Ωρες κρίσεως

Οι ψηφοφόροι δίνουμε τη νίκη ή την ήττα σε κάθε κόμμα.
Πολλές φορές δεν ψηφίζουμε τους ανθρώπους, που άλλοτε συμπαθούσαμε, αλλά τους απέναντι. Γινόμαστε ψηφοφόροι εκκρεμές.
Μια εδώ, μια εκεί. Ο κ. Σαμαράς δεν το διανοείται, απ’ όσα ακούγονται στις ομιλίες του, ότι θα εγκαταλείψει την πρωθυπουργία, νικημένος από έναν αντίπαλο, που μέχρι χθες, δημοσκοπικά, εθεωρείτο ακατάλληλος για πρωθυπουργός. Αν απ’ το εκλογικό αποτέλεσμα υποχρεωθεί να το κάνει, επειδή θα ’χει αποφασίσει έτσι ο λαός, θα πρέπει η εσωκομματική αντιπολίτευση να ζητήσει αλλαγή ηγεσίας, οπότε θ’ αποσυρθεί στην Πύλο.
Δεν ξεκίνησε με τις ευνοϊκότερες προοπτικές, ούτε μπορεί να πει κανείς ότι είχε αξιόλογο προσωπικό πολιτικό κεφάλαιο πριν απ’ την πρωθυπουργία του, το οποίο εξανέμισε. Επανεμφανίστηκε ως στιβαρός ηγέτης να πρωθυπουργεύσει στην πιο δύσκολη περίοδο της χώρας. Πίστεψε ότι η απογοητευμένη και σχεδόν διαλυμένη παράταξη της ΝΔ θα τον εμπιστευόταν συνεχώς. Δεν αντελήφθη, όμως, ότι στην εποχή της τηλεδημοκρατίας ήταν ο συνεχιστής του προβλήματος, παρά του ότι υποστήριζε ότι θα το έλυνε, όπως ο Μέγας Αλέξανδρος τον “Γόρδιο Δεσμό”. Ενώ υπήρξε αντιμνημονιακός και υπέρμαχος των συλλογικών αποφάσεων, ασπάστηκε τη μνημονιολογία και επέβαλε το μονολιθικό αρχηγικό προφίλ, που ενίσχυσε την αποτυχία στη διαχείριση της εξουσίας.
Το κόμμα της ΝΔ βαδίζει τον δρόμο της φθοράς. Ο κ. Σαμαράς υποσχέθηκε πράγματα που δεν μπορούσε να κάνει. Χάιδεψε τ’ αφτιά των ψηφοφόρων πριν τις εκλογές ότι θα επανορθώσει τα ημαρτημένα. Επένδυσε σε λάθος στρατηγική. Στον φόβο! Οι αγρίως φορολογηθέντες πολίτες, των οποίων τις προσδοκίες διέψευσε, δεν πίστεψαν ότι μπορεί να ανατρέψει το πολιτικό κλίμα που είχε δρομολογηθεί.
Υπέστησαν ως φαίνεται ιδεολογική μετάλλαξη και εστράφησαν αριστερότερα της σοσιαλδημοκρατίας, σ’ ένα κόμμα, που, ενώ παρέμενε στο περιθώριο της πολιτικής σκηνής επί 10ετίες, πέρασε από διαδοχικές ονομασίες κι έσπασε το φράγμα του μονοψήφιου ποσοστού, διεκδικώντας τώρα την εξουσία με τις ισχύουσες συνταγματικές διαδικασίες. Αν η λαϊκή βούληση είναι υπέρ της αλλαγής φρουράς, θα πρόκειται για πράξη που δεν μπορεί κανείς ν’ αμφισβητήσει.
Οι λαοί, όμως, δεν είναι αλάνθαστοι. Κάνουν και εσφαλμένες επιλογές, που φαίνονται εκ των υστέρων και γι’ αυτό λέγεται ότι την ευθύνη φέρουν οι ίδιοι, που οφείλουν ν’ αποδέχονται τ’ αποτελέσματα και να κάνουν με στωικότητα αυτοκριτική.
Ο ηττημένος λαός γυρίζει  την πλάτη, δίνοντας ένα μήνυμα με σημασία στις πολιτικές δυνάμεις που εδημιούργησαν ένα κράτος υπερχρεωμένο να επαιτεί, ένα κράτος αναξιόπιστο, λεηλατημένο, χωρίς ικανότητες διπλωματικών επιδεξιοτήτων στα εθνικά μας ζητήματα, ανίκανο να ρυθμίζει τα του οίκου του δίχως την επέμβαση ξένων. Αφουγκράζεται τα όσα ακούει περί κινδύνων, στους οποίους θα περιέλθει η χώρα, αν καταψηφισθεί το ένα ή υπερψηφισθεί το άλλο κόμμα. Δυσπιστεί στην πολιτική που συνεχίζει να ασκείται από συμβούλους, στους οποίους δεν έδωσε την ψήφο του.
Αν πέσει η κυβέρνηση, δεν θα είναι όπως το ’93, που κατέρρευσε από ενδογενείς αντιθέσεις, αλλά από ανάληψη αντιλαϊκών μέτρων και από απερίγραπτα φαινόμενα πολιτικής διαφθοράς. Σήμερα μια νίκη της κεντροαριστεράς ίσως σημάνει καθοριστικά την πορεία της χώρας, αλλά και την τύχη των ηγετών της μεταπολίτευσης, που έκλεισε τον κύκλο της και που δυστυχώς έκανε κατάχρηση του δικαιώματος των πολιτικών να κάνουν λάθη.