Ανθρωποι της πολιτικής, του αθλητισμού και του πολιτισμού θυμούνται
Αναδρομή στα μαθητικά τους χρόνια κάνουν, με αφορμή την έναρξη της σχολικής χρονιάς, άνθρωποι από τον χώρο της πολιτικής, του αθλητισμού και του πολιτισμού. Ο υφυπουργός Παιδείας, Βασίλης Διγαλάκης, η ζωγράφος Ολγα Βερυκάκη, η βολεϊμπολίστρια Κωνσταντίνα Βλαχάκη, οι κολυμβητές Απόστολος Παπαστάμος και Αννα Ντουντουνάκη, ο φωτογράφος Σπύρος Ζερβουδάκης και η πολίστρια Φιλιώ Μανιουδάκη, μιλώντας στις “διαδρομές” θυμούνται ξεχωριστές ιστορίες από την περίοδο που ήταν οι ίδιοι μαθητές στα Χανιά!
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΙΓΑΛΑΚΗΣ – υφυπουργός Παιδείας: «Εκείνα τα χρόνια με διαμόρφωσαν»
«Ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας της επιστροφής στο σχολείο και θυμάμαι πάντα αυτή τη γλυκόπικρη αίσθηση που δημιουργούσε η μετάβαση στη σχολική αίθουσα από την ανεμελιά του καλοκαιριού και του καθημερινού παιχνιδιού», σημειώνει ο υφυπουργός Παιδείας, Βασίλης Διγαλάκης και συνεχίζει:
«Τα καλοκαίρια μου τα πέρναγα στο χωριό του πατέρα μου, στον Κυρτωμάδο, σε διαρκή επαφή με τη φύση, τις γεύσεις της και τις μυρωδιές της, αλλά και με τις αγροτικές εργασίες. Η νοσταλγία μου για το χωριό ίσως να συνδέεται με το γεγονός πως για τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, εκείνο ήταν ένα σταθερό σημείο αναφοράς, καθώς ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός γιατρός και έτσι, μέχρι και τα εννιά μου χρόνια, μετακινούμασταν από πόλη σε πόλη της Ελλάδας. Σέρρες, Χίος, Λάρισα, Αθήνα ήταν κάποιες από τις πόλεις στις οποίες έζησα τότε κι έτσι το σχολικό μου περιβάλλον άλλαζε διαρκώς, αφήνοντάς μου κάπως συγκεχυμένες αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο. Η οριστική εγκατάσταση στα Χανιά που έγινε όταν ήμουν στη Δ’ Δημοτικού -στο 2ο Δημοτικό Σχολείο, «της βασίλισσας»- και στη συνέχεια η φοίτηση στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, θα ανοίξει ένα καινούργιο κεφάλαιο για μένα. Αναμφίβολα, εκείνα τα χρόνια με διαμόρφωσαν και μου έδωσαν πολλά από τα εφόδια -γνωστικά και ψυχικά- τα οποία με ακολούθησαν και στην υπόλοιπη ζωή μου. Αγαπούσα πολύ τη γνώση και θυμάμαι με ευγνωμοσύνη πολλούς από τους δασκάλους και καθηγητές μου, οι οποίοι με καθοδηγούσαν και μου έδιναν κίνητρα να δοκιμάζω τον εαυτό μου και τις δυνατότητές μου. Εξίσου μεγάλη αγάπη είχα από τότε και για τον αθλητισμό. Το μπάσκετ δεν είχε τότε ως άθλημα την απήχηση και την αναγνωρισιμότητα που απέκτησε αργότερα. Εμείς, ωστόσο, το αγαπήσαμε με πάθος, πήραμε μέρος σε πολλά πρωταθλήματα και ήμασταν η πρώτη χανιώτικη ομάδα που κατέκτησε το Παγκρήτιο Σχολικό Πρωτάθλημα, κερδίζοντας στην αναμέτρηση με το Ηράκλειο. Και βέβαια, ένα άλλο πολύ ξεχωριστό κεφάλαιο των μαθητικών μου χρόνων είναι οι φιλίες και οι σχέσεις ζωής που δημιούργησα τότε και επίσης με ακολουθούν μέχρι σήμερα. Ολα τα παραπάνω συνυπάρχουν στις μαθητικές αναμνήσεις μου και με συνδέουν με τον τόπο μου, τα Χανιά, και τους ανθρώπους του. Την ίδια στιγμή ενδυναμώνουν την πεποίθησή μου για το πόσο γόνιμη και σημαντική μπορεί να είναι η σχολική μαθητεία στη ζωή ενός ανθρώπου, ενθαρρύνοντάς με να συνεχίζω την προσπάθεια για την αναβάθμιση της εκπαίδευσης στη χώρα μας».
ΟΛΓΑ ΒΕΡΥΚΑΚΗ – ζωγράφος: «Σχολικές ιστορίες καθόρισαν τις εικαστικές μου σπουδές»
«Μικρές σχολικές ιστορίες, καθόρισαν τις εικαστικές μου σπουδές, την καλλιτεχνική μου πορεία», λέει η ζωγράφος Ολγα Βερυκάκη, η οποία αποφοίτησε από το Γενικό Λύκειο Κισσάμου και τώρα ως καθηγήτρια εργάζεται στον τομέα εφαρμοσμένων τεχνών του ΕΠΑΛ Ακρωτηρίου.
«Ελα στη μαγική αυλή να ονειρευτείς… η μουσική των εφηβικών σχολικών χρόνων. Χρόνια μεταβατικά, δύσκολα, έμοιαζαν άχρωμα. Μιά επαρχιακή, συντηρητική πόλη που λίγα πρόσφερε, σε μια έφηβη μαθήτρια, που ονειρευόταν ν’ ανοίξει τα φτερά της να πετάξει. Το βασανιστικό ερώτημα, τι να σπουδάσω για να μπορέσω να φύγω, αφού, καμία από τις κλασικές επιλογές που είχα, δεν αγαπούσα πραγματικά. Χαρακτηριστικό της εποχής εκείνης, ήταν, ο περιορισμένος ορίζοντας.
Η χρονιά στην Α’ Λυκείου κυλούσε βασανιστικά. Στα φιλολογικά μαθήματα ανασαίναμε, μιλούσαμε, εκφραζόμασταν, η λογοτεχνία χρωμάτιζε την πολύπαθη εφηβεία!
Τα Καλλιτεχνικά για μία ώρα την εβδομάδα, ο ζωγράφος ερχόταν από τα Χανιά και είχε λίγα λεπτά στη διάθεσή του για τον καθένα μας, αφού, στο ωράριο του, είχε να περάσει από όλες τις τάξεις του σχολείου, του έδειχνα ό,τι ζωγράφιζα, αλλά λέγαμε ελάχιστα, όπως ότι, θα μπορούσα να σπουδάσω ζωγραφική στην Ιταλία, όπως και εκείνος, πολλοί Ελληνες επιστήμονες σπούδασαν στη χώρα αυτή.
Η αντίδραση αναμενόμεν, να φύγεις ναι… αλλά γιά να σπουδάσεις γιατρός, φαρμακοποιός, μηχανικός αλλά ζωγράφος; Αδιανόητο. Ετσι η χαρά έδωσε πάλι τη θέση της, σε μία μελαγχολική αναμονή!!!
Εκείνη τη χρονιά είδα την 1η έκθεση ζωγραφικής, μας πήγε ο καθηγητής των εικαστικών, στο Πνευματικό Κέντρο Κισσάμου, μια περιοδεύουσα έκθεση με ζωγραφική Ελλήνων ζωγράφων και χαρακτών. Αργότερα σαν φοιτήτρια στη σχολή Καλών τεχνών, συνειδητοποίησα πόσο σημαντική έκθεση ήταν.
Όμως, την ίδια χρονιά ξεκινάει η φιλόλογος μας να ανεβάσει, μιά θεατρική παράσταση με αφορμή την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου.
Το έργο σχετικό: “Ο λήσταρχος Νταβέλης”. Εμένα μου έδωσε το ρόλο της Ρόζας.
Η κα Ειρήνη Π. δούλευε με πίστη και παρέσυρε και εμάς τους μαθητές της. Συνάντηση στη συνάντηση, μας έβαλε στον κόσμο του θεάτρου, ξεκινήσαμε την ανάγνωση και μας μάθαινε πώς να κατανοούμε το νόημα των λέξεων το χρώμα τους, τη θέση τους στη θεατρική πράξη.
Μιλούσαμε για τα θεατρικά ρούχα και όταν ήρθε η ώρα, ξεκινήσαμε τις πρόβες, εκεί, ήρθε από τα Χανιά, η σκηνοθέτιδα Ε.Μ. να οργανώσει τη σκηνοθεσία.
Η παράσταση αυτή δεν ανέβηκε ποτέ, γιατί η κυρία μας έπρεπε, να μείνει εκτός δράσης γιά κάποιο διάστημα. Γιά μένα,ο ασυνείδητος στόχος τού να καταλάβω θέματα γύρω από την τέχνη εκπληρώθηκε τότε, οι ώρες δουλειάς που απαιτεί το θέατρο, η ζωγραφική, οι τέχνες όλες, δε με φόβισε τίποτα.
Οι μικρές αυτές σχολικές ιστορίες, καθόρισαν τις εικαστικές μου σπουδές, την καλλιτεχνική μου πορεία, αλλά και τον τρόπο προσωπικής διάθεσης σαν καθηγήτρια εικαστικών, πώς να βοηθήσω ένα έφηβο να καταλάβει την ιδιαιτερότητά του και να βρει το δρόμο του στα εικαστικά, είτε απλά, να αγαπάει την τέχνη και τους καλλιτέχνες. Πάντα ευγνώμων στους καθηγητές φιλολόγους μου!!».
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΒΛΑΧΑΚΗ – βολεϊμπολίστρια: «Προετοιμασία για τη ζωή»
«Πρώτη μέρα σχολείο! Πώς γίνεται να ξεχάσει κάποιος την πρώτη μέρα στο δημοτικό σχολειο;!», σημειώνει η βολεϊμπολίστρια, Κωνσταντίνα Βλαχάκη και συνεχίζει:
«Για μένα πάντως είναι σίγουρα μια πολύ δυνατή ανάμνηση από τα μαθητικά μου χρόνια. Ο ενθουσιασμός των προηγούμενων ημερών καθώς διάλεγα την κοριτσίστικη σχολική μου τσάντα, την πλήρως εξοπλισμένη με μαρκαδόρους, και όχι μόνο, κασετίνα αλλά και όλα τα τετράδια, ξαφνικά, μόλις κατέβηκα από το αυτοκίνητο και έφτασα στην πόρτα του κτηρίου, μετατράπηκε σε άγχος και φόβο για το νέο ξεκίνημα. Ευτυχώς όμως δεν ήμουν μόνη μου. Η μεγαλύτερή μου αδερφή ήταν εκεί για να μου δείξει τα κατατόπια, να μου πει πού ακριβώς πρέπει να πάω και να με καθησυχάσει. Μόλις μας καλωσόρισε η διεύθυνση του 8ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων αμέσως μετακινηθήκαμε στις αίθουσες. Πολλά χαμόγελα, γεμάτα παιδική αθωότητα και όρεξη να μάθουν καινούρια πράγματα! Δύσκολο να μην νιώσεις οικεία κατευθείαν σε μια τέτοια αίθουσα! Βέβαια, σημαντικό ρόλο έπαιξε και η δασκάλα μας. Η κυρία Ευαγγελία είχε τον τρόπο να σε κάνει να νιώθεις ξεχωριστός, το τμήμα λειτουργούσε σαν μια μεγάλη οικογένεια και το μάθημα γινόταν παιχνίδι. Οι πρώτες φιλίες δεν άργησαν να έρθουν και από τότε η κάθε μέρα που πήγαινα στο σχολείο ήταν μια μικρή γιορτή! Μια ανάμνηση που θυμάμαι επίσης πολύ έντονα είναι, ουσιαστικά, η τελευταία μέρα που πήγα στο σχολείο. Οι πανελλήνιες είχαν τελειώσει, είχε φύγει ένα μεγάλο βάρος και το μόνο που έμενε ήταν να βγουν τα αποτελέσματα. Ηρθε, λοιπόν, η μέρα που τα αποτελέσματα είχαν αναρτηθεί στην πόρτα του λυκείου στο οποίο πήγαινα, στο 4ο Λύκειο στην Αμπεριά. Αλλη μια μέρα με άγχος και ταχυκαρδία. Ηταν η στιγμή που οι κόποι που είχα κάνει εγώ και η οικογένεια μου ανταμείφτηκαν! Τα παιδιά μέσα από το σχολείο μεγαλώνουν, ωριμάζουν και εξελίσσονται. Τα μαθητικά μου χρόνια, από τα πιο ανέμελα μέχρι και τα τελευταία, που μπορούμε να πούμε ότι τα πράγματα “σοβαρεύουν” ήταν υπέροχα! Οι περισσότερες αναμνήσεις είναι θετικές. Πέρα από τις γνώσεις, γνώρισα και άτομα, δασκάλους, καθηγητές και παιδιά, τα οποία ακόμα και τώρα όταν τα συναντάω χαίρομαι ιδιαίτερα που έχω ζήσει κάποιες από τις πιο όμορφες στιγμές μου μαζί τους! Οπως έχει ειπωθεί και από έναν φιλόσοφο-παιδαγωγό (John Dewey): “Η εκπαίδευση δεν είναι η προετοιμασία για τη ζωή, είναι η ίδια η ζωή”.
Καλή σχολική χρόνια!».
• Η Κ. Βλαχάκη είναι διεθνής βολεϊμπολίστρια. Ξεκίνησε τη καριέρα της από το ΣΦΠ Χανίων, στη συνέχεια πήρε μεταγραφή στον Ηρακλή Κηφισιάς, στον Ολυμπιακό όπου έμεινε για 5 χρόνια κατακτώντας ισάριθμα νταμπλ, έπειτα αγωνίσθηκε για τον Πρωτέα Βούλας και την τελευταία διετία βρίσκεται στη Σαντορίνη στο Α.Ο. Θήρας. Είναι διεθνής με την εθνική ομάδα.
Α. ΠΑΠΑΠΑΣΤΑΜΟΣ – κολυμβητής: «Μια φράση χαραγμένη…»
«Η ζωή στο σχολείο είναι γεμάτη από δυνατές αναμνήσεις γεμάτες συναίσθημα και συγκίνηση, είναι πολύ εύκολο να θυμηθείς και δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποια από αυτές. Η πιο δυνατή όμως, η πιο ωραία ανάμνηση από τα χρόνια του σχολείου είναι σίγουρα οι σχέσεις φιλίας και εμπιστοσύνης που έχτισα με αρκετούς συμμαθητές μου και συμμαθήτριές μου. Σχέσεις που με τους περισσότερους και τις περισσότερες κρατάνε μέχρι και σήμερα.
Πέρα από αυτό, μια πολύ δυνατή ανάμνηση για μένα ήταν φεύγοντας από την τελευταία τάξη του δημοτικού. Θυμάμαι, τις τελευταίες μέρες της σχολικής περιόδου να υπάρχει ένα πολύ έντονο κλίμα ανάμεσα μας καθώς ένας πολύ χαρούμενος και γεμάτος πλούσιες αναμνήσεις κύκλος έκλεινε και ξαφνικά όλοι μας θα βρισκόμασταν στο Γυμνάσιο και στα χρόνια μιας “δύσκολης” εφηβείας όπως τότε σαν μικρά παιδιά το φανταζόμασταν. Μου έχει μείνει αξέχαστο σε μια από τις αποχαιρετιστήριες κουβέντες που κάναμε, τη δασκάλα μας να λέει “Να μην ξεχνάτε ποτέ να κυνηγάτε τα όνειρα σας, όσο τρελά και αν είναι…”. Μια φράση που θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου και θα με αντιπροσωπεύει σε όλη μου τη ζωή».
• Ο Απ. Παπαστάμος είναι αθλητής του ΝΟΧ, κάτοχος πανελληνίων ρεκόρ και διακρίσεων, ενώ έχει κατακτήσει μετάλλια σε διεθνείς αγώνες όλων των κατηγοριών.
ΣΠ. ΖΕΡΒΟΥΔΑΚΗΣ – φωτογράφος: «Γλυκιά μελαγχολία»
«Τα πρώτα σχολικά χρόνια τα έζησα στην Πελοπόννησο, μέσα σε συνεχείς μεταθέσεις του πατέρα μου. Από την αρχή της σχολικής μου καριέρας είχα την απορία πώς ήταν δυνατόν, να απεικονίζονται όλοι οι μαθητές τόσο χαζοχαρούμενα ευτυχισμένοι στις εικόνες των σχολικών βιβλίων. Και σίγουρα δεν συμμεριζόμουν αυτό τον χάρτινο ενθουσιασμό για το ξεκίνημα της νέας χρονιάς.
Η είσοδος στη Δευτέρα δημοτικού επιβεβαίωσε την πεποίθησή μου ότι βρισκόμουν σε λάθος σχολείο. Οι γονείς μου προσπαθούσαν να με πείσουν ότι “έτσι είναι” και κάποτε θα αναπολώ αυτές τις στιγμές, όσο εγώ προχωρούσα σε προκαταθλιπτικό στάδιο. Κανένα μάθημα δεν ήταν εύκολο και το ζητούμενο ήταν να βρούμε τρόπους για να παραβιάσουμε αυτή την αποστειρωμένη πειθαρχεία. Χωρίς να μας πιάσουν βέβαια…
Πέρασαν χρόνια. Συνήθισα και γω. Επαιξα και τσακώθηκα με δεκάδες συμμαθητές μου. Είπα “μάθημα” με σφιγμένο στομάχι. Εψαξα να βρω κρυμμένες αλήθειες στα βιβλία και γοητεύτηκα από λόγια δασκάλων μου (να σαι καλά κύριε Μανώλη).
Και πάντα νοιώθω αυτή την γλυκιά μελαγχολία, όποτε ακούω τη μουσική από την εκπομπή “Αθλητική Κυριακή”».
• Ο Σπ. Ζερβουδάκης είναι εκπαιδευτικός, παράλληλα πρόεδρος της ΛΕ.Φ.ΚΙ., με πολλές εκθέσεις (ατομικές και ομαδικές), ενώ δουλειές του έχουν εκδοθεί σε φωτογραφικά λευκώματα.
Φ. ΜΑΝΩΛΙΟΥΔΑΚΗ – πολίστρια: «Η σημασία του να ακούς…»
«Αν κάτι μου έχει μείνει πολύ δυνατό στη μνήμη από τα μαθητικά χρόνια είναι η σημασία του να ακούς! Να ακούς, να καταγράφεις, να μαθαίνεις!» μας λέει η Φιλιώ Μανωλιουδάκη από τις κορυφαίες Ελληνίδες πολίστριες.
Μαθήτρια στο 6ο Δ.Σ. Χανίων στη Νέα Χώρα δεν μπορεί να ξεχάσει « το πρώτο εμβόλιο στο σχολείο. Είχαμε πάει να κάνουμε το “μαντού” και είχαμε πλαντάξει στο κλάμα με την ιδέα ότι θα… πονούσαμε! Φυσικά δεν μπορώ να αφαιρέσω από τη μνήμη μου το ότι ήμουν σημαιοφόρος στο δημοτικό κάτι που τότε δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω πόσο σπουδαίο είναι αλλά το κατάλαβα καλά αργότερα ως αθλήτρια. Δεν θα ξεχάσω την πολύ καλή παρέα που είχαμε στο Λύκειο και πόσο ωραία περνούσαμε ως έφηβοι, ούτε τη φράση “Διδυμότειχο Μπλουζ” που έλεγαν για μένα και τη δίδυμη αδελφή μου, συμμαθητές και καθηγητές! Από τους τελευταίους έχω πολύ καλές αναμνήσεις όπως και τους δασκάλους. Ξεχωρίζω τον Σέργιο Κοπτίδη που είχε μια πολύ ωραία προσέγγιση απέναντι μας που την καταλαβαίνω τώρα που είμαι μεγάλη. Νοιαζόταν να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι για την κοινωνία».
Από τα μαθητικά της χρόνια η Φιλιώ διατηρεί φιλίες και επαφές ακόμα και σήμερα. Επισημαίνει την αξία της εκπαίδευσης για τα νέα παιδιά. «Πρέπει να πιστεύουν στον εαυτό τους, να ακούν τους δασκάλους τους, τους ανθρώπους με τους οποίους μοιράζονται περισσότερο χρόνο σε σύγκριση με τους γονείς τους. Είναι μεγάλο δίδαγμα να ακούν τα νέα παιδιά, θα τους βοηθήσει την επόμενη ημέρα όταν θα ξεκινήσουν την επαγγελματική τους σταδιοδρομία…»
• Η Φ. Μανωλιουδάκη ξεκίνησε την καριέρα της στην υδατοσφαίριση, πήρε μετεγγραφή στον Ολυμπιακό όπου και πήρε πολλούς εγχώριους αλλά και διεθνείς τίτλους, ενώ με την Εθνική Ομάδα κέρδισε μεταξύ άλλων και το χρυσό στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Σαγκάης. Πλέον ακολουθεί καριέρα βοηθού προπονητή στην Εθνική Ομάδα.
ΑΝΝΑ ΝΤΟΥΝΤΟΥΝΑΚΗ – Κολυμβήτρια: «Σχέσεις φιλίας και εμπιστοσύνης»
Πέρασαν κιόλας επτά χρόνια από την αποφοίτηση μου από το 2ο Λύκειο Χανίων.
Οταν έχεις τόσες πολλές αλλά και τόσο δυνατές αναμνήσεις από ένα πολύ σημαντικό και μεγάλο κομμάτι της ζωής σου, όπως είναι τα χρόνια στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, είναι πολύ εύκολο να θυμηθείς και ταυτόχρονα πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποια από αυτές.
Επιλέγω την πιο όμορφη, γλυκιά και ζωντανή ανάμνηση των χρόνων αυτών, τη σχέση φιλίας και εμπιστοσύνης που έχτισα, με αρκετούς συμμαθητές και συμμαθήτριές μου, μέσα από την καθημερινή συναναστροφή, τις εκδρομές, τις αγωνίες αλλά και τις χαρές που μοιραστήκαμε, σχέση που κρατά μέχρι σήμερα. Μάρτυρας οι εκατοντάδες φωτογραφίες που έχουμε μαζί τις όποιες συχνά χαζεύω.
Από τις πιο ιδιαίτερες θα έλεγα αναμνήσεις μου είναι τα πρωινά που πήγαινα στο σχολείο με βρεγμένα μαλλιά, καθώς είχε προηγηθεί η πρωινή μου προπόνηση, μετά την οποία δεν προλάβαινα να γυρίσω σπίτι, αλλά έτρεχα κατευθείαν από το κολυμβητήριο για να μην αργήσω την πρώτη ώρα, στην προσπάθειά μου να συνδυάσω τον πρωταθλητισμό στα μαθήματα αλλά και στον αθλητισμό. Θυμάμαι καθόμουν πάντα δίπλα στο καλοριφέρ, με τα μαλλιά μου να στάζουν πίσω από την καρέκλα μου, μπας και καταφέρω να ζεσταθώ λιγάκι τις κρύες μέρες του χειμώνα.
Γενικά, είναι αρκετές οι στιγμές που αναπολώ τα σχολικά μου χρόνια, από τα οποία έχω ως επί το πλείστον μόνο καλά να θυμάμαι, και εύχομαι τόσο οι καθηγητές μου όσο και οι συμμαθητές μου να είναι καλά όπου και να βρίσκονται.
• Η Άννα Ντουντουνάκη ξεκίνησε από το ΝΟΧ, έχει συμμετέχει στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2016 και έχει κατακτήσει χρυσά μετάλλια σε εθνικά πρωταθλήματα.
