«Δεν έχουν μάθει οι λέξεις πώς ν’ αντανακλώνται γιατί αντανακλώμαι σημαίνει διατηρούμαι έξω. Η αντανάκλαση οι απαρχές είναι της απώλειας…»
Roberto Juarroz
(Αργεντινός ποιητής 1925-1995) Από τη συλλογή “Κατακόρυφη ποίηση”.
Η τέχνη δεν είναι μόνο δημιουργία όμορφων και εκφραστικών καλλιτεχνημάτων, αλλά και διαδικασία μέσω της οποίας διερευνούμε το περιβάλλον και τον εαυτό μας. Είναι η αντανάκλαση της δράσης και των πεποιθήσεών μας και αποτελεί κομμάτι του πολιτισμού μας. Η συμμετοχή στη διαδικασία της καλλιτεχνικής δημιουργίας, μας προσφέρει εμπειρίες και γνώσεις, καλλιεργεί την επικοινωνία μας με τους άλλους ανθρώπους και μας δίνει τη δυνατότητα αναγνώρισης των συναισθημάτων και των ικανοτήτων μας.
Η αντανάκλαση και η σκιά αποτελούν χαρακτηριστικά εννοιολογικά εργαλεία των εικαστικών τεχνών. .Η αντανάκλαση σημασιολογικά ερμηνεύεται ως η αλλαγή της πορείας των φωτεινών κυμάτων όταν προσκρούουν σε μια επιφάνεια και σημειωτικά υποδηλώνει το έμμεσο αποτέλεσμα.
Οι καλλιτέχνες επιθυμώντας να ενεργοποιήσουν τους αποδέκτες του έργου τους, ενίοτε επιχειρούν αξιοποιώντας την ανακλαστική λειτουργία να προκαλέσουν έναν εσωτερικό διάλογο καθώς το προβαλλόμενο υποκείμενο ή αντικείμενο αποτυπώνεται με διαφορετικό τρόπο στον καθρέφτη, όπως ακριβώς η ζωή αντανακλά στις πράξεις μας, αλλά και στα πρόσωπα με τα οποία συνδεόμαστε στη διαδρομή μας, επιθυμίες της καρδιάς και του νου που δεν έχουν πραγματοποιηθεί.
Η Λαμπρινή Μποβιάτσου που ζει και δημιουργεί στα Χανιά τα τελευταία χρόνια εντυπωσιάζει με τα έργα της που την χαρακτηρίζουν για το στοιχείο της αντανάκλασης που κάθε φορά «φέρουν», αιφνιδιάζοντας δημιουργικά τον «ανυποψίαστο» ή «υποψιασμένο» αποδέκτη.
Για την Λαμπρινή Μποβιάτσου η ζωγραφική αποτελεί μια διαμεσολαβημένη αντανάκλαση της πραγματικότητας και μια διαδικασία ανάγνωσης του έργου τέχνης, όπου κυρίαρχο ζητούμενο είναι η σχέση που καλλιεργείται με τον θεατή και επιδιώκει την αυτοπαρατήρηση. Η ίδια σκιαγραφώντας το σκεπτικό των έργων της εξηγεί: « Η μελέτη του εαυτού γεννά το ερώτημα του κατά πόσο είναι δυνατό να γνωρίσουμε πραγματικά τον εαυτό μας βλέποντας τον αντικειμενικά, ανεπηρέαστοι από τους διάφορους παραμορφωτικούς καθρέπτες της πραγματικότητας. Έχοντας ως δεδομένο το ότι μόνο μέσα από την αντανάκλαση στο άλλο ή στον άλλο, μπορούμε να κοιτάξουμε έμμεσα πάντα εμάς, συμπεραίνουμε ότι με τον ίδιο τρόπο που η μορφή μας διαφοροποιείται ανάλογα με τα αντικείμενα μέσα στα οποία καθρεφτίζεται, αλλάζει πολλές φορές διαστρεβλώνεται ανάλογα με τη συνθήκη μέσα στην οποία βρισκόμαστε κοινωνικο-πολιτική, οικονομική, αλλά και απλά διαπροσωπική. Μπαίνοντας και βγαίνοντας μέσα από το αντικείμενο ( από την επιφάνεια μέσα στην οποία καθρεπτίζομαι) δημιουργώ μια συνθήκη ψευδαίσθησης στην οποία ο θεατής μπορεί να μεταβεί από την ψευδαίσθηση στην πραγματικότητα και αντίστροφα. Γύρω από το αντικείμενο υπάρχει ο «πραγματικός», ο «αντικειμενικός» χώρος καθώς και το «πραγματικό» το «απτό» πρόσωπο κάποιες φορές και το χέρι που κρατάει το αντικείμενο μια δεδομένη στιγμή χρησιμοποιώντας το. Μέσα στο αντικείμενο επεκτείνεται ο χώρος, ως είδωλο τώρα , όπως και το ανεστραμμένο είδωλο του προσώπου. Συχνά το είδωλο αυτό είναι πιο «αληθινό» από το πρόσωπο που παρατηρεί και που αυτό άλλωστε το «πραγματικό» πρόσωπο αποτελεί είδωλο αφού είναι ζωγραφισμένο στον μουσαμά και όχι υπαρκτό. Η όλη ζωγραφική επιφάνεια λεία, σχεδόν χωρίς υλικότητα δίνει την αίσθηση ότι αποτελεί μια οθόνη παρατήρησης. Τι από τη ζωή μας είναι αληθινό και τι ψευδαίσθηση? Στην εύθραυστη ροή της ανθρώπινης ύπαρξης, η απάντηση δεν μοιάζει να είναι εύκολη , ίσως ούτε και η ερώτηση…»
Στην Πινακοθήκη Γιώργου Ν. Βογιατζόγλου (Ελ.Βενιζέλου 63, Ν.Ιωνία,Αθήνα ) , παρουσιάζεται αυτό το χρονικό διάστημα έως 6 Απριλίου 2019 η ατομική έκθεση της διακεκριμένης εικαστικού Λαμπρινής Μποβιάτσου, με τίτλο «Λαμπρινή Μποβιάτσου – Η απάντηση του καθρέφτη» σε επιμέλεια του Ιωάννη Ν. Αρχοντάκη. Η έκθεση περιλαμβάνει έργα ζωγραφικής, γλυπτικής, κατασκευών και εγκαταστάσεων και επικεντρώνεται στην τελευταία δημιουργική πενταετία της δημιουργού με σύντομες αναφορές στο προηγούμενο εικαστικό της έργο.
Ο επιμελητής της έκθεσης Ιωάννης Ν. Αρχοντάκης σημειώνει: «Στο εικαστικό έργο της Λαμπρινής Μποβιάτσου η αντανάκλαση του καθρέφτη αποτελεί τη μυσταγωγική είσοδο στον ψευδαισθητικό κόσμο που δημιουργεί η καλλιτέχνης για μετάβαση του θεατή από τον ιδιωτικό θεματικό της κόσμο στο συγκερασμένο παραισθητικό πεδίο των συλλογικών συμμετοχών και πολλαπλών ειδώλων. Είτε στη ζωγραφική της δημιουργία, είτε στις γλυπτικές της κατασκευές, οι απαστράπτουσες επιφάνειες των κατόπτρων χειραγωγούν το φως κατακερματίζοντας τη συνέχεια των επιφανειών και καθώς υποσκάπτουν οριστικά την αλληλουχία των καρτεσιανών συντεταγμένων δημιουργούν ένα νέο χωροχρόνο ευρηματικής συνύπαρξης άυλου και υλικού κόσμου».
Η Λαμπρινή Μποβιάτσου με αφορμή τη νέα αυτή της δουλειά αναφέρει τα εξής:
«Τα νέα μου έργα αποτελούν μία αλληγορία της σχέσης του σύγχρονου ανθρώπου με το περιβάλλον του, το κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι. Υποδηλώνουν την αέναη αναζήτηση του νοήματος της ανθρώπινης ύπαρξης.
Χρησιμοποιώ, για ακόμα μια φορά, ως βασικό υλικό το μολύβι, το οποίο μοιάζει με ένα ίχνος ανθρώπινης ενέργειας. Η απαλότητα της γραφής το μετουσιώνει σε μία άυλη, πνευματική κατάσταση.
Το ανθρώπινο σώμα εκτίθεται απογυμνωμένο απέναντι από το βλέμμα του θεατή, άλλες φορές υπαινισσόμενη και άλλες φορές αποκαλύπτοντας αρχέγονες επιθυμίες, αγωνίες, ερωτήματα. Παγιδευμένος σε ένα σαγηνευτικό παιχνίδι οικειότητας, ο θεατής εμπλέκεται στη συνέχεια σε μία αμφίδρομη σχέση. Αυτή η διάδραση εντείνεται με την προσθήκη μεταλλικών αντικειμένων που αντανακλούν άλλοτε το πρόσωπο του θεατή, άλλοτε το δικό μου πρόσωπο, άλλοτε του γύρω χώρου, αλλά και μέρους του ίδιου του έργου.
Τα μεταλλικά αυτά στοιχεία, όπως βιομηχανικά εξαρτήματα, χρηστικά αντικείμενα, εργαλεία, βρίσκονται κρεμασμένα, καρφωμένα επάνω στην κατά τα άλλα απαλή και λεπτομερειακά δουλεμένη ζωγραφική επιφάνεια, αντικαθιστώντας μέλη του ανθρώπινου σώματος, προσδίδοντας ένα στοιχείο ανησυχίας και έντασης, εγείροντας ερωτήματα γύρω από το ανθρώπινο είδος και την εξέλιξή του. Μοιάζουν με χαμένα εξαρτήματα μίας αινιγματικής μηχανής με άγνωστη χρηστικότητα.
Η ανθρώπινη φιγούρα που αποτυπώνεται πάνω σε αυτά, μέσω της ζωγραφισμένης αντανάκλασης, παραμορφωμένη, συστρέφεται παγιδευμένη μέσα στον μικρό, περίκλειστο χώρο του αντικειμένου, μεταφέροντας την αγωνία αλλά και το ξάφνιασμα, την αναμονή, τον παγωμένο χρόνο.
Τα νέα έργα μου αποτελούν ένα αφιέρωμα στον σύγχρονο άνθρωπο, ο οποίος, απογυμνωμένος από τις ουτοπίες και τις ιδεολογίες του παρελθόντος, στέκει τώρα απορημένος, μέσα σε έναν άχρονο-χρόνο και σε έναν άτοπο-τόπο, παρατηρώντας, όντας παρατηρούμενος, τον εαυτό του. Μεταφέρουν μίαν ανήσυχη, αλλόκοτη αίσθηση ενός κόσμου παράλογου, αινιγματικού, γοητευτικά αγωνιώδη, ξένου. Του δικού μας.»
Η Λαμπρινή Μποβιάτσου σπούδασε Ζωγραφική στην Accademia di Belle Arti di Roma.. Έχει παρουσιάσει το εικαστικό της έργο της σε 12 ατομικές εκθέσεις και σε περισσότερες από 90 ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Αναλυτικότερα στις διευθύνσεις:
http://www.lampriniboviatsou.com/?lang=el
https://www.vogiatzogloucollection.gr/
http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGYM-C115/540/3551,14576/
