Οταν ένα παιδί χάνεται…

Όταν ένα παιδί γελά, ένα λουλούδι ανθίζει στην ψυχή… η φύση αφήνει στο ζέφυρο μύρια ροδοπέταλα… ο ήλιος προσθέτει μια ακόμη ηλιαχτίδα στο δίσκο του… φεγγαραχτίδες λαμπυρίζουν στα πέλαγα και Νηρηίδες αρχίζουν παιχνίδισμα  χαράς… αστερόσκονη στροβιλίζεται στο στερέωμα και Αμαδρυάδες αφήνουν το δέντρο τους να τη συλλέξουν, να φτιάξουνε βοτάνια ευτυχίας… τα σύμπαντα αγαλλιάζουν, οι ουράνιες σφαίρες αφήνουν να φανεί στον ενορατικό, η θεία μουσική τους… Όταν ένα παιδί γελά, ο κόσμος ομορφαίνει, το μέλλον του χαμογελά στο διάσελο της Ανατολής… η ελπίδα ανασταίνεται… Όταν ένα παιδί γελά!
Όταν ένα παιδί θλίβεται, μαραίνει το λουλούδι της ψυχής… η φύση κρατά την ανάσα της να γίνει απανεμιά…ο ήλιος αφήνει να χαθεί μια ηλιαχτίδα… φεγγαραχτίδες χάνουν τη χλωμή τους όψη και οι Νηρηίδες χώνονται στ’ άπατα βάθη του «Μέλανα Πόντου» του Ομήρου… αστερόσκονη σκορπίζεται στους πέντε άνεμους και οι Αμαδρυάδες κρύβονται στα δέντρα τους… τα σύμπαντα πενθούν και η μουσική απ’ τις ουράνιες σφαίρες σβήνει και χάνεται στ’ αυτιά του ενορατικού…  Όταν ένα παιδί θλίβεται, ο κόσμος χάνει την ομορφάδα του, το μέλλον του σφαλίζει την Πόρτα στο διάσελο της Ανατολής, και του ανοίγει –πρόωρα- μια Πόρτα στο διάσελο της Δύσης… η ελπίδα ψυχορραγεί…Όταν ένα παιδί θλίβεται!
Όταν ένα παιδί χάνεται, πεθαίνει το λουλούδι της ψυχής… η φύση πενθεί… ο ήλιος κρύβεται σε σκιερή νεφοκουρτίνα… φεγγαραχτίδες πεθαίνουν, προτού κινήσουνε από τη δέστρα τους στο χλωμό φεγγάρι και οι Νηρηίδες αφανίζονται στ’ άπατα βάθη του «Μέλανα Πόντου» του Ομήρου…αστερόσκονη στερεύει στο αστερόχτιστο λιβάδι τ’ ουρανού και οι Αμαδρυάδες θρηνούν στα δέντρα τους…τα σύμπαντα ολοφύρονται και η μουσική απ’ τις ουράνιες σφαίρες, φτάνει ωδή θανάτου στ’ αυτιά του ενορατικού… Όταν ένα παιδί χάνεται ο κόσμος πενθεί, το μέλλον του ανοίγει διάπλατη την Πόρτα την ανεπίστροφη στο διάσελο της Δύσης… η ελπίδα αργοπεθαίνει… Όταν ένα παιδί χάνεται!
…Όταν πολλά παιδιά πεθαίνουν ομαδιαστά, “κοπαδιαστά” ολημερίς – καθημερίς σε θάλασσα που λέγεται “Αιγαίο”, ο μυθικός Αιγαίας αυτοκτονεί, προτού να περιμένει ν’ ατενίσει τα πανιά εις το πλεούμενο του γιου…λουλούδι δεν βλασταίνει πλέον στην ψυχή… η φύση ντύνεται σε μαύρα κρέπια… ο ήλιος φαντάζει άτονος στο θόλο τ’ ουρανού… φεγγαραχτίδες δεν γεννούνται, σαν το φεγγάρι μένει σε “χάση” διαρκείας και Νηρηίδες αποθαίνουν αγκαλιαστά στα άψυχα μικρά κορμάκια καθημερίς – ολημερίς… αστερόσκονη στερεύει οριστικά, πεθαίνουν οι Αμαδρυάδες, τα δέντρα τους απομένουν σε ορφάνια παντοτινή… τα σύμπαντα θρηνούνε ατελείωτα κι ο Χάροντας ενορχηστρώνει πλέον τη μουσική εις τις ουράνιες σφαίρες, στ’ αυτιά του ενορατικού… το μέλλον χάνεται… Όταν πολλά παιδιά χάνονται ομαδιαστά – “κοπαδιαστά” καθημερίς – ολημερίς σε θάλασσα που’ λαχε να’ ναι το Αιγαίο, ο κόσμος ντύνεται σύσσωμος σε μαύρα κρέπια… η ελπίδα πεθαίνει… Όταν πολλά παιδιά πεθαίνουν ομαδιαστά – “κοπαδιαστά” καθημερίς, ολημερίς, σε θάλασσα!             Και ο άνθρωπος;  Τι κάνει ο άνθρωπος σε τούτο το δράμα; Δικιά του “σπορά” τούτα τα δύσμοιρα παιδιά, τροφή στην αδηφάγο θάλασσα,  μα και στον φωτογραφικό  φακό του… Τι κάνει ο άνθρωπος σε τούτο το δράμα; (Αυθόρμητος ο αντίλαλος του ερωτήματος).  Μα τούτος, είναι απόγονος εκείνου του Ηρώδη, σαν θανατώνει άδολα παιδιά, και σαν τα στέλνει να διαβούν τη Δύση τους, προτού τα λούσει το φως της ζωοδότρας τους Ανατολής. Ζωή και θάνατος σε πρώιμη συνύπαρξη!  Και τούτο είναι έργο του ανθρώπου! Φευ! Στα σίγουρα, οι πάτρονες τούτης της πράξης της ανίερης, μα και φρικτής κι απάνθρωπης, έχουνε Σχέδια-plan B, C, D… για ποιον; Μα δι’ εαυτούς!  Και κάθε Σχέδιο, το κάθε plan B, C, D… έχει “παράπλευρες συνέπειες” θα πουν απλά, ετούτοι! Οι δυνατοί, οι θιασώτες του Δίκαιου του Ισχυρού!
Και οι όπου Γης ανίσχυροι, και οι όπου Γης νοήμονες, άφωνοι στο δράμα το ατέλειωτο σαν θανατώνονται παιδιά καθημερίς – ολημερίς “κοπαδιαστά” – ομαδιαστά στο άπατο Αιγαίο (αρκεί να έχει τη δέουσα επιτυχία το plan B, C, D… των Ισχυρών), αμήχανα, όσο και δίκαια αναρωτιούνται: Quo Vadis Domine?
*γεωπόνος – συγγραφέας