Ανέκαθεν θαύµαζα τους καλούς τους ποδηλάτες…
Όταν τόσο αβίαστα κόλπα και φιγούρες κάνουν.
Αµέριµνοι προσπαθούν ξανά και ξανά χωρίς τον φόβο της αποτυχίας.
Λάµπουν στα µάτια των θεατών καθώς τους µαγεύουν µε την ξεγνοιασιά τους.
Πέφτουν και ανασηκώνονται αµέτρητες φορές,
γνωρίζοντας πως ποτέ δεν θα τους προδώσει αυτό που τόσο αγαπούν.
Χτυπούν, πληγώνονται, πονούν·
Άλλοτε ελαφριά, άλλοτε σοβαρά.
Μα η αγάπη τους αυτή κάτω δεν το βάζει.
Καθώς γεµάτοι πάθος ξεγλιστράνε στις αλάνες, µε την µπλεγµένη στις ρόδες τους
αδρεναλίνη να ταρακουνούν τη γη.
Γεµάτοι όνειρα και ελπίδες να βρουν ένα νέο µυστήριο δρόµο µε προορισµό το αύριο…
Ειρήνη Καραντωνάκη
Μαθήτρια Γ΄ Λυκείου
