«Τα χρωματιστά ποιήματα του Ρουσσέτου μας μαθαίνουν πτυχές της ιστορίας μας , της εθνικής μας μοίρας και μυθολογίας και γίνονται γέφυρες προς τη νέα πραγματικότητα, το σύγχρονο στίγμα του πιο ιστορικού λαού της Ευρώπης και μας αφυπνίζουν ψυχικές ικανότητες της φυλής μας που βρίσκονται σε χειμερία νάρκη ή είναι αιχμάλωτες από τους εχθρούς της Κρήτης. Γιατί είναι η ώρα της αφύπνισης, της ανόρθωσης για να δει ο Κρητικός τους νέους ορίζοντες , τη μεγάλη φήμη με την κρητική ματιά. Να ξαναντικρίσει το κρητικό ιδεώδες που ξεκινάει από τη ρίζα, από το πατροπαράδοτο και φτάνει μέχρι τα κοσμικά, τα οικουμενικά και τα συμπαντικά φαινόμενα…»
Μανώλης Ρασσούλης, Συγγραφέας – Στιχουργός
Η συνάντηση με ένα έργο τέχνης είναι πάντα προσωπική υπόθεση και προτρέπει σε μοναδικό και ανεπανάληπτο διάλογο του δημιουργού με τον θεατή. Δεν υπάρχουν στεγανά και όρια σε αυτή τη συνομιλία μεταξύ πομπού και αποδέκτη και βεβαία είναι γεγονός ότι όσο δημοφιλές και οικείο και αν είναι το θέμα του έργου τέχνης, τόσο δεν είναι αυτονόητα τα συναισθήματα που θα εγείρει και οι ιδέες που θα κινητοποιήσει, φωτίζοντας ενδόμυχες αξίες και εσωτερικευμένα βιώματα. Συχνά ούτε ο καλλιτέχνης κατά τη στιγμή της σύλληψης του έργου του και της απόδοσης του, δεν μπορεί να προβλέψει απόλυτα τα πολλαπλά ερεθίσματα καθώς και τις πολυδιάστατες αναγνώσεις που θα ενεργοποιήσει η έκφραση του, ως προς τα μηνύματα που ο ίδιος έχει εσωτερικεύσει στη σύνθεση του με βάση τη δική του μελέτη και οπτική.
Ο μύθος της αρπαγής της Ευρώπης είναι το θέμα του έργου τέχνης που κοσμεί την είσοδο της έδρας της Περιφέρειας Κρήτης στην Πλατεία Ελευθερίας στο Ηράκλειο. Το έργο εκπέμπει έναν απαράμιλλο δυναμισμό στην απόδοση του στιγμιότυπου του γνωστού μύθου με την κρητική όψη της Ευρώπης να συγκλονίζει χρωματικά και ενδυματολογικά , αλλά και τις γραμμές των μορφών της σύνθεσης να παραπέμπουν σε μια ρέουσα κίνηση.
Ο μύθος της αρπαγής της Ευρώπης συμβολίζει αφενός, όπως είναι γνωστό, τις μυθολογικές ρίζες της Ευρώπης σε σχέση με τον ελληνικό πολιτισμό και αφετέρου τη δημιουργική περιπέτεια που αποτελεί η ενοποίηση της Ευρώπης. Εκφράζει την κοινή ευρωπαϊκή πολιτιστική κληρονομιά: ελεύθερο και ανήσυχο πνεύμα, κινητικότητα και συναισθήματα, συνάντηση πολιτισμών, που συμπυκνώνονται τόσο εύγλωττα στο συγκεκριμένο έργο τέχνης. Κανένας δεν αντιστέκεται σε αυτόν τον πίνακα ζωγραφικής και όλοι κοντοστέκονται για να πάρουν δύναμη από τη δύναμη που απελευθερώνει καθώς τον αντικρίζεις στο κομβικό σημείο της κορυφής της σκάλας εισόδου της Περιφέρειας Κρήτης. Σοφή η επιλογή του για τις σημασίες που υπογραμμίζει συμβολικά στο δημόσιο χώρο που φιλοξενείται. Eίναι ακριβώς το ιδανικό έργο τέχνης που υποδέχεται «θριαμβευτικά» και υποβάλλει τον επισκέπτη της Περιφέρειας Κρήτης στο φιλελεύθερο, αγωνιστικό και ταυτόχρονα πρωτοπόρο πνεύμα της κρητικής ματιάς …
Ο δημιουργός που υπογράφει το έργο είναι ο Ρουσσέτος Παναγιωτάκης, καλλιτέχνης που όλοι αναγνωρίζουν ως ένα πολύ «σημαντικό κεφάλαιο για την Κρήτη». Με ιδέες ανανεωτικές και κυριότερα με έμπρακτη δράση η οποία σηματοδοτείται στα πολιτιστικά δρώμενα του νησιού επί τρεις δεκαετίες. Ο Κρητικός ζωγράφος –γραφίστας έχει δημιουργήσει έργο με πανανθρώπινα μηνύματα, με αρχές, ιδανικά, οράματα και ακατάλυτες αξίες. Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, σπούδασε ζωγραφική και γραφικές τέχνες και εργάστηκε αρχικά στην Αθήνα στις μεγαλύτερες διαφημιστικές καμπάνιες με πρωτοπόρα θεματολογία, βάζοντας τη ζωγραφική έκφραση σε αυτές. Στην πορεία αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στη ζωγραφική με πρώτο θεματικό σταθμό την Κρητική Μυθολογία, αργότερα τη Μάχη της Κρήτης , τη σειρά Ά-λογα κ.ά.
Η δική μου συνάντηση με τον Ρουσσέτο Παναγιωτάκη συντελέστηκε για πρώτη φορά 7 χρόνια πριν, όταν επισκέφτηκα το κεντρικό γραφείο της Περιφέρειας Κρήτης και τον γνώρισα μέσα από αυτόν τον δυναμικό ζωγραφικό πίνακα της αρπαγής της Ευρώπης που σε αιχμαλωτίζει κυριολεκτικά με το χρωματικό του κύρος και το εκφραστικό του βάθος. Από τότε μέχρι σήμερα αναζήτησα και «συνάντησα» τον καλλιτέχνη στις προσωπικές αφηγήσεις συναδέλφων, σε έργα του από διάφορες εκθέσεις του, στον λόγο των ξεχωριστών παραστάσεων του Μαύρου Θεάτρου της Αριάδνης Νόβακ, ώσπου πρόσφατα εκείνος μου χάρισε ένα ανεπανάληπτο «μάθημα τέχνης» στο εργαστήρι του στην Κερά Δ.Δ.Δ Χερσονήσου.
Το μάθημα ξεδιπλώθηκε με την παρουσίαση ενδεικτικών έργων του από τον ίδιο και με μια μεγάλης διάρκειας συζήτηση, πηγαία και αυθεντική, για τη γέννηση των χρωμάτων στους πίνακες του, για τις αξίες του κρητικού παρελθόντος που μετουσιώνονται σε συμβολικά στοιχεία -κλειδιά σε κάθε έργο του, για τη «μινωική νοσταλγία» της κρητικής ψυχής… Μέσα από τη γενναιόδωρη αποκάλυψη των στοχασμών του και άγνωστων πτυχών για μένα της Κρητικής μυθολογίας, μέσα από τις αφηγήσεις του για τις εμπειρίες τέχνης που του μεταφέρουν σήμερα τα εγγόνια του από το σχολείο, το ανεκτίμητο μάθημα του Ρουσσέτου Παναγιωτάκη με ωθεί για μια ακόμη φορά στο εξής αυτονόητο συμπέρασμα για τη σχολική εκπαίδευση :
Προτεραιότητα η τυπική εκπαίδευση, δια των λειτουργών της, να στρέφεται, να αποζητά και να αξιοποιεί δημιουργικά -χωρίς να εγκλωβίζεται στο άλλοθι του θεσμικού πλαισίου- τη δύναμη όλων των μορφών τέχνης στην καθημερινή σχολική πράξη., Μονάχα έτσι θα επιτευχθεί η πολύτιμη διδασκαλία «έξω από το κουτί» όλων των γνωστικών αντικειμένων που θα κερδίσει αβίαστα το ενδιαφέρον των μαθητών.
Αναρωτιέμαι πραγματικά από εκείνη την ημέρα της επίσκεψης μου στο εργαστήριο του Ρουσσέτου πώς ένα τέτοιο «χρωματικό μανιφέστο», ένας όρος που αποδίδει πολύ εύστοχα το εκφραστικό ύφος του καλλιτέχνη, πώς «ένα τέτοιο πινέλο που κινείται πάνω στον καμβά τόσο πιστά εναρμονισμένο με τον παλμό της κρητικής ψυχής», πώς ένας τέτοιος καθαρός στοχασμός που βασίζεται σε μια διαρκή μελέτη του κρητικού πολιτισμού, μένουν σιωπηρά και αναξιοποίητα δίπλα μας ?
Την απάντηση για την ώσμωση που δημιουργεί ένα έργο τέχνης στους αποδέκτες του μας δίνει ο δημιουργός σε μια γραπτή του αναφορά, από την οποία παραθέτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα προκειμένου να σφραγίσει καταλυτικά το μικρό αφιέρωμα στον μεγάλο καλλιτέχνη:
«Ο διάλογος με το έργο γίνεται μονόλογος και είναι η έκφραση του άλογου στοιχείου της ανθρώπινης ψυχής. Αυτό το κομμάτι της ανθρώπινης προσωπικότητας δικαιώνει με το πάθος του δόγματος της άλογη τέχνη.
Το ζωγραφικό έργο μένει σιωπηλό μπροστά στο θεατή, αδύνατο να πει τίποτα περισσότερο από εκείνο που είπε μια φορά, δικαιώνεται ή αδικείται από εκείνον που το καταλαβαίνει, ως τον πιο ανίδεο, ανυπεράσπιστο σε κάθε δίκαιο ή άδικο φέρσιμο. Είναι μια ζωγραφική μίμηση ενός ονείρου που απευθύνεται σε ξύπνιους ανθρώπους, μια ανθρώπινη ταχυδακτυλουργική δημιουργία με διάφορα σχήματα και χρώματα που ενσαρκώνεται εκ του μη όντος, ή από συγκλονιστικές σκέψεις και γεγονότα των ημερών μας»
Ρουσσέτος Παναγιωτάκης
Ζωγράφος – Γραφίστας
Αναλυτικότερα στις διευθύνσεις:
http://www.eikastikon.gr/zografiki/panagiotakis_cv.html
https://el-gr.facebook.com/roussetos.panagiotakis
http://www.cretewoman.gr/el/3006/
