Ορθόδοξη ποίηση

Πρίν 65 χρόνια, ο Νίκος Καρούζος, βαθιά θρησκευόμενος ποιητής και άνθρωπος του πόνου, πρώην μαρξιστής που απαρνήθηκε την ανέλπιδη κομμουνιστική ουτοπική ιδεολογία υπέρ της Ορθοδοξίας, έγραφε το “Πάσχα των Πιστών”- ποίημα ευλαβικό που ακούγεται ως πασχαλινός, αναστάσιμος ύμνος:
“Κύριε λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής. /Αστρα και χώμα σε βαστάζουν.
Μεριάζουν άφωνα τα σκότη και διαβαίνεις, /ανέγγιχτη τον κόσμον αγγίζει μουσική/ και της καρδιάς τα πέταλα ροδίζουν,/ άνθος όμορφο ζεσταίνεται στον ήλιο.
Λευκάνθηκαν οι άνθρωποι στο αίμα του αρνίου./ Θεέ μου ανέρχεσαι λυπημένος,/ αν και για όραση εξακολουθείς να έχεις τη συγχώρηση.
Ω, θλίψη των ματιών του Κυρίου μου,/ της αιωνιότητας ο κάματος,/ έχω πολύ συνεργήσει για να υπάρχεις,/ είναι πολύ σ᾽ εμένα το μερίδιο της ανομίας.
Ανοίγει ένα τριαντάφυλλο, πάω και το ρωτώ:/ Πού έκρυψαν τον ήλιο;
Πλησιάζω τη θάλασσα και της λέω:/ Είσαι βαθειά και με τα μυστικά μεγάλη σου η σχέση./ Λυτρώνεται ο άνθρωπος;
Απαντά το λουλούδι: “Θα χαθούμε”/ κι η θάλασσα με αχ αναταράζεται». [συλλογή “Σημείο”, 1955]
ΑΝΕΚΑΘΕΝ η ελληνική ποίηση, οιασποιασδήποτε πολιτικής απόχρωσης, φιλοσοφούσε πάντα τις μέρες αυτές, ταυτιζόμενη με το πνεύμα, το στοχασμό και τη λύτρωσή τους.