Τα παλιά χρόνια στα χωριά όλες οι οικογένειες διατηρούσανε για τη διατροφή τους ένα αριθμό από κότες ανάλογα από τα μέλη που είχε και ένα πετεινό μαζί τους για την γονιμοποίηση αλλά και για να κάνει γνωστή την ώρα: μέρα και νύχτα εις την οικογένειά της. «Hτανε όπως λέγανε το ορολόγι του σπιτιού τους».
Μια οικογένεια σε ορεινό χωριό του Βρύσινα το μήνα Μάιο έβαλα σε μια κλωσσού 15 αυγά να βγάλει πουλιά για να ανανεώσει τις λίγες μεγάλες κότες και τον πετεινό αλλά και για τη διατροφή της.
Σε 22 ημέρες που βγήκανε τα πουλιά ήτανε όλα πετεινοί ενώ ο νοικοκύρης ήθελε και πουλάδες για να σφάξει τις παλιές σε ηλικία κότες του. Τα μεγάλωνε στην αυλή του και όταν ήτανε έτοιμα για σφαγή ένα – ένα κατά διαστήματα έμπαινε στο τσικάλι για την φαμελιά του.
Όμως την νύχτα που κράζανε όλοι μαζί (σύνολο 16) η οικογένεια του γείτονα είχε πρόβλημα για να κοιμηθεί. Πολλά παράπονα και φασαρίες προκύψανε μεταξύ των δύο οικογενειών για να τους σφάξει ή να τους πουλήσει το συντομότερο εκτός από ένα όπως είχανε όλοι οι χωριανοί.
Όμως ήτανε αδύνατον γιατί δεν υπήρχανε ψυγεία να τους βάλει αλλά ούτε τους πουλούσε γιατί ήθελε το κρέας τους για την οικογένειά του.
Έτσι, όλη η οικογένεια έμενε περισσότερο ξύπνια και η νύχτα της φαινότανε ακόμα πιο μεγάλη και το ξημέρωμα αργούσε να έρθει. Στη συνέχεια ο νοικοκύρης βρήκε τη λύση για να μην ενοχλεί την οικογένεια του γείτονα και για να μην αρρωστήσει από την αϋπνία τους. Πήγε στα σπίτια του χωριού και τους παρακάλεσε να πάρουν πετεινό και να του δώσουν κότα αλλά και αυτός κράτησε τον καλύτερο που ήτανε και γυμνολαίμης. Όσο για τις ηλικιωμένες κότες τις έσφαζε σταδιακά για την οικογένειά του συνήθως τις Κυριακές και τις γιορτές.
Αμέσως αποκαταστάθηκε η φιλία με τον γείτονά του και αρχίσανε να λένε καλημέρα που είχε διακοπεί όσο υπήρχανε οι πετεινοί στο κοτέτσι του νοικοκύρη.
Δεν άργησε να γίνει γνωστό σε όλες τις οικογένειες του χωριού και σε όλα τα χωριά της γύρω περιοχής η όλη συμπεριφορά του νοικοκύρη με τον γείτονά του εξαιτίας των πετεινών του.
Υπήρχε μεγάλος κίνδυνος να συμβούν και χειρότερα αλλά η καλή εμπειρία που είχε από τη ζωή του και από την καλή συμπεριφορά που γνώριζε από τους γονείς του ο νοικοκύρης έφερε το καλύτερο αποτέλεσμα και δεν επικράτησε το κράξιμο των πετεινών που θα έφερνε σίγουρα το ανεπιθύμητο για όλους αποτέλεσμα.
Αργότερα αυτή τη συμπεριφορά με τις γνώσεις που είχε ο άνθρωπος την αξιολόγησε και την τοποθέτησε ως χρήσιμη για να την μεταφέρει προς όφελος και για τον εαυτό του.
Έτσι πολύ σωστά πήρε την χαρακτηριστική ονομασία εξαιτίας των πολλών πετεινών: «όταν λαλούν οι πολλοί πετεινοί αργεί να ξημερώσει», και για τον λόγο αυτόν τοποθετήθηκε στις πιο αποτελεσματικές για τον άνθρωπο παροιμίες.
Από εκεί και μετά άρχισε η ζωή του να βελτιώνεται με την συνεργασία και με πολλές άλλες παροιμίες που τον έφερε αργότερα στο επιθυμητό του μέλλον.
Την παλιά εποχή οι παροιμίες οδηγούσανε τον άνθρωπο εις την πρόοδο που ο ίδιος πρώτος τις είχε δοκιμάσει από τα πολλά καρποφόρα οφέλη που είχε δεχθεί για την διατροφή και την διαβίωσή του. Από εκεί και μετά ξεκινούσε η πλήρης εφαρμογή όλων, πρώτα από το σπίτι του, την οικογένειά του και συνέχιζε σε όλες τις εργασίες του: στη γεωργία – στην κτηνοτροφία – και αργότερα επεκτάθηκε σε όλα τα επαγγέλματα – σε όλες τις υπηρεσίες και χωρίς την εξαίρεση και στην πολιτεία.
Κατά την πορεία της συγκεκριμένης παροιμίας είχανε άριστες επιτυχίες γιατί πρωτοστατούσε πάντοτε στη σκέψη τους: όπου λαλούν πολλοί πετεινοί αργεί να ξημερώσει. Ενώ για τον άνθρωπο: όπου κάνουν πολλοί κουμάντο εκεί που έχουν συμμετοχή η αποτυχία είναι μπροστά τους. Όσο περνούσανε τα χρόνια με την εργατικότητά και την καλή διαχείριση των οικονομικών του γνώρισε την πρόοδο και άνετα μπόρεσε να δημιουργηθεί που ήτανε και το όνειρό του.
Όμως μετά από τις πολλές επιτυχίες που είχε επί πολλά χρόνια η παροιμία σιγά –σιγά ξεχάστηκε να λέγεται και οι επόμενες γενιές αγνοούσανε την πορεία της ζωής των προγόνων τους. Από την αδιαφορία το λαμπρό μέλλον που γνωρίσανε μετά από χρόνια πήρε το δρόμο της επιστροφής εις το παρελθόν τους.
Έτσι πριν από χρόνια μέχρι και σήμερα η παροιμία: όπου λαλούν οι πολλοί πετεινοί αργεί να ξημερώσει λόγω της οικονομικής κρίσης της χώρας μας επανήλθε να λέγεται και να βρίσκεται σε μεγάλη ξανά έξαρση στην οικογένεια – στα επαγγέλματα – στους συλλόγους – στις ενώσεις – στους δήμους – στις νομαρχίες – και γενικά σε όλες τις υπηρεσίες της πολιτείας μας αλλά αυτή τη φορά τα αποτελέσματά τους είναι τις περισσότερες φορές αρνητικά εις βάρος των ανθρώπων.
Ιδιαίτερα οι ηλικιωμένοι που είχανε ζήσει στις παλιές και στις νέες εποχές με τα δυσάρεστά τους και με τα ευχάριστά τους βιώματα ανησυχούν για τα σφάλματά τους που κάνανε και συνεχίζουν να κάνουν οι εκάστοτε υπεύθυνοι της πολιτείας εις βάρος όλων για την καλή διαβίωση ακόμα και στα εθνικά μας θέματα και ότι οι θυσίες τους σε όλα εξαφανίζονται.
Ξεχνούν την παροιμία: Αυτοί που συμμετέχουν σήμερα σε οποιαδήποτε συμβούλια της πολιτείας προς όφελος του συνόλου των κατοίκων της περιοχής τους ή της πατρίδας τους και την εκφράζουν με διαφορετικές γνώμες και συνοδεύονται τις περισσότερες φορές με έντονες φωνές και εκφράσεις που μετατρέπουν το χώρο σε κοκορομαχία όπως συνηθίζεται να λέγεται την εποχή μας. Όπως πριν από μήνες γνωστός ηλικιωμένος ανέφερε ότι διάβασε στον τοπικό τύπο ότι σε κοκορομαχία είχε μετατραπεί το Δημοτικό Συμβούλιο της περιοχής του προκειμένου να πάρει μια συγκεκριμένη απόφαση προς όφελος όλων των δημοτών. Τελικά πάρθηκε αναβολή να επαναληφθεί στο επόμενο συμβούλιο για να παρθεί η αναμενόμενη απόφαση, αλλά δυστυχώς ήτανε εις βάρος όλων.
Επίσης ο ίδιος πάλι είπε: ότι πριν από ημέρες άκουσε να λέγεται και από την ελληνική τηλεόραση ότι και η ελληνική βουλή είχε μετατραπεί σε κοκορομαχία σε ότι αφορούσε το όνομα της Μακεδονίας μας και πρόσθεσε: Όσοι ήτανε μέσα στη βουλή και είχανε μέσα στο αίμα τους τα ιδανικά της χώρας μας: πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια θα υποστηρίζανε ότι είναι μόνο μια η Μακεδονία και Ελληνική.
Ακόμα και το 1912 ο ελληνικός στρατός και στη συνέχεια η μεγάλη δύναμη της Χωροφυλακής που έφθασε από τα Χανιά της Κρήτης συνέβαλαν εις το μέγιστο για να είναι σήμερα ελεύθερη και να έχει την πλήρη εξουσία η χώρα μας.
Δυστυχώς όμως αυτή τη φορά οι σημερινοί «πετεινοί» της παρούσας παροιμίας που φωνάζανε στη βουλή είχανε εισαγόμενες επιθυμίες και τα ξημερώματα στην Μακεδονία μας βρέθηκε να έχει δικαιώματα και γειτονικό μας κράτος. Και κουνώντας το κεφάλι του πρόσθεσε: η θλίψη μου εναντίον των υπευθύνων μας είναι μεγάλη και ανησυχώ για το μέλλον της πατρίδος μας.
Τελειώνοντας είναι γνωστό ότι παρόμοιες κοκορομαχίες πολύ συχνά σήμερα επαναλαμβάνονται στα περισσότερα συμβούλια που πραγματοποιούνται για οποιονδήποτε σκοπό στη χώρα μας γιατί δεν υποστηρίζονται δίκαια τα οφέλη που εξυπηρετούν το σύνολο των ανθρώπων αλλά των ολίγων αγνοώντας τις ευθύνες τους.
Ακόμα αγνοούν και όλες τις παροιμίες που πριν πολλά χρόνια είχε συναντήσει η ανθρώπινη ζωή προκειμένου να διατηρηθεί στη ζωή που τώρα αποτελούν διδάγματα για όλους μας.
Έτσι τα κατάφερε να φθάσει στο ελπιδοφόρο του μέλλον, να διαβιώνει όπως το δικαιούται και όπως το επιθυμούσε αλλά να το συνεχίζει και σήμερα σε όλα.
