Η Ευρωπαϊκή Ένωση, στις κάλπες της οποίας καλούµαστε να ψηφίσουµε µεθαύριο, αποδεικνύεται µια, όλο και πιο επικίνδυνη για τους λαούς ιµπεριαλιστική λυκοσυµµαχία:
α) Συµµετέχει ήδη, ενεργά σε δύο άγριους πολέµους.
β) Έχει χτίσει πανύψηλα τείχη απέναντι στους πρόσφυγες και τους µετανάστες που η ίδια µε την φιλοπόλεµος πολιτική της δηµιουργεί.
γ) Τους χρησιµοποιεί σαν φτηνό εργατικό δυναµικό κι όσους περισσεύουν ή τους πνίγει ή τους φυλακίζει σε στρατόπεδα.
δ) Ανανεώνει το πολεµικό της οπλοστάσιο, προετοιµάζει τους λαούς της για το ενδεχόµενο παγκόσµιου πολέµου (βλέπε Γερµανία). Παράλληλα και ο Πούτιν αναπροσαρµόζει τη ρωσική βιοµηχανία σε πολεµική, οπότε, κι αν ακόµα υπάρξει κάποια ανακωχή, τ’ αχρησιµοποίητα όπλα ένθεν και ένθεν τι θα γίνουν;
ε) Ποια τα αποτελέσµατα της Ε.Ε. στη χώρα µας;
1. Το σµπαράλιασµα της βιοµηχανίας, η µονοκαλλιέργεια του τουρισµού, το ξεκλήρισµα της φτωχοµεσαίας αγροτιάς, οι διατροφική εξάρτησή µας από εισαγωγές.
2. Οι ιδιωτικοποιήσεις δηµόσιων οργανισµών µε τραγικές ενίοτε συνέπειες (βλέπε Τέµπη).
3. Το τσάκισµα Υγείας και Παιδείας, τα εξοπλιστικά προγράµµατα, τα µνηµόνια.
Πού είναι η σύγκλιση των µισθών, πού τα “χρυσά κουτάλια”, µε τα οποία θα τρώγαν οι αγρότες µας; Πού η ανάπτυξη που µας έταζαν; Η όποια ανάπτυξη έρχεται µόνο για τους λίγους. Στο λαό αντιστοιχεί η ανάπτυξη της φτώχειας και για όσους ζούνε στο νοίκι ακόµα και της πείνας. Η Υγεία, η Παιδεία και οι συντάξεις βυθίζονται όλο και πιο βαθιά στα τάρταρα του νεοφιλελεύθερου Καιάδα. Η ακρίβεια βασανίζει τον φτωχοποιηµένο λαό, και η κρατική βία σ’ όποιους αντιστέκονται. Η εξαήµερη εργασία από πρώτη Ιουλίου είναι εδώ, το 8ώρο παραβιάζεται, η απεργία και ο συνδικαλισµός ποινικοποιούνται και όχι µόνο στη δική µας χώρα.
Θα περίµενε λοιπόν κανείς ότι µέσα από τέτοιο “πλούτο” εγκληµάτων και συνεπειών η Αριστερά στη χώρα µας, το λιγότερο που θα όφειλε θα ήταν αποχή από τις ευρωκάλπες. Αποχή, όχι για να πάµε για µπάνιο, αλλά σαν βήµα αντίστασης και πάλης. Όµως, όχι! Όπου κάλπη και χαρά, πρώτη η… Αριστερά! Και δεν αναφέροµαι στην… Αριστερά τω Κασσελάκηδων, Βαρουφάκηδων, Χαρίση κ.λπ. οι οποίοι, οµού µετά των Μητσοτάκηδων, Ανδρουλάκηδων και λοιπών (ε ρε λεβεντογέννα Κρήτη αθάνατη, από κει που ‘σουνα το αποπαίδι της «Παλιάς Ελλάδας κάποτε, σήµερα έπιασες ούλα τα µετερίζια) πλέουν λοιπόν την “Πλεύση Φιλελευθερίας” µε τα χρώµατά του ο καθείς. Να µην ξεχάσω και τα σχήµατα της ακρο-ακροδεξιάς πολυκατοικίας, που τρέχουν διαγκωνιζόµενοι όλοι µαζί.
Αναφέροµαι λοιπόν προπαντός στα κόµµατα και τις οργανώσεις της Αριστεράς που διακηρύττουν και αγωνίζονται για να βγει η χώρα µας από την ΕΕ. Μ’ επικεφαλής µάλιστα την “ναυαρχίδα” (θε µου συγχώρεσε µου) της Αριστεράς που ούτως ή άλλους διαθέτει τη µεγαλύτερη επιρροή στον εργατικό κόσµο, δηλαδή το Κ.Κ.Ε. Αλλά και τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που συµµετέχουν στις ευρωεκλογες µ’ εξαίρεση το ΚΚΕ (µ-λ) που προτείνει την αποχή. (∆εν γνωρίζω αν υπάρχει άλλη οργάνωση, νοµίζω πως όχι). Όσο κι αν µελέτησα τα κείµενά τους δεν µπορώ να δικαιολογήσω τη συµµετοχή τους, µολονότι, περιγράφουν την Ε.Ε. µια ακόµα πιο µελανά χρώµατα.
Το δικαίωµα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι έχει κατακτηθεί µε αιµατηρούς αγώνες και οι κοµµουνιστές στον καιρό τους υπερασπίστηκαν το δικαίωµα αυτό όπου και όποτε αµφισβητήθηκε, µε το µυαλό µε την ψυχή και µε το αίµα τους. Μολαταύτα πρόκειται για δικαίωµα και όχι για υποχρέωση, παρόλο κατά καιρούς αυταρχικές αλλά και δικτατορικές αστικές και φασιστικές κυβερνήσεις (όσο τα αν φαίνεται παράδοξο) το κατέστησαν υποχρεωτικό µε διάφορες ποινές. Ας µην ξεχνάµε τα δύο δηµοψηφίσµατα του Παπαδόπουλου για το βασιλιά και για το ψευτοσύνταγµα του, κατά τη διεξαγωγή των οποίων, οι µαρξιστές -λενινιστές προπαγάνδισαν (όπως µπορούσαν) την αποχή για να µη δοθούν δηµοκρατικά, εύσηµα σε µιαν αιµατοβαµµένη δικτατορία. Κι όταν κάποιοι αγωνιστές σύρθηκαν στα δικαστήρια, υπερασπίστηκαν υπερήφανα το δικαίωµά τους.
Είναι άλλο πράγµα η συµµετοχή στις εθνικές εκλογές, επειδή εκεί, µολονότι το αστικό κοινοβούλιο είναι κατά τον Λένιν «ένα δικαστήριο όπου καθηµερινά δικάζεται η εργατική τάξη», ωστόσο εκεί συµπυκνώνονται σε κάποιο βαθµό οι ταξικοί συσχετισµοί! Εκεί διαµορφώνονται οι νόµοι του κράτους. Αλλά και κει η συµµετοχή ή όχι της Αριστεράς αποφασίζεται κάθε φορά από το κατά πόσον προωθείται η υπόθεση του όπως εργατολαϊκού κινήµατος. Άλλωστε είχε διατυπώσει ο Κ. Μαρξ «Αν οι εκλογές φέρναν την αλλαγή, θα ήσαν παράνοµες».
Εντελώς άλλη υπόθεση όµως είναι η συµµετοχή στις εκλογές του ευρωκοινοβουλίου, το οποίο άλλοτε καµιάν απολύτως απόφαση δε λαµβάνει, ενίοτε απλώς επικυρώνει αποφάσεις που ήδη έχουν υπογραφεί σε άλλα ιµπεριαλιστικά κέντρα. Παίζει απλά έναν καθαρά διακοσµητικό ρόλο, πρόκειται για ένα “δηµοκρατικό”, φκιασίδωµα για ιµπεριαλιστικό αυτόν σχηµατισµό, µια προβιά προβάτου πάνω στο σώµα του ευρωπαϊκού λύκου (βλέπε κυρίως Γαλλία – Γερµανία).
Πέραν τούτου η αποχή είναι µια στάση αξιοπρέπειας για κάθε εργαζόµενο, για κάθε αριστερό νεολαίο, για κάθε πολίτη που σέβεται τον εαυτό του, πρώτα και κύρια απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό που είναι (θα πρέπει να είναι) αυστηρός κριτής µας.
Για άλλους, µπορεί να είναι το πρώτο βήµα αγώνα, για άλλους ένα ακόµα προχώρηµα για την ενίσχυσης µαζικού, µαχητικού, διεκδικητικού, αντιπολεµικού κινήµατος.
Κλείνω µε µια διατύπωση του Βλάντιµιρ Λένιν για το πώς έβλεπε το ενδεχόµενο µιας Ε.Ε. από το πολύ µακρινό 1915: «Οι Ενωµένες Πολιτείες της Ευρώπης µέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς είναι, ή απραγµατοποίητες ή βαθιά αντιδραστικές» (Εφηµερίδα “Σοσιαλνεµοκρατ” 23.8.1915).
*Ο Γρηγόρης Νιόλης
είναι εικαστικός καλλιτέχνης
και µε σπουδές Πολιτικών
Επιστηµών και ∆ιεθνούς ∆ικαίου.
