Οράματα – λόγια αλλοπρόσαλλα

«Αποστασιοποιημένοι στα κοινά ζητούμενα ή ενεργοποιημένοι στα κοινωνικά επιδιωκόμενα; Καταγγέλλουμε αιτίες και αίτιους μόνο; Χωρίς να συμμετέχουμε σε διαδικασίες διαμόρφωσης δράσεων για ένα καλύτερο μέλλον;».
Αλήθεια τι κάνουμε; Συγκρουόμενες λογικές σε ατομικά, συλλογικά, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά δρώμενα. Το παρελθόν δεν το διαγράφουμε αντλούμε γνώσεις απ’ αυτό. Στο παρόν δεν εφησυχάζουμε, ψαχνόμαστε, συλλογιζόμαστε μήπως, με τις συμπεριφορές μας εγκληματούμε για το μέλλον, αντί να οικοδομούμε αυτό με επιλεγμένα υλικά. Στις προσπάθειές μας ατομικές και συλλογικές, υπάρχουν διαφορές απόψεις, από διαφορετικές εμπνεύσεις και διαφορετικές διαβλέψεις, στοχεύσεις. Δύσβατη η διαδρομή στη ζωή μας, με πολλά οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και αξιακά σταυροδρόμια. Τώρα στα δύσκολα χρόνια της κρίσης όλων αυτών που περνούμε καλούμαστε μέσα από τις υπάρχουσες ελπιδοφόρες ενδείξεις, να διαβλέψουμε και να διασφαλίσουμε την προοοπτική της υπαρξιακής μας συνέχειας. Κάθε λογική ατομική, ομαδική και συλλογική έχει τη δική της πηγή έμπνευσης, διαμορφώνει τη δική της διάβλεψη. Σε όλα αυτά καθοριστικό ρόλο παίζουν τα γνωστικά εφόδια ατόμων και ομάδων καθώς και οι συνθέσεις απόψεων σε κοινά ζητούμενα.
Η απρόσμενη κρίση των τελευταίων χρόνων, έχει δημιουργήσει στα λαϊκά στρώματα, απρόβλεπτες οικονομικές καταστάσεις με ανέλεγκτες αξιακές επιπτώσεις, που διαιωνίζουν τον πόνο του αργού θανάτου της καθημερινότητας μέσα από τις προκαλούμενες αδιεξόδους. Τα οράματα φαίνεται πως απομακρύνονται. Τα αλλοπρόσαλλα παραπλανητικά λόγια, ανέλεγκτα, προκλητικά εκσφενδονίζονται. Το τι κάνουμε παραμένει ζητούμενο και αναγκαίο. Σε αυτό διαφαίνονται οι ενδείξεις, ότι μπορούμε να κάνουμε πολλά αρκεί να αφυπνιστούμε από τον λήθαργο του υπνωτισμού και να πιστέψουμε στις δυνάμεις του θέλουμε και του πρέπει. Κάποιοι μας επισπεύδουν τον θάνατο, εμείς πρέπει να παρατείνουμε τη ζωή.