Οταν οι λέξεις κάνουν αταξίες

Το παραπάνω λογοπαίγνιο θα μπορούσε να είναι ο ορισμός της ποίησης και αυτό γιατί η στοχευμένη και επιτιδευμένη “αταξία” των λέξεων καθώς και των νοημάτων που τις ακολουθούν ορίζουν διαφορετικά τον γραπτό λόγο δίνοντας του μια άλλη διάσταση στην πραγματικότητα η οποία δεν υπάρχει έξω από τα όρια της ποίησης ενώνοντάς την με το φαντασιακό με τρόπο άλλοτε δραματικό άλλοτε ιδανικό ακόμα και αν δεν είναι τέτοια.
Η παρουσία της ποίησης στην ζωή του ανθρώπου χάνεται στην αιχμή του χρόνου κατά πολύ πριν από τον Πίνδαρο, την Σαπφώ τον Αλκίονο, τον Ησίοδο και τόσους ακόμα ποιητές της Αρχαίας Ελλάδας Η ποίηση στην ιεραρχία των τεχνών είναι μόλις δεύτερη πίσω από τη μουσική για να τη συμπληρώνει προφανώς. Η δύναμη του ποιητικού λόγου πολλές φορές είναι τέτοια που ξεπερνά τα όρια του χρόνου μεταφέροντας το μήνυμα του ποιητή στις νεότερες γενιές, κάτι πολύ έντονο στους Ελληνες ποιητές όπως ο Σολωμός, ο Σικελιανός, ο Παλαμάς και τόσοι άλλοι ακόμα. Κάποιες φορές μάλιστα το αποτέλεσμα του ποιητικού λόγου θα μπορούσε να είναι και ανά τη δύναμη χρονογράφημα κάτι που ισχύει κυρίως στο έργο του Γεωργίου Σουρή. Η ανάγκη του ανθρώπου να καταφεύγει στην ποίηση πάντα θα υπάρχει και θα είναι απαραίτητη για να καταγράφει αυτό που ονειρεύεται και να προσομοιώνει το φαντασιακό με το πραγματικό απ’ το πού θα έπρεπε να είναι και δεν είναι. Αυτό που τελικά κάποιες φορές το λέμε ποιητική αδεία όπως γράφτηκε αυτό το κείμενο…
Και αν σε εκμεταλευτούν εμπρός τραπεζίτας τοκογλύφοι κρατικοί ούτε στιγμή μην το νοιαστείς πως αυτό δεν είναι αλήθεια.
Υ.Γ. το σκίτσο είναι έργο του μικρού Ανδρέα