Στις ειδήσεις των τελευταίων ημερών ξεχώρισε η συμμετοχή του πρώην δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη, στο ψηφοδέλτιο της παράταξης του Σπύρου Πέγκα, ως απλός υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος. «Είμαι υποψήφιος στις αυτοδιοικητικές εκλογές χωρίς καμία προσδοκία προσωπικού οφέλους ή αξιώματος», σχολίασε ο κ. Μπουτάρης, αποδομώντας το «από δήμαρχος κλητήρας» που -δυστυχώς- φοριέται πολύ στα Χανιά.
Γιατί σ’ αυτή την προεκλογική περίοδο, δυστυχώς, είδαμε το “εγώ” να σκεπάζει όχι απλά το “εμείς”, αλλά τις τύχες μιας πόλης ολόκληρης. Είδαμε ανθρώπους να μην τολμούν, να στηρίζουν… εξ αποστάσεως και να περιορίζουν την (απαραίτητη) συμμετοχή τους στα κοινά σε… ευχολόγια.
Δεν βάζουμε στο ζύγι το πολιτικό βάρος του Γιάννη Μπουτάρη· αυτό είναι υποκειμενικά. Θεσμικά όμως, σίγουρα ένας πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης “ζυγίζει” πολλά κιλά. Περισσότερα κι από πρώην δημάρχους Χανίων, κι από δημοτικούς συμβούλους, πολιτευτές και τοπικούς παράγοντες. Ζυγίζει δε, ακόμα περισσότερα, όταν βάζει την αγάπη για την πόλη του πάνω από τον εγωισμό, όντας μάλιστα και αναγνωρισμένος επιχειρηματίας πέρα από πρώην δήμαρχος της συμπρωτεύουσας.
Στα Χανιά μετράμε πλέον… ώρες πριν από τις 23:59 της Πέμπτης 31 Αυγούστου, όταν και τελειώνει η προθεσμία για την κατάθεση ψηφοδελτίων στις εκλογές για Δήμους και Περιφέρεια. Η τοπική πραγματικότητα απέχει πολύ από τη λογική του Γιάννη Μπουτάρη. Πολλά τα “εγώ” που πολεμούν το “εμείς”.
Δεν υπάρχει χρόνος ούτε για «αν», ούτε για να αναλυθεί ο λόγος και ο ρόλος όσων καθυστέρησαν ή έβαλαν εμπόδια σε συζητήσεις που προηγήθηκαν. Άλλωστε μικρή πόλη είμαστε και κοιτώντας τα παπούτσια του καθενός, βλέπουμε ποιο δρόμο έχει περπατήσει και ποιανού το τενεκεδάκι κλότσαγε.
Αυτές οι στιγμές, ανήκουν σε αυτούς που ενδιαφέρονται να προσφέρουν, να συνθέσουν, να δημιουργήσουν κάτι καλό για τα Χανιά, κι όχι να βολευτούν στην απραξία τους. Τρία 24ωρα, ικανά να φέρουν την πολυπόθητη συνεργασία δημοτικών παρατάξεων, της κυρίας Χατζηδάκη, της κυρίας Μανιμανάκη, γιατί όχι και των κ.κ. Λουτσέτη και Μαράκη, αν αποφασίσουν να “ανοίξουν ξανά την πόρτα”.
Μια συνεργασία την οποία προσδοκά ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας το οποίο αρνείται να δεχθεί την επιβολή του “μονόδρομου”, αρνείται να παραδώσει τις τύχες της πόλης σε λογής – λογής ορέξεις.
Σε κάθε περίπτωση, τα Χανιά θα πάρουν αυτό που θεωρούμε εμείς οι πολίτες ότι τους αξίζουν. Αν αξίζει στην πόλη μας να συνεχίσει όπως πορεύεται, έτσι να συνεχίσει. Αν υπάρχει ανάγκη, όραμα για μια διαφορετική εξέλιξη των πραγμάτων, τότε αυτό πρέπει να εκφραστεί έμπρακτα και ουσιαστικά.
