Παραμένουμε σχεδόν στο κόκκινο με την πανδημία. Τα κρούσματα, μέρες τώρα στα Χανιά είναι διψήφια. Κάτι που θα έπρεπε να μας προβληματίζει σοβαρά: κυβέρνηση, αντιπολίτευση, τοπικούς άρχοντες, απλούς πολίτες, όλους.
Η Σπλάντζια -και όχι μόνο- είναι ένα μικρό δείγμα επιπολαιότητας, ανεμελιάς, δήθεν “ανυπακοής”. Που όμως “επιστρέφει” σε κρούσματα σε βάρος πολλών συμπολιτών μας.
Η αύξηση του ιικού φορτίου στα λύματα της πόλης, σε συνδυασμό με τον διψήφιο αριθμό των κρουσμάτων και την “επιμονή” ορισμένων για οπωσδήποτε άνοιγμα όλων των δραστηριοτήτων, δεν δηλώνουν άραγε, ότι επανερχόμαστε στο ”εγώ” μας; Ότι επιστρέφουμε στο ατομικό συμφέρον, χωρίς να λογαριάζουμε το γενικό;
Η λέξη “ατομική ευθύνη” μάλλον είναι για τους… άλλους. Οι αρνητές (της πανδημίας και των εμβολίων) δεν τη δέχονται, ούτε καν για τους δικούς τους ανθρώπους! Υπάρχουν μέλη οικογενειών που “συμβουλεύουν” τα υπόλοιπα να μη κάνουν το εμβόλιο!
Ετσι, για πολλούς, η αυτοσυγκράτηση, η μάσκα, οι αποστάσεις, ο μη συνωστισμός πέρασαν πια στη σφαίρα του “εντάξει μωρέ, και τι έγινε; Εμείς πότε θα ζήσουμε; Πότε θα αναπνεύσουμε ελεύθερα;”
Η υπομονή πάει περίπατο κι αυτή! Σίγουρα, σε κανένα μας δεν αρέσει ο εγκλεισμός, ούτε τα περιοριστικά μέτρα. Αλλά φανταστείτε, αν δεν εφαρμόζονταν αυτά, πόσες χιλιάδες ακόμη νεκρούς θα είχαμε.
Με “λογικές” του «δε βαριέσαι…, εγώ να είμαι καλά!» η κρίση θα παρατείνεται, το “κρυφτό” με τα “λοκντάουν” θα είναι συνεχώς στο προσκήνιο και η επιστροφή σε μια φυσιολογική κανονικότητα θα απομακρύνεται. Εκτός κι αν ορισμένοι θέλουν να επιβάλλουν στους άλλους τη δική τους επικίνδυνη “κανονικότητα”!
Απλά, η όλη τωρινή κατάσταση παραπέμεπει σε ναρκισισμό: καθρεφτιζόμαστε στις επιθυμίες μας ως εν κατόπτρω!
Επιθυμίες που υπερβαίνουν την αλληλεγγύη και τον ανθρωπισμό μας, την ευθύνη “ζωής” απέναντι στους άλλους, φίλους, συγγενείς συμπολίτες.
