θέση τους ακόµα και στο Μέγαρο Μουσικής, ακόµα και στο εξωτερικό.
Σήφης Χιωτάκης, επιχειρηµατίας και πρόεδρος της Οµάδας Στήριξης ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΣ, αεικίνητος και αποτελεσµατικός σε όλα όσα αφορούν τον τόπο µας και συνανθρώπους µας που βρίσκονται σε ευαλωτότητα.
Τελείως τυχαία λοιπόν γνωρίστηκαν και αντιλήφθηκαν ότι τους ενώνει ο Παπαγιώργης ο Χιωτάκης. Πατέρας του Σήφη και καλά, καλά γνώριµος του Κυριάκου, από τα νεανικά του χρόνια.
Οι ιστορίες ξεπλεκόντουσαν η µία πίσω από την άλλη, οι αφορµές για γέλιο πολλές, περασµένες ∆ώδεκα τα µεσάνυχτα και οι καρέκλες ακούνητες, µιας και ο Παπαγιώργης, ήθελε να γίνει αυτή η συνάντηση, η γνωριµιά δύο ανθρώπων που τους ενώνει η κοινή αντίληψη για το πόσο ανάγκη έχουµε ως άνθρωποι και κοινωνία, τους αγνούς, πνευµατικούς ανθρώπους, είτε είναι στη ζωή είτε αλάργεψαν.
Τους ανθρώπους εκείνους που προσπάθησαν και προσπαθούν ακόµη να µας πείσουν µε τον λόγο τους, τη συµπεριφορά τους, τις πράξεις τους, την ίδια τους τη ζωή, πως για όλα που συµβαίνουν κάποιος λόγος υπάρχει, πως σε όλα που συµβαίνουν πρέπει να λέµε ‘‘παρών’’, πως σε όλα που συµβαίνουν, µας πρέπει η βαθιά κατανόηση τους και όχι η επιφανειακή διαχείριση τους.
Ο Παπαγιώργης πάντα έλεγε, όπως ο Κυριάκος και ο Σήφης µνηµόνευσαν πως: «Το κακό όσο λίγο και αν είναι, είναι πολύ και το καλό όσο πολύ κι αν είναι είναι λίγο».
Οπότε ξα µας…
