» Για κυβερνώντες και κυβερνώμενους
Οι πόλεμοι, οι διακρίσεις, η εκμετάλλευση και η ψευδολογία οφείλονται στην ολιγωρία των λαών αλλά και την τυφλή εμπιστοσύνη που επιδεικνύουν στους ηγέτες τους, επειδή κάποιοι λανσάρονται ως ιδεατή λύση σε βάρος άλλων και καπελώνουν τα όποια κινήματα διαμαρτυρίας για να προκύψει ένα νέο καθεστώς χειρότερο από το προηγούμενο.
Η ιστορία αυτή συνεχίζεται με την ανοχή ή την αποδοχή των πολιτών επί του πρακτέον, γιατί στην θεωρία καλοί είμαστε όλοι και αρκούντως «οργισμένοι». Μετράμε δε στα επιχειρήματά μας και μόνο τον βαθμό της επαναστατικότητας, το μέγεθος της αντίδρασης που επιδεικνύουμε κατά την κατάθεση των νομοσχεδίων, που πάντα εμπεριέχουν την αθέτηση των υποσχέσεων και την κατάργηση των προνομίων.
Κάθε κυβέρνηση ανά τον κόσμο ονειρεύεται να σφετερίζεται τα κινήματα ή να τα κατευθύνει εκεί που αυτή θέλει. Ο ρόλος της κάθε αντιπολίτευσης, από την άλλη, είναι να ασκεί κριτική και ενίοτε να ξεσηκώνει τις μάζες, προσγειώνοντάς τες μετά απότομα όταν καταλάβει την εξουσία. Εκεί ο κόσμος ανακαλύπτει πως εξαπατήθηκε για μια ακόμη φορά. Και πάλι όμως παραμένει άπραγος και απαθής. Και ενώ του είναι γνωστό το σενάριο.
Δέστε τι έγινε με το πραξικόπημα στην Τουρκία όπου κατά χιλιάδες οι πολίτες έσπευσαν να προστατεύσουν το καθεστώς Ερντογάν. Και μετά; Ο Ερντογάν φυλάκισε χιλιάδες στρατιωτικούς και πραξικοπιματίες και όλοι είπαν πως «πάει η Τουρκία – διχάστηκε». Λάθος.
Αφενός οι Τούρκοι πολίτες στήριξαν μια ακόμη δικτατορία, και αφετέρου ο Σουλτάνος εκστρατεύει τώρα στην Συρία για να συντρίψει τους Κούρδους και όλα μια χαρά με τον τούρκικο λαό που έχει ήδη ξεχάσει τις παλαιότερες εξεγέρσεις.
Μήπως να δούμε και την Βενεζουέλα όπου οι αντιδράσεις παραμένουν καθετοποιημένες, από την μια για την συντήρηση ενός στην κυριολεξία ολοκληρωτικού καθεστώτος και από την άλλη με την υποβολιμιαία έως φανερή στήριξη των ΗΠΑ στην αντιπολίτευση; Η πραγματικότητα όμως είναι πως η κρίση εκεί έχει αφανίσει τα νοικοκυριά και ο λαός πάραυτα δεν προσανατολίζεται σε γενεικευμένη εξέγερση παρά παίρνει το μέρος του ενός ή του άλλου ηγέτη.
Για να μην μιλήσουμε για τα καθεστώτα – απομεινάρια των γνωστών σταλινικών δικτατοριών τύπου Κίνας ή Βορείου Κορέας, όπου εκεί ακολουθείται πιστά το δόγμα της φονικής σιωπής, με τις αλλεπάλληλες φυλακίσεις, τα βασανιστήρια και τις εξαφανίσεις. Υπάρχουν και άλλες βέβαια περιοχές του πλανήτη όπου θα μπορούσα να πω πολλά, αρκούμαι όμως σε αυτές ενδεικτικά για να καταδείξω πως η κατάσταση παραμένει οριακή, πάραυτα για τις εξουσίες βολική.
Αυτό που λείπει είναι ο προσανατολισμός των μαζών, η υιοθέτηση πολιτικών συνθημάτων με στόχο μια όχι στα πλαίσια του κοινοβουλευτισμού καλύτερης τάχα δημοκρατίας, αλλά για την αναζήτηση της ίδιας της πραγματικής δημοκρατίας που δεν στηρίζεται στα πρόσωπα που αναδύονται μέσα από κόμματα αλλά από τους ίδιους τους πολίτες που πρέπει κάποτε να αυτοκυβερνηθούν.
Δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε λοιπόν και το γεγονός ότι αυτή η ρήση έχει ήδη γίνει κτήμα του καθενός αλλά και διαφημιστικό σλόγκαν που εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα, χειροτερεύει την κατάσταση, επιφέροντας ένα πραγματικό αδιέξοδο στην σκέψη των πολιτών. Την ίδια στιγμή η πολιτιστική και ψυχαγωγική βιομηχανία ενδυναμώνεται από την ανοχή, προσφέροντας ολένα και περισσότερα προιόντα για να καθηλώσει τον καθένα σε ένα και μόνο σημείο, να κοιτά την οθόνη του κινητού του και να παραμυθιάζεται με την εικονική πραγματικότητα των εξωτικών νησιών, που στην πραγματικότητα έχουν μετατραπεί σε ξενοδοχειακά καζίνο και σε θαλάσσιες χωματερές πλαστικού.
Όσο λοιπόν συνεχίζεται η ανοχή, τόσο η ώρα μηδέν είναι πιο κοντά. Οι κυβερνήσεις θα συνέρχονται κάθε τόσο στις όποιες G8 – G20 και άλλα τινά, ψηφίζοντας δρακωνικούς νόμους για το περιβάλλον και την κοινωνία στο όνομα της επιβίωσης του πλανήτη, με κριτήριο τον βαθμό υποταγής, ανοχής και αποδοχής. Τα αποτελέσματα όμως θα τα δούμε λίαν συντόμως.
Με λίγα λόγια, ας ξεχάσουμε την όποια αλλαγή αν εξακολουθήσουμε να επαναπαυόμαστε στην μικροπρέπειά μας που εκπορεύεται από την αποδοχή του σημερινού κοινωνικο-οικονομικού παρακμιακού μοντέλου. Γιατί μάλλον το σημείο – μηδέν, τότε που για όλους – κυβερνώντες και κυβερνώμενους – θα είναι πια αργά, δεν θα αποφευχθεί.
