Τι συμβαίνει άραγε στην ατομική και συλλογική ψυχή όταν η ποίηση χάνεται
Όταν το ζωοφόρο φως του αιώνιου βιγλάτορα του Ήλιου του Ηλιάτορα
Του Πετροπαιχνιδιάτορα
αντικαθίσταται από το
απόλυτο σκοτάδι αφέγγαρων νυκτών, γεμάτων αγωνία και πάλη
Όταν οι άνεμοι που μόλις εγυρίσανε νησιά και πολιτείες
Κρήτη και Μυτιλήνη, Σάμο και Ικαρία,
φέρνουν μαντάτα θρήνου και θανατικού
Όταν το απέραντο γαλάζιο του αιώνιου ελληνικού καλοκαιριού
διαδέχεται
ένας τρικυμιασμένος χειμώνας και μια άπληστη, αδηφάγα θάλασσα
Όταν οι λέξεις Αιγαίο, Ελλάδα, Ελπίδα
χάνουν το νόημά τους
Και η όμορφη και παράξενη πατρίδα μας
γίνεται πια μια χώρα εντελώς ξένη
Τότε δεν έχουμε πάρα να αναζητήσουμε και πάλι
τη γνήσια ελληνική ψυχή
του θάρρους, της συμπόνιας, των απλωμένων προς αλληλοσυμπαράσταση, σα βάλσαμο, χεριών
Τότε δεν έχουμε πάρα να επιστρέψουμε στην ποίηση και να αναμείνουμε ευλαβικά μήπως και
ξαναμυρίσει επιτέλους άνοιξη…
Υ.Γ.: Ο παραπάνω διάλογος με την ποίηση του Ελύτη, προέκυψε έπειτα από μια συζήτηση σχετικά με το πώς τα πάθη προσφύγων και ντόπιων κατά τους τελευταίους μήνες μπορεί να μας απομακρύνουν ή και αντιθέτως να μας επανασυνδέσουν με την ποιητική αναπαράσταση της πατρίδας μας από τους μεγάλους μας ποιητές.
Σημ.: Οι με πλάγια γράμματα στίχοι είναι από την ποιητική συλλογή του Οδυσσέα Ελύτη “Ο ήλιος ο ηλιάτορας”.
*φιλόλογος
