“Ωρα Ελλάδος”…

Χθες το πρωί πήγα στην τελετή αποφοίτησης του Δεύτερου Σχολείου Ευκαιρίας στις Φυλακές Χανίων.
Οπως άνοιξαν οι πόρτες, έτσι έκλεισαν ερμητικά πίσω μας.
Στην αρχή είδα δυο κρατούμενους να συζητούν γελαστά με έναν αστυνομικό. Μετά έναν νεαρό προβληματισμένο, ντυμένο στα μαύρα.
Στα πίσω καθίσματα καθόταν τα “μαύρα πουκάμισα”, ακριβώς απέναντι οι αλλοδαποί κρατούμενοι.
Η αίθουσα ήταν μεγάλη, γεμάτη βιβλία και πρόσωπα νέων ανθρώπων.
Σκέφτηκα πως αφού το σχολείο… είναι “Δεύτερης ευκαιρίας” εν πλήρει συνειδήσει, πρέπει να δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία σε αυτούς τους ανθρώπους, αν το θελήσουν.
Λίγα πράγματα σκέφτηκα στη φυλακή. Η ζωή εκεί πρέπει να είναι μια διαρκής αναμέτρηση με τον χρόνο.
Σήμερα, αύριο, σε έναν χρόνο, σε πέντε χρόνια…
Ο χρόνος μπαινοβγαίνει, όταν ανοιγοκλείνει η σιδερένια πόρτα.
Ενα ποίημα διάβασε με την ψυχή του ηθοποιού ο Μιχάλης και στο τέλος φώναξε “Μίλα”.
Να μην το βουλώσουμε. Τα παιδιά έκατσαν στις καρέκλες, σηκώθηκαν, βγήκαν στην πόρτα κοίταξαν το προαύλιο με τα σύρματα.
Η τελετή αποφοίτησης ήταν πολύ συγκινητική.
Παρ’ ολίγον να δακρύσει ο Απ. Βουλγαράκης όταν έδινε τους επαίνους.
Μετά μου λέει ο Χρήστος «σε 5 λεπτά φεύγουμε…».
Είπα να φάω ένα γλυκό, μα δεν πήγαινε κάτω.
Ηπια νερό.
Νερό ήπιε και ο Γιάννης, ο μαθητής του σχολείου που διάβασε ένα ποίημά του για την “Ανοιξη”.
Η πόρτα άνοιξε και μετά έκλεισε..