Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί μικρό παιδί, που μεγάλωνα σ’ ένα παλιό σπίτι χωρίς ηλεκτρικό, με τους ίσκιους να κυριαρχούν στις γωνιές, δεν φοβόμουνα καθόλου;
Αναρωτιέμαι επίσης πως ο κόσμος δεν τρελαινόταν, πως δεν έπεφτε σε κατάθλιψη στο κάθε τραγικό νέο. Μόνο κουνούσαν το κεφάλι οι σοφοί γέροντες που ‘χαν πείρα κι είχαν δει πολλά τα μάτια τους, κι έλεγαν στωικά: «Όλα είναι μέσα στη ζωή παιδιά μου!»
Είν’ απορίας άξιον πως στα κατοπινά χρόνια, κάθε φορά που έκανα τα εμβόλια δεν μ’ έζωνε ο τρόμος μήπως κάτι μου συμβεί. Και καμιά αγωνία δεν είχα για το ακατάλληλο των τροφίμων ή για τις ανατιμήσεις τροφής, μια που αυτή τη παρήγαγαν οι δικοί μου στη μικρή, αυτάρκη κοινωνία όπου ζούσα.
Δεν καθόμουν με τις ώρες να σκέφτομαι κάθε μελλοντική ατυχία, το κάθε δυσάρεστο που θα μου επιφύλασσε το μέλλον! Δεν φοβόμουν τόσο τον συνάνθρωπο, το κουδούνι της πόρτας ή το τηλέφωνο κάθε φορά που χτυπούσε, τους λογαριασμούς που μπορεί να ερχόταν φουσκωμένοι, την επερχόμενη ακρίβεια, την επιδρομή κάθε λογής επιδημίας ή κακοκαιρίας μ΄ εντυπωσιακό όνομα, τον αόρατο απατεώνα απ’ την άλλη άκρη της γης που καραδοκεί στον υπολογιστή μου μέσα, τις ψεύτικες ειδήσεις κι ανακοινώσεις που μας πολιορκούν μέρα-νύχτα…
Δεν ζούσα στη άγνοια, δεν επαναπαυόμουν, αλλά και δεν σπουδαιολογούσα τα καθετί, με το τρόπο που κάνω τώρα…
Τι μας συμβαίνει λοιπόν;
Τι είν’ αυτό που φέρνει τον σημερινό άνθρωπο στα όρια του, τον καταταλαιπωρεί, του παίρνει το κουράγιο και μειώνει τις αντιστάσεις του;
«Η σκληρή πραγματικότητα των καιρών μας!» θα μου πείτε.
Συμφωνούμε, αλλά δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε και τη συνεχή πλύση εγκεφάλου για το ένα ή τ’ άλλο, τις σκληρές εικόνες που μας κατακλύζουν από παντού, τον φόβο που γιγαντώνεται μέσα μας κάθε φορά που θα παρακολουθήσουμε κάθε λεπτομέρεια μιας σκληρής διαμάχης, την ανησυχία ειδικά των μεγάλων ανθρώπων, για τις αλλαγές στη ζωής τους, που τους έρχονται απανωτά και πολλές φορές δεν θεωρούν απαραίτητες…
Μήπως γι’ αυτή τη συνεχή αίσθηση ανασφάλειας και ανεκπλήρωτου που με το καιρό κατασταλάζει μέσα μας και μας κάνει φοβικούς, να φταιν η απληστία που μας έχει καταλάβει, οι γρήγοροι ρυθμοί των καιρών, κι οι συνεχείς εναλλαγές των πραγμάτων σ’ ένα κόσμο όπου όλα μας προσφέρονται αφειδώς κι όλα γίνονται για το καλό μας;
Ας μην ξεχνάμε πως ο άνθρωπος είν’ απ’ τη φύση προικισμένος και φτιαγμένος να δουλεύει χειρωνακτικά και να χρησιμοποιεί το μυαλό του για ν’ αντιμετωπίσει το καθετί που του προκύπτει!
Μήπως λοιπόν, μέσα σ΄ όλα, του αποστερούμε και την αίσθηση ότι είναι χρήσιμος, την ικανοποίηση, του να παράγει και να χαίρεται τους καρπούς των κόπων του;
Λίγη γαλήνη, λίγη ξεγνοιασιά, μερικές στιγμές ήσυχες, χωρίς τους φρενήρεις ρυθμούς των καιρών και τους εκκωφαντικούς θορύβους της επικαιρότητας, λίγη φροντίδα παρακαλώ, στον βασανισμένο, απλό άνθρωπο!
Και πάνω απ΄ όλα λίγο ειλικρινές ενδιαφέρον γι΄ αυτόν και τις πραγματικές ανάγκες του!
