“Πες μου, άνθρωπε, πού είναι η γη μας,
τα βουνά, τα ποτάμια, οι κοιλάδες
και τα δάση μας; Πού είναι η χώρα μας; Πού είναι οι τάφοι μας;
Είναι στις λέξεις, στις λέξεις της γλώσσας μας”
“Ανώνυμο”
Eνα περιοδικό που συνδέει στην αποστολή του τη λογοτεχνία, την τέχνη και την εκπαίδευση σηματοδοτεί ένα βήμα πολιτισμικής έκφρασης δυναμικό και ταυτόχρονα ελεύθερο, ανοικτό σε γραφές που δεν εγκλωβίζονται σε στεγανά και προ(σ)καλούν για έμπνευση και απόλαυση..Η λογοτεχνία είναι μια παρέκκλιση από την κανονικότητα που επιστρατεύει λέξεις για να υπηρετήσει την ψυχή, οι τέχνες είναι αφετηρίες έμπνευσης που ενεργοποιούν τις αισθήσεις και γεννούν πρωτότυπες ιδέες οξύνοντας το πνεύμα και η εκπαίδευση, με την ευρύτερη έννοια του όρου, είναι μια διαρκής διαδικασία που επιδρά καθοριστικά στο σώμα, την ψυχή και το πνεύμα Απόλυτα και ευρηματικά προσανατολισμένη λοιπόν η σύζευξη των τριών στο πεδίο της αποστολής του νέου λογοτεχνικού περιοδικού ΑΠΙΚΟ που εκδίδεται υπό την αιγίδα του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Ηρακλείου «Δ. Θεοτοκόπουλος» με την υπογραφή της Συντακτικής Επιτροπής στην οποία συμμετέχουν οι Διονύσης Αναγνωστόπουλς Νίκος Μεντζίνης , Ελένη Νέστορα και Ανδρονίκη Σπαθαράκη. Το περιοδικό ΑΠΙΚΟ κυκλοφόρησε στις 7 Νοέμβρη 2018 και επιχειρεί να ενεργοποιήσει, να συνδέσει, να υπενθυμίσει την αξία της γραπτής έκφρασης που μοιράζεται μέσα από τον πλούτο μιας συλλογικότητας:
Στο σημείωμα της σύνταξης διαβάζουμε:
«Ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός προειδοποιούσε, να πάρουμε μαζί μας νερό, διότι « Το μέλλον μας θα έχει πολύ ξηρασία1». Η εποχή της ξηρασίας έχει έρθει από καιρό και μας ταλανίζει. Ήρθε όμως και ο καιρός να αντιδράσουμε, κι αν δεν σκάψουμε βαθιά μέσα μας στο πηγάδι του εαυτού μας, νερό δεν θα βρεθεί, ούτε αρτεσιανό για να ξεδιψάσουμε, ούτε ιαματικό για να γιατρευτούμε από τις πληγές.
Απίκο2 λοιπόν κι εμείς, ΕΤΟΙΜΟΙ!!
Σε μια εποχή που ο γραπτός λόγος «αποσύρεται», χάνει τη δυναμική του ή αντικαθίσταται από τις άναρθρες κραυγές των social media, σε μια εποχή που όλοι μας αποσυρόμαστε από τον κοινωνικό βίο, από το ταξίδι, και βυθιζόμαστε στις πολυθρόνες μας, μπροστά σε απαστράπτουσες οθόνες, το ΑΠΙΚΟ, είναι σε ετοιμότητα, σε εγρήγορση για νέα ταξίδια, στον γοητευτικό κόσμο της γλώσσας σε όλες της τις εκφάνσεις.
Οι λέξεις πάντα τρόμαζαν τις εξουσίες και εννοούμε οι λέξεις οι αλώβητες από τον καθωσπρεπισμό και οι φέρουσες την αρχέγονη σημασία τους, οι «πιστοποιημένες» λέξεις. Ο γραπτός λόγος από τη φύση του, είναι «κοινωνικός», θέλει να μοιραστεί με άλλους ανθρώπους, να χαριεντιστεί μαζί τους, να τους «δοθεί» και να γίνει κτήμα των άλλων. Έτσι είναι.
Είχαν, έχουν και θα έχουν δύναμη, οι λέξεις. Και αυτό είναι κάτι, που η εξουσία (σε κάθε πιθανή εκδοχή της) αλλά και οι τεχνικοί της εξουσίας και των μηχανισμών της το γνώριζαν πάντα και εξακολουθούν να το γνωρίζουν καλά, και βεβαίως να το χρησιμοποιούν. Οι λέξεις, οι ιδέες δεν περιγράφουν απλώς καταστάσεις και γεγονότα, δεν σχηματοποιούν και αποσαφηνίζουν μόνον τις έννοιες, αλλά διεγείρουν συνειδήσεις, εξάπτουν φαντασίες, μορφοποιούν όνειρα, προκαλούν συναισθήματα, πυρπολούν ψυχές, ξεσηκώνουν αγώνες, εξεγέρσεις, επαναστάσεις, παρασύρουν σε φανατισμούς. “Οι λέξεις φωτίζουν και οι λέξεις σκοτίζουν…με τις λέξεις κυβερνιούνται οι άνθρωποι”3.
Τούτες τις λέξεις αναζητάμε, τις δικές σας. Τις ιδέες σας, την επιστημονική σας άποψη, τις προτάσεις σας. Σε οποιαδήποτε μορφή: ποίηση, διήγημα, δοκίμιο, άρθρο.
Σας θέλουμε συνταξιδιώτες σε τούτο το ταξίδι. Επιθυμούμε ΜΑΖΙ να διαμορφώσουμε την πορεία, αλλά και το φορτίο τούτου του ταξιδιού. Προσδοκία μας να γίνουμε ένα καράβι του άδειν ή καλύτερα του συν-άδειν, σε ένα τραγούδι ζωής και συνάντησης”
Ο Umberto Eco έχει θέσει και προκλητικά φιλοσοφικά ερωτήματα και κάποτε έγραψε: «Σε τι χρησιμεύει η λογοτεχνία; Όλοι γράφουν. Και μερικές φορές αναρωτιούνται για ποιο λόγο…»
Το νέο περιοδικό ΑΠΙΚΟ ξεκινά το ταξίδι του με απόλυτη επίγνωση του τοπίου, με απόλυτη συνείδηση των δυσκολιών, αλλά και με την πεποίθηση ότι η ετοιμότητα είναι αποτελεσματικότερη της …θεραπείας! Η εγρήγορση που υπονοεί έξυπνα ο τίτλος, σηματοδοτεί την ανάγκη για ετοιμότητα, για ταξίδια σε δράσεις συναρπαστικές που κουβαλούν ιδέες τολμηρές, αντίβαρο στην παθητικότητα και την αδράνεια της σύγχρονης εποχής..
Ο Νίκος Μεντζίνης εκπαιδευτικός, Διευθυντής του 48ου Δημοτικού Σχολείου Ηρακλείου και μέλος της Συντακτικής Επιτροπής γράφει:
«Δύσκολη η απόφαση για την έκδοση ενός Λογοτεχνικού Περιοδικού στην επαρχία, γιομάτη αβεβαιότητες. Ποιοι άραγε είμαστε εμείς; Υπάρχει όντως αναγκαιότητα στην εποχή μας (εποχή της παντοδυναμίας των social media και των ηλεκτρονικών βιβλίων), για ένα έντυπο τέτοιας μορφής; Οι δυνάμεις μας μικρές, η εμβέλεια μας ακόμα μικρότερη. Άγνωστοι μες στους αγνώστους. Θα καταφέρουμε να ταράξουμε λιμνάζοντα νερά; Να αποκτήσουμε την εμπιστοσύνη ανθρώπων που γράφουν, συνδιαλέγονται με τις τέχνες σε όλες της τις μορφές, ώστε να μας «παραχωρήσουν» ως αντίδωρο τη δουλειά τους, να δημοσιευτεί; Τα κόστη; Τα διαδικαστικά;
Απαντιούνται ποτέ τόσα ερωτήματα; Είναι κανείς βέβαιος όταν προγραμματίζει ένα μακρύ ταξίδι ότι οι καιροί δεν θα είναι ενάντιοι; Ότι το σκαρί αξιόπλοο θα στέκει στα νερά για πάντα; Εραστές αληθινοί των λέξεων όλοι μας, κλείσαμε τα μάτια στους κινδύνους, βάλαμε στην άκρη όλα τούτα τα ερωτήματα και σαλπάραμε. Με την άγκυρα ΑΠΙΚΟ κι έρμα σταθερό !!
Και το έρμα μας, η σταθερότητά μας, είναι το σινάφι μας, οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων. Που τους γνωρίζουμε. Ξέρουμε τις αγωνίες τους, τη δουλειά τους, τα τάλαντά τους. Που γράφουν, ζωγραφίζουν, φωτογραφίζουν, σπουδάζουν.
Αλλά δεν μένουμε εκεί. Τα πανιά μας ανοικτά, να «πάρουν» όλους τους αγέρηδες που φυσούν, από όπου κι αν φυσούν και να τους κάνουν, ταξίδι!!
Το κάλεσμά μας ανοικτό και πλατύ λοιπόν απευθύνεται σε όλους και όλες. Χωράμε όλοι ως συνεπιβάτες και συνδιαμορφωτές του ίδιου του ταξιδιού. Και είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα χάσουμε τη ρότα μας. Τα κατάρτια μας βαριά και καλοδουλεμένα : Λογοτεχνία, Τέχνη , Εκπαίδευση.
Οι λέξεις, το κυρίαρχο εργαλείο μας. Γιατί έχουν δύναμη, οι λέξεις. Και αυτό είναι κάτι, που η εξουσία (σε κάθε πιθανή εκδοχή της) αλλά και οι τεχνικοί της εξουσίας και των μηχανισμών της το γνώριζαν πάντα και εξακολουθούν να το γνωρίζουν καλά, και βεβαίως να το χρησιμοποιούν. Οι λέξεις, οι ιδέες δεν περιγράφουν απλώς καταστάσεις και γεγονότα, δεν σχηματοποιούν και αποσαφηνίζουν μόνον τις έννοιες, αλλά διεγείρουν συνειδήσεις, εξάπτουν φαντασίες, μορφοποιούν όνειρα, προκαλούν συναισθήματα, πυρπολούν ψυχές, ξε σηκώνουν αγώνες, εξεγέρσεις, επαναστάσεις, παρασύρουν σε φανατισμούς. Με λέξεις τέτοιες θα παλεύουμε, με τις τέχνες θα ομορφαίνουμε τούτη την αγκάλη. Και το αποτέλεσμα για σας. Στα χέρια σας. Στην αγάπη, αλλά και στην κριτική σας ….»
Καλοτάξιδο το ΑΠΙΚΟ και ευχόμαστε να κάνει πολλά συναρπαστικά ταξίδια και πάντα να πολλαπλασιάζει θετικά τις εμπειρίες, τόσο των συγγραφέων του, όσο και των αναγνωστών του!!! Όπως χαρακτηριστικά γράφει η Αμερικανίδα ανθρωπολόγος Μαrlo Morgan, «η λογοτεχνία είναι ένας πολλαπλασιαστής των εμπειριών μας. Η ζωή μας, τόσο σύντομη και τόσο στερημένη, έχει την ευκαιρία με τη λογοτεχνία να γνωρίσει τον κόσμο μέσα από τις εμπειρίες των άλλων. Η λογοτεχνία επιτρέπει όμως και το ταξίδι στον χρόνο, στο παρελθόν και στο μέλλον, πλουτίζοντας έτσι ένα παρόν που είναι συχνά ασήμαντο….».
1. «Θα σας περιμένω», κατά Σαδδουκαίων
2. ΑΠΙΚΟ: (ναυτικός όρος) κατάσταση κατά την οποία η άγκυρα πλοίου φέρεται έξω από τη θέση της, κρεμασμένη, έτοιμη για πόντιση
Έχω την αριστερή άγκυρα απίκο- κάθετα, κατακόρυφα (μεταφορικά) σε ετοιμότητα, σε επιφυλακή
3. Ντισραέλι.
Αναλυτικότερα στο ιστολόγιο του περιοδικού :
http://apicomag.blogspot.com/
