Η ωραία Μυρτώ

Η ωραία Μυρτώ της γειτονιάς μας που μιλούσε τόσο λίγο και τόσο απλά και ήταν τόσο αέρινη πάνω στο μηχανάκι της, σημάδεψε την πρώιμη νιότη μου. Αυτό, το αγαλμάτινο πόδι μέσα στο μπλου-τζιν που πάντα σου κινούσε την περιέργεια, οι σπαστές, καστανές μπούκλες των μαλλιών της και τα μάτια που σε κοιτούσαν ευθεία χωρίς τσαλακώματα και γωνίες, ήταν τα πιο όμορφα μου χρόνια. Η Μυρτώ που όταν εμείς κοκορεύομαστε για τις σπουδές μας, κοιτούσε με συγκατάβαση, που δούλευε πωλήτρια σε “είδη κουμπιών”, ήταν μια ανάσα απ’ την αιωνιότητα. Και τα λόγια της -άμα τύχαινε να της πιάσεις την κουβέντα- τόσο απλά, τόσο μαστιγωτά, με τόσο ιδρώτα μέσα τους, χωρίς να έχουν αυτό το λιπόσαρκο των βολεμένων. Η Μύρτω με το μηχανάκι που χανόταν μέσα στο φως του απομεσήμερου, το ίδιο αναπάντεχα όπως ερχόταν, που πότε δεν έδωσε παραπάνω δικαιώματα από μια αέρινη υπόσχεση. Και τώρα που μεγάλωσα σκέφτομαι όλα εκείνα που ζήσαμε σε κείνη την γειτονιά και όσα δεν προλάβαμε από αμεριμνησία να ζήσουμε και λέω μέσα μου: «Πήγαινε Μυρτώ. Εξαφανίσου μέσα στην μηχανή του χρόνου!».