Στη στήλη “Σαν σήμερα” των “Χανιώτικων νέων” της 14ης Ιανουαρίου, αναφερόταν και στην τραγική απώλεια του ελικοπτέρου του ΕΚΑΒ στην περιοχή του Σουνίου πριν ακριβώς 20 χρόνια. Αξίζουν λίγες σειρές για το γεγονός αυτό, που με την εξέλιξη των πραγμάτων αποδείχθηκε και πάλι ότι «τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή μας».
Προ μερικά χρόνια, ο θαυμαστός φίλος και γιατρός Μιλτιάδης Καστανάκης, μου χάρισε ένα βιβλίο γραμμένο από τον αλησμόνητο πατέρα του Σπύρο, υποστράτηγο του Υγειονομικού, όπου αναφερόταν στο περιστατικό αυτό, αφού είχε φιλοξενήσει μερικές φορές την γιατρό Σοφία Μπεφόν στο χωριό του, τον Πλάτανο Κισσάμου, τη Γραμπούσα και τον Μπάλο. Η Σοφία, που χάθηκε στα τριανταπέντε της χρόνια, είχε καταγοητευθεί από τον Μπάλο και είχε εκφράσει την επιθυμία, όταν αποστρατευθεί, να μείνει οριστικά στην περιοχή αυτή της καρδιάς της.
Την παραπάνω ημερομηνία και νύχτα κλήθηκαν για επείγουσα μεταφορά από Πάτμο προς αεροδρόμιο Ελληνικού και κατά την προσέγγιση στο Σούνιο, λόγω σφοδρής καταιγίδας, χάθηκε το ελικόπτερο με τους δυο πιλότους, τη γιατρό, τον νοσηλευτή και τον ασθενή. Η σορός της Σοφίας δεν βρέθηκε, ίσως και των άλλων. Πέρασαν αρκετές ημέρες όταν ένα πρωινό στην περιοχή της Γραμβούσας – Μπάλου κάποιοι ψαράδες αντίκρισαν ένα ανθρώπινο σώμα να ωθείται από το κύμα προς την ακτή. Ηταν η Σοφία Μπεφόν που έφθασε ως εκεί για να πραγματοποιήσει την επιθυμία της να μείνει σ’ αυτόν τον τόπο για πάντα.
Για το γεγονός αυτό στήθηκε η προτομή της στο λιμάνι του Καστελίου.
Και αναφέρει ο Σπύρος Καστανάκης:
«Και είναι αυτός ο τόπος της Κρήτης που μια εκλεκτή γιατρός… η Σοφία, είχε χαρακτηρίσει, σε μια της επίσκεψη, παράδεισο σωματικής και ψυχικής απόλαυσης και καταλλαγής – φωλιά των πυγολαμπίδων και υποσχέθηκε να ξαναγυρίσει… Μα η επιστροφή ήταν κάτι το ασύλληπτο στην κοινή λογική. Η ψυχή της, με βάρκα το όμορφο νεανικό της κορμί, ταξίδεψε εκατοντάδες μίλια, νύχτες και μέρες πολλές, στα παγωμένα και άγρια κύματα, μα τελικά τα κατάφερε να φθάσει στο μικρό παράδεισο της Κρήτης, στον Μπάλο. Κι εκεί φτερουγίζει την ημέρα, σαν ένα μικρό όμορφο θαλασσοπούλι και καταλαγιάζει τις νύχτες, σαν μια πυγολαμπίδα της θάλασσας, σε μια μικρή κόχη της ακροθαλασσιάς».
Και ακόμη γράφει προς το τέλος του συγγράμματός του: «Κάπως έτσι, άρχισε με βάρκα το κορμί της και καπετάνιο την ψυχή της να παλεύει με τα μανιασμένα κύματα στο μοναχικό και παράξενο ταξίδι της η Σοφία, της επιστροφής στο μικρό παράδεισο του Μπάλου, στη μικρή εκείνη κόχη, που κάποτε είχε συναντήσει τις πυγολαμπίδες της θάλασσας. Ας σημειωθεί ότι μέσα σε 26 μήνες χάθηκαν με τους επιβαίνοντες άλλα δύο ελικόπτερα του ΕΚΑΒ την 18-6-2003. Επίσης ότι μετά από δώδεκα χρόνια η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας κατέβαλλε στους συγγενείς της για αποζημίωση και ψυχική οδύνη το ποσόν των 930.000 ευρώ γιατί δόθηκε λάθος δελτίο καιρού στους πιλότους που ήταν προηγούμενης ημέρας και επίσης δεν ενημερώθηκαν για την κατάσταση του καιρού στο Ελληνικό. Ελλάς το μεγαλείο σου».
Και τελειώνω με τον έμμετρο πρόλογο με το οποίο αρχίζει το θαυμαστό βιβλίο – ποίημα του στρατηγού Καστανάκη και που έχει τον τίτλο “ΑΝΤΗΛΙΟΥ ΠΥΓΟΛΑΜΠΙΔΑ”.
«Αντήλιου πυγολαμπίδα,
κόρη, μικρή βαρκούλα,
για ποιο λιμάνι έχεις σαλπάρει
μες το χειμώνα μήνα Γενάρη;
Στ’ άγρια κύματα,
βαρκούλα μόνη,
για ποιο απάγιο έβαλες πλώρη;
Μ’ αντήλιου θύελλες και τρικυμίες
μ’ άγριους ανέμους και καταιγίδες;
Σ’ όμορφο απάγιο θέλω να φθάσω,
όπου ελπίζω να ξαποστάσω.
Τι κι αν αντήλιου βοριάς φυσά;
Τι κι αν δεν έχω πανιά, κουπιά;
Άστρα, δελφίνια για συντροφιά,
Καραβοκύρη θα ‘χω μαζί μου,
εις το ταξίδι και τη ψυχή μου…
Κι αν κάποτε στο Μπάλο φθάσω,
τότε για πάντα θα ξαποστάσω.
Κι εκεί θ’ αφήσω από τη ζωή μου,
πυγολαμπίδα, θαλασσοπούλι και τη ψυχή μου».
