Οσο ο χρόνος μας παίρνει μαζί του

«Κράτα με μακριά από τη σοφία που δεν κλαίει, τη φιλοσοφία που δεν γελά και το μεγαλείο που δεν υποκλίνεται στα παιδιά».
Χ.Γκιμπράν
Mεγαλώνουμε άλλο ένα χρόνο. Αφήνουμε κάτι πίσω μας που δεν θα μπορέσουμε να έχουμε ποτέ ξανά. Κι αν μαγικά θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε σε μια στιγμή του παρελθόντος που ήμασταν ευτυχισμένοι δε θα ήταν η ίδια ευτυχία. Όλα θα είναι διαφορετικά γιατί εμείς έχουμε αλλάξει. Ζούμε τη ζωή μας για να μαθαίνουμε πώς να γίνουμε πιο ανθεκτικοί , να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να μάθουμε να αγαπάμε, να συγχωρούμε, να βοηθάμε, να είμαστε χαρούμενοι, να εκτιμούμε, να βάζουμε μπροστά την καρδιά μας σε ότι κάνουμε.
Όμως ξεχνάμε πως με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά γεννηθήκαμε. Τα είχαμε όλα αυτά κι άλλα πολλά όταν είμασταν παιδιά. Το ίδιο περιβάλλον που μας έπεισε λοιπόν ότι με αυτά δεν μπορούμε να πορευτούμε και να επιβιώσουμε τώρα μας λέει πως χωρίς αυτά η ζωή δεν αξίζει.
Λόγια σοφών, λόγια της τέχνης, λόγια του έρωτα, λόγια της μουσικής, λόγια που ξεπροβάλλουν καθημερινά από παντού γιατί πια δεν μπορούν να κρυφτούν. Ούτε κάτω από το πέπλο μιας ψεύτικης ηθικής, ούτε κάτω από τις παράλογες ιδέες της υποκριτικής ψεύτικης ζωής.
Τι τραγική ειρωνεία. Μας έμαθαν να μην εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους γιατί θα πληγωθούμε. Μας έμαθαν ότι εκείνοι που μας προδίδουν πιο καλά και πιο εύκολα είναι οι πολύ δικοί μας άνθρωποι. Μας έμαθαν ότι το να είσαι “άνθρωπος” σε κάνει πιο εύκολο θύμα. Μας έμαθαν ότι η μοναξιά είναι καλύτερη από τη λάθος παρέα. Μας έμαθαν ότι η αλήθεια δεν έχει αξία γιατί το ψέμα φορά καλύτερα ρούχα και είναι πιο ευχάριστο. Μας έμαθαν ότι η αδικία είναι τρόπος ζωής και δεν πρέπει να την ενοχλούμε. Μας έμαθαν ότι ο πόνος δε μοιράζεται γιατί είναι μόνο δικός μας. Μας έμαθαν ότι η συγχώρεση και η αγάπη είναι αδυναμία.
Κι όλα αυτά τώρα πρέπει να τα ξεμάθουμε γιατί η ζωή δεν έχει νόημα διαφορετικά. Να εμπιστευτούμε τους ανθρώπους όπως τότε που ήμασταν παιδιά και τους αγαπούσαμε όλους. Να έχουμε τη βεβαιότητα πως οι δικοί μας άνθρωποι θα είναι για πάντα δικοί μας ότι κι αν γίνει. Να είμαστε αυθόρμητοι γιατί τα παιδιά είναι πάντα αυθόρμητα. Να μην είμαστε μόνοι γιατί δε γεννηθήκαμε για να είμαστε μόνοι. Η αλήθεια είναι το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο. Η αδικία είναι η μεγαλύτερη οδύνη και η μεγαλύτερη καταστροφή για τους ανθρώπους.
Άλλος ένας χρόνος λοιπόν που πρέπει όσα μάθαμε να τα ξεχάσουμε γιατί αν δεν τα ξεχάσουμε όσα επόμενα χρόνια κι αν έρθουν δε θα έχουν καμία σημασία πια, αφού θα πάψουμε να είμαστε άνθρωποι. Γεννηθήκαμε τέλειοι κι αν κάθε τέλος κάθε χρόνου της ζωής μας ξαναγυρίζουμε σε αυτή την κατάσταση τότε θα έχουμε κερδίσει αυτή τη ζωή. Ας γυρίσουμε πίσω στην παιδική ψυχή μας και ας την κρατήσουμε για πάντα. Όσα μαθήματα κι αν πάρουμε από αυτή τη ζωή, όσα χρόνια κι αν περάσουν η επιστροφή στην παιδική μας ψυχή είναι η μοναδική σωτηρία μας.