Και οι δύο Ισπανοί Τενόροι, ο Χοσέ Καρέρας και ο Ντοµίνγκο ήσαν απίθανοι, υπέροχοι, καταπληκτικοί. Και οι δύο ήσαν ασύγκριτοι, πρώτοι ανάµεσα στους πρώτους, ανώτεροι πάσης περιγραφής, µε πλήθος διεθνών διακρίσεων και όπως έγραφαν οι γνωρίζοντες, οι ειδικοί δηλ., άντεχαν σε οποιαδήποτε διεθνή σύγκριση.
Όλα τα είχαν. Πλούτη, δόξα, παγκόσµια αναγνώριση και η κάθε εµφάνισή τους σκορπούσε ντελίριο ενθουσιασµού, έσπαγαν που λένε τα ταµεία και οι πωλήσεις των δίσκων τους έφταναν σε απίστευτα ύψη.
Όλα τα είχαν, δεν είχαν όµως αγάπη µεταξύ τους. Μισούσε ο ένας τον άλλο, και δεν έχαναν την ευκαιρία να αλληλοκατηγορηθούνε µε πικρόχολα σχόλια και ποικίλες ερµηνείες. Πολλοί προσπάθησαν να τους συµφιλιώσουν, µάταια όµως, δεν άκουγαν κανένα, και συνέχιζαν την ασύνετη πορεία τους, ανάµεσα στη χλιδή και την πολυτέλεια, χωρίς κανένα, µα κανένα συµβιβασµό, χωρίς καµία µα καµία υποχωρητικότητα.
Όµως·
Έχει η ζωή γυρίσµατα
Σε πιάνει µαύρη Ζάλη
όταν τη µία στα Ουράνια βρίσκεσαι
στα τάρταρα την άλλη.
Αυτό ακριβώς συνέβη και µε τον Χοσέ Καρέρα. Η τροµερή είδηση έσκασε σαν βόµβα στον καλλιτεχνικό κύκλο. Ανελέητη, αµείλικτη η ιατρική διάγνωση. Λευχαιµία. Λαχτάρησε ο άνθρωπος, µαύρη απελπισία τον έπιασε.
Άρχισαν τα τρεξίµατα, οι επισκέψεις στους καλύτερους γιατρούς σε όλο τον πλανήτη, τα υπερατλαντικά ταξίδια, στην Αµερική για αποτελεσµατικότερη θεραπεία. Πανάκριβες θεραπείες, τεράστια έξοδα. Αποτέλεσµα µηδέν. Η τεράστια περιουσία του εξανεµίσθη και δεν του έµεινε τίποτα, και το χειρότερο η υγεία του χειροτέρευε, διότι δεν είχε ούτε τα φάρµακά του ν’ αγοράσει.
Τότε κάποιος φίλος του του µίλησε για κάποιο άσυλο που ήταν στη Μαδρίτη, γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό και πως δεν έχανε τίποτα να κάνει µία αίτηση. Απελπισµένος ο Χοσέ, έκανε την αίτηση, βέβαιος ότι µάταια θα περιµένει, διότι δεκάδες δυστυχισµένοι καρτερούσαν καθηµερινά την πολυπόθητη έγκριση.
Και τότε έγινε το πρώτο θαύµα, γιατί ακολούθησαν και άλλα. Η αίτησή του έγινε αµέσως δεκτή. Λες και τον περίµεναν. Τον έβαλαν στο καλύτερο δωµάτιο, του διέθεσαν αποκλειστική νοσοκόµα, του χορήγησαν τα καλύτερα και πιο σύγχρονα φάρµακα. Ο Χοσέ τα είχε χάσει. ∆εν καταλάβαινε τίποτα. Όµως η κατάστασή του βελτιώθηκε σηµαντικά και αργότερα η φοβερή ασθένεια υποχώρησε και ο Καρέρα βγήκε από το Νοσοκοµείο – Άσυλο εντελώς θεραπευµένος. Το δεύτερο θαύµα είχε συντελεσθεί.
Άρχισε πάλι να δίνει τα πράγµατι σπουδαία Ρεσιτάλ του, ενώ ο κόσµος τον αποθέωνε και οι εφηµερίδες έγραφαν διθυραµβικές κριτικές. Τότε σκέφτηκε, σε ένδειξη τιµής και ευγνωµοσύνης, να γίνει δωρητής οργάνων σώµατος στο Άσυλο που τον είχε θεραπεύσει.
Τον υποδέχτηκαν µετά φανών και λαµπάδων, ήταν η ζωντανή διαφήµιση του Ασύλου. Αλλά την ώρα που υπέγραφε τα σχετικά έγγραφα και ενώ οι φωτορεπόρτερς απαθανάτιζαν κάθε του κίνηση, σηκώνει το κεφάλι του και στον απέναντι τοίχο αντικρίζει µια τεράστια προσωπογραφία του Ντοµίνγκο. Ρωτάει και µαθαίνει πως ο µισητός αντίπαλός του είναι ο κυριότερος µέτοχος του Ασύλου, ο ιθύνων νους δηλαδή, και τότε ξεκαθαρίζονται όλα. Να λοιπόν ποιος είναι ο υπαίτιος της Σωτηρίας του… ο µέχρι πρότινος µισητός αντίπαλός του ο Ντοµίνγκο.
Περνούν µερικές ηµέρες και µια Κυριακή που ο Ντοµίνγκο δίνει Ρεσιτάλ τραγουδιού, σε µια από τις µεγαλύτερες αίθουσες της Μαδρίτης, και που είναι κατάµεστη η αίθουσα από κόσµο που χειροκροτεί µε άκρατο ενθουσιασµό την έξοχη ερµηνεία του διάσηµου αυτού τενόρου, ξαφνικά µπαίνει µέσα στην αίθουσα ο Χοσέ Καρέρα. Σταµατά η ορχήστρα, βουβαίνεται ο κόσµος και έντροµος περιµένει τη θύελλα που αναµένεται να ξεσπάσει.
Ο Καρέρα προχωρεί, πλησιάζει τον Ντοµίνγκο, και µε µια ξαφνική κίνηση πέφτει στο έδαφος, αγκαλιάζει τα πόδια του και µε λυγµούς αρχίζει να τα καταφιλά, ζητώντας ταυτόχρονα χίλιες συγγνώµες από τον άνθρωπο που του έσωσε τη ζωή. Ο Ντοµίνγκο σκύβει, τον σηκώνει, τον σφίγγει στην αγκαλιά του, ενώ ο κόσµος ξεσπά σε παρατεταµένα χειροκροτήµατα. Έτσι από µισητοί αντίπαλοι, γίνονται οι καλύτεροι φίλοι.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΠΡΩΤΟΣ
Αργότερα κάποιος δηµοσιογράφος συναντά τον Ντοµίνγκο σε κάποια καλλιτεχνική εκδήλωση, και µε ειρωνική διάθεση τον ρωτά:
«Καλά, εσένα ξαφνικά σε πιάσανε τόσο µεγάλες καλοσύνες;»
Και ο Ντοµίνγκο:
«Μα θα ήταν άδικο, τελείως άδικο φίλε µου να χαθεί µια τέτοια εξαίσια φωνή».
ΕΠΙΛΟΓΟΣ ∆ΕΥΤΕΡΟΣ
Ο ίδιος δηµοσιογράφος ξαναρώτησε:
«Καλά, και πώς και γιατί, τι συνέβη και άλλαξαν τόσο η διάθεση όσο και η συµπεριφορά σου προς τον άλλοτε µισητό αντίπαλό σου;»
Ο Ντοµίνγκο απάντησε µε ειλικρίνεια:
– Με συγκλόνισε η απέραντη δυστυχία του. Με συντάραξε η πλήρης ένδεια του.
Τότε, αυθόρµητα γονάτισα και µε ταπεινότητα προσευχήθηκα στον Κύριο. Τα χείλη µου ψέλλισαν το τρίπτυχο των θεϊκών εντολών:
* Αγαπήσεις τον πλησίον σου και δη τον εχθρό σου σαν τον εαυτό σου.
*Βοήθησε τον.
* Συγχώρησέ τον.
Αυτό έκανα. Οµολογώ ότι λυτρώθηκα.
*Ο Ιωάννης Κουρουτάκης είναι Συγγραφέας
