«Ορμάτε “Μακεδονομάχοι”»

Στα μπουζούκια της Σαλονίκης τη δεκαετία του ’90 το κέφι άναβε· πάνω και κάτω από την πίστα!
Με θαμώνες σταθερούς κυρίως πελάτες που… “όλη τους τη ζωή”, τη ζούσαν εκεί!
Εκεί για ακόμη ένα βράδυ, αλλά και για πολλά επόμενα βράδια με μουσική, αλκοόλ, φώτα αναβοσβήνοντα και χαμηλούς φωτισμούς!
Εκεί για να τα πουν, να τα συμφωνήσουν με τον μαιτρ, με τα γκαρσόνια και τις λουλουδούδες! Εκεί στα πρωτοδεύτερα τραπέζια πίστα ή και στο μπαρ και κατόπιν, μετά τα ξημερώματα, επιστροφή στο σπίτι, ίσως με μια σύντομη στάση για “βρώμικο”!
Και το πρωί στη… δουλειά, περιμένοντας να περάσει η μέρα, να ’ρθει το βράδυ, να γεμίσουν οι δρόμοι της πόλης με νέους και μεγαλύτερους, παρέες σε αυτοκίνητα και σε ταξί… σε οδούς που οδηγούσαν στα “μαγαζιά”!
Στα “μαγαζιά” με ή χωρίς εξαερισμό, μίξεις οι μυρωδιές: ουίσκι, ιδρώτες από σεκλέτια κι όχι μόνο, ξηροί καρποί, γυναικεία κι αντρικά αρώματα, πατημένα δροσερά γαρύφαλλα, κι από κείνα τα ολόκληρα που σκουπίζονταν στη βάση του πάλκου!
Η θέα απροκάλυπτη· ένας ολόκληρος κόσμος στο τσακίρ κέφι, μια ολόκληρη Ελλάδα στις επάλξεις της νέας κουλτούρας διασκέδασης που θα κρατούσε για χρόνια πολλά, για χρόνια… καλά(;).
Εκεί κι ο καλλιτέχνης, ένας μικρός (ή μεγάλος) “Θεός” που δεν τραγουδούσε μόνο… Οι ατάκες του γίνονταν σύνθημα στα χείλη των θαμόνων, των πιστών, των οπαδών που ενίοτε θα ακολουθούσαν και τα παραγγέλματα που θά ’δινε  στη διαπασών από τα ηχεία…
Στοίβες τα λουλούδια, κλαρίνο, ζουρνάς, μπουζούκια, τουμπερλέκι… τσιφτετέλι! Και τα γυναικεία κορμιά πάνω στα τραπέζια να ραίνονται από λουλούδια και βραχνιασμένες φωνές!
Σαφής η εντολή του καλλιτέχνη που ίσως να ήξερε(;) και λίγη απ’ την Ιστορία του τόπου του: «Ορμάτε “Μακεδονομάχοι”, άιντεεε!».
Κι οι… “Μακεδονομάχοι” πάντα υπάκουοι…