Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Ρωμανός Αναστασιάδης,
Κληρικός του Οικουμενικού Πατριαρχείου εκ Κρήτης.
Όλοι γνωρίζουν τους καθολικούς του ανατολικού ρυθμού, ευρύτερα γνωστούς ως «Ουνίτες». Δηλαδή παλαιές ορθόδοξες ή άλλες ανατολικές κοινότητες και επαρχίες που δέχθηκαν την ρωμαιοκαθολική δογματική και εν μέρει το κανονικό δίκαιο, ερχόμενοι σε πλήρη ευχαριστιακή κοινωνία με τον επίσκοπο της Παλαιάς Ρώμης (πάπα), αλλά κράτησαν τους παραδοσιακούς ορθόδοξους λειτουργικούς τύπους. Έτσι υπάρχουν σήμερα καθολικοί διαφόρων ρυθμών, δηλαδή βυζαντινού (ελληνόρρυθμοι), αρμενικού, κοπτικού και άλλων.
Υπάρχουν όμως και κοινότητες δυτικού ρυθμού και σε κάποιες κατά τόπους Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, φαινόμενο που θα μπορούσε κανείς να αποκαλέσει ως «αντίστροφη Ουνία».
Παρόλο που είχαν καταβληθεί προσπάθειες και παλαιότερα, πρώτη κοινότητα δυτικού ρυθμού ήταν η πρώην επισκοπιανή ενορία υπό την ηγεσία του Joseph René Vilatte στο Green Bay (Wisconsin), που έγινε δεκτός στην Ορθοδοξία το 1890 από Ρώσο επίσκοπο της Βορείου Αμερικής, τον Βλαντιμίρ (Sokolovsky-Avtonomov), αλλά όμως δεν κράτησε πολύ καιρό, αφού ο Vilatte σύντομα χειροτονήθηκε Συρο-Ιακωβίτης επίσκοπος.
Άλλη γνωστή προσπάθεια εφαρμογής δυτικού ρυθμού (των αγγλικανών) έγινε το 1904 από τον επίσκοπο της Εκκλησίας της Ρωσίας στην Αμερική Τύχωνα (τον μετέπειτα Πατριάρχη Μόσχας), αλλά απέτυχε. Η επεξεργασία του Τύχωνα όσον αφορά στη Θεία Λειτουργία χρησιμοποιήθηκε αργότερα από Αντιοχειανούς στις ΗΠΑ, που ονομάζουν την εκδοχή τους «Λειτουργία Αγίου Πατριάρχου Τύχωνος» (δείτε το κείμενο της Λειτουργίας αυτής εδώ).
