“Οταν γίνεις ποίημα”

«Στων φίλων τα παθήματα, ο πρώτος να πηγαίνεις μα όταν έχουνε χαρές, ο ύστερος να μένεις» γράφει στο βιβλίο του “Παραινέσεις και αξιώματα” ο επιθεωρητής Στοιχειώδους Εκπαίδευσης Γιάννης Σταυρακάκης το 1912. Το ίδιο έπραξα και εγώ με τον Βαγγέλη τον Κακατσάκη, όταν εκδόθηκε το παραπάνω βιβλίο του, τον περασμένο Μάρτιο. Επειδή είχε καταλάβει ΑΜΟΚ τους πολυπληθείς φίλους του και στριμωχνόντανε, ποιος θα τον πρωτοπαινέσει, τους άφησα «να μπομπάνουνε…» και με την άνεσή μου καταθέτω σήμερα τούτες τις λίγες αράδες. Οχι πως τις έχει ανάγκη ο καταξιωμένος ποιητής, αλλά γιατί το ζητά η ανθρωπιά μου…
Το νέο λοιπόν πόνημα είναι ένα βιωματικό ιστορικό – λαογραφικό διήγημα – χρονογράφημα που επειδή προέρχεται από έναν άνθρωπο με μεγάλη μόρφωση – απέραντες γνώσεις – τεράστια πείρα και πλούσια αγάπη και ανθρωπιά! Δεν μπορούσε να μην είναι τέλειο.
Επειδή ότι και να γράψω για το έργο το έχουνε γράψει και πολλοί άλλοι θα σταθώ σε λίγα μόνο σημεία που οι περισσότεροι τα ζούμε αλλά δεν τα εκτιμούμε, και έρχεται ο Κακατσάκης και μας τα αναδεικνύει.
α) Ποίημα είναι το οικογενειακό τραπέζι με παππούδες – παιδιά – εγγόνια και υγεία.
β) Ποίημα είναι να απολαμβάνεις την Ανατολή του Ηλιου ή το Ηλιοβασίλεμα.
γ) Ποίημα είναι να χαίρεσαι τη φύση – την Ανοιξη – το βουνό – τη θάλασσα – τη ζωή.
δ) Ποίημα είναι να τιμάς τον πατέρα σου – τη μητέρα σου – τα αδέρφια σου – τους φίλους σου – όλους τους καλούς ανθρώπους – τον Θεό σου! και να είσαι δεμένος με τις όμορφες αναμνήσεις τους.
ε) Ποίημα είναι να έχεις το χάρισμα να καταγράφεις το όμορφο και να το μεταδίδεις να το απολαμβάνουν οι άλλοι και
στ) Ποίημα είναι να έχεις μία τεράστια καρδιά γεμάτη αγάπη για τους πάντες και τα πάντα σαν αυτή του Βαγγέλη του Κακατσάκη (αυτό το γράφω εγώ και αν είναι ψέμα να μου κάνει μήνυση…)
Θερμά συγχαρητήρια λοιπόν και πάντα άξιος φίλε Δία!