Νέα σχολική χρονιά… Νέα εφηβικά πρόσωπα στον σχολικό αυλόγυρο αγχωμένα, με διστακτικά χαμόγελα… Αλλά και παλαιότερα αγαπημένα…είναι ζόρικο κάθε χρόνο να αποχωρίζεσαι μαθητές που πέρασες μαζί τους ώρες, μέρες, μήνες ακόμη και χρόνια, στις σχολικές αίθουσες. Δεύτεροι γονείς κι εμείς, με χαρά και ικανοποίηση τα βλέπουμε να ανοίγουν τα φτερά τους… Η ζωή είναι μπροστά τους και ευχόμαστε μόνο χαρές να τους φέρνει και να μην μας ξεχάσουν…
Έτσι κάπως με συγκινησιακή φόρτιση ξεκινά ο Σεπτέμβρης κάθε χρόνο για τους εκπαιδευτικούς της βαθμίδας μας με αισιοδοξία αλλά και άγχος για το επιθυμητό αποτέλεσμα… Αν υπήρχε «Αη Βασίλης» της εκπαίδευσης, προσωπικά θα του ζητούσα αντί για δώρο, μια πιο δίκαιη χρονιά για όλους τους μαθητές που αγωνίζονται σκληρά για μια θέση στον ήλιο… Μια πιο δίκαιη χρονιά και για τα παιδιά που θα ξαναδιαβάσουν μοναχικά γιατί δεν έζησαν φέτος το όνειρο και θα το κυνηγήσουν ακόμη μία φορά.
Ανησυχώ λοιπόν -μάλλον δικαιολογημένα- για την νέα «τάση» μετακίνησης των μαθητών από τα ΓΕΛ προς τα ΕΠΑΛ προκειμένου για πιο εύκολη πρόσβαση σε «βαριά» πανεπιστήμια όπως εκείνο της Ιατρικής. Πανεπιστήμια έξω εντελώς από την στοχοθεσία και τον επαγγελματικό/τεχνικό προσανατολισμό αυτών των λυκείων. Φυσικά η επαγγελματική παιδεία είναι αναγκαία για την εύρυθμη λειτουργία κοινωνίας και οικονομίας. Μόνοι τους οι επιστήμονες δεν αρκούν. Όμως… εδώ υπεισέρχεται το ηθικό στοιχείο και η νοοτροπία του «βολέματος» που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία, και δυστυχώς έχει διεισδύσει και στην νεολαία μας.
Η σκόπιμη επιλογή αυτού του τύπου λυκείου για εύκολη εισαγωγή στα πανεπιστήμια τέτοιου βεληνεκούς, συνιστά αυτομάτως αδικία απέναντι στους μαθητές αντίστοιχων στόχων που προέρχονται από ΓΕΛ.
Ας αναρωτηθούμε πως θα αισθανόμασταν εμείς εάν το δικό μας παιδί αγωνιζόταν ως μαθητής Γενικού Λυκείου για την εισαγωγή του π.χ. στην Ιατρική με φοβερό άγχος, άπειρες ώρες μελέτης, φυσική και πνευματική εξόντωση αλλά και δική μας οικονομική αφαίμαξη; Την ίδια στιγμή κάποιος άλλος μαθητής σε ΕΠΑΛ με «ειδική προνομιακή μεταχείριση» ίσως τα καταφέρει με λιγότερη ύλη, διαφορετικές εξετάσεις και σαφώς λιγότερη πίεση και άγχος.
Αυτονόητο είναι ότι πρόκειται για αθέμιτο ανταγωνισμό που προκύπτει από αυτήν την εκπαιδευτική «παρατυπία» η οποία δεν αποτελεί τωρινό φαινόμενο αλλά απεναντίας συντηρείται εδώ και αρκετά χρόνια. Δυστυχώς αυτή η «τάση» τείνει να γίνεται συρμός που όλα δείχνουν ότι θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις. Αποδυνάμωση και συρρίκνωση των ΓΕΛ (με την κατεύθυνση αρκετά καλών μαθητών προς στα ΕΠΑΛ), την λογική μείωση ωρών διδασκαλίας των καθηγητών στα ΓΕΛ επομένως σοβαρό εργασιακό πρόβλημα και επιπλέον μαθητές που οδεύουν στις πανελλαδικές με δύο «ταχύτητες»: της αυξημένης ανασφάλειας στα Γενικά Λύκεια και της αυξημένης ελπίδας στα ΕΠΑΛ.
Ίσως η ενοποίηση των δύο τύπων λυκείου σε ένα νέο (είδος) να ήταν η λύση που θα οδηγούσε στην επιθυμητή ισοτιμία. Έτσι τουλάχιστον η αξιοκρατία θα έχει προοπτική.
Πάνω απ’ όλα όμως το θέμα είναι βαθύτατα ηθικό. Οι νέοι διδάσκονται τον «εύκολο τρόπο», διδάσκονται την «παράκαμψη» των δυσκολιών και όχι τον σκληρό και δίκαιο αγώνα. Μαθαίνουν να αναζητούν προνομιακή μεταχείριση χωρίς να την αξίζουν (πρόκειται άλλωστε για ευφυή και αρτιμελή παιδιά). Αυτά είναι τα συστατικά μίας κοινωνίας που λειτουργεί αναξιοκρατικά.
Η Υπουργός Παιδείας αποκατάστησε το θέμα της αριστείας, καιρός να ασχοληθεί και με άλλες αδικίες του χώρου.
Άλλωστε διεκδικούμε κοινωνία με ενάρετους πολίτες και δίκαιους ανθρώπους που διαθέτουν δημοκρατική συνείδηση και εμφορούνται από ανθρωπιστικά ιδεώδη. Ο δρόμος που έχουν πάρει κάποιοι νέοι δεν θα τους οδηγήσει εκεί δυστυχώς…
Ναι λοιπόν στα επαγγελματικά λύκεια αλλά για τους σωστούς λόγους. Ναι στον δίκαιο αγώνα, Όχι στις εύκολες λύσεις.
Υ.Γ.: Προς αποφυγήν κάθε παρεξήγησης έχω εργαστεί σε επαγγελματικά λύκεια με άξιους συναδέλφους και μαθητές.
Επίσης δεν κρύβεται προσωπική ή οικογενειακή πικρία πίσω από το άρθρο, μόνο ανησυχία και αγάπη για τα παιδιά πού επιθυμώ να έχουν όλα ίσα δικαιώματα στο όνειρο.
