Oταν ήμουν μουλαράς

Σπουδαστής στο Ηράκλειο την περίοδο 1980-84, έκανα ένα καλοκαίρι καμιά 20αριά μεροκάματα στο μάζευα της σταφίδας… έτσι για τα στραβά μας έξοδα.
Γινόταν τότε στην Χανιώπορτα εργατικό παζάρι από ντόπιους εργάτες, ό,τι γίνεται σήμερα στις πλατείες με τους μετανάστες… και περνούσαν τα μεγάλα αφεντικά για να διαλέξουν.
Τόσα δίνω, πόσα θες, έλα εσύ, φύγε εσύ… και λοιπά γύφτικα..
Καταφέραμε με άλλους 2 μπρατσωμένους εργάτες να πείσουμε ένα αφεντικό από τον Κρουσώνα,να μας πάρει για επαγγελματίες κουβαλητές με 5.000 δρχ.και φαΐ δικό του… μου είπε βέβαια εμένα ότι δεν με κόβει για τόσο καπάτσο αλλά τον έπεισαν οι άλλοι ότι μην τον βλέπεις έτσι αδύνατο, αυτός είναι σκέτο νεύρο..
Μας φορτώνει στην καρότσα του φορτηγού σαν τσουβάλια και μετά από μια ώρα δρόμος φτάσαμε στο αμπέλι… κάπου στον χάρακα – χαράκι αν θυμάμαι καλά.
Εκεί έκοβαν γυναίκες από το πρωί, είχαν γεμίσει κάτι 25κιλα κοφίνια και περίμεναν τους κουβαλητάδες να τα βγάλουν έξω.
Καλώς τα παιδιά μας υποδέχτηκε ο γαμπρός του… περνά ο πρώτος του φορτώνει σε κάθε ώμο από ένα γεμάτο κοφίνι ούτε που το κατάλαβε, περνά ο δεύτερος το ίδιο, ήρθε και η σειρά μου βάζει το πρώτο και ξεκίνησα αμέσως να φεύγω… κάτσε που πας έχουμε κι άλλο μου φώναξε… τι κι άλλο βρε φίλε που κι αυτό μακάρι να το αποσώσω…
Μιλάμε για απόσταση 100 μ. περίπου και μια ανηφόρα με κλίση του εδάφους 50% και βάλε… έφτασα τελικά με το 1 κοφίνι στο τέρμα και είπα στο μεγάλο αφεντικό να με αλλάξει και να με βάλει κόφτη κατηγορίας γυναικών με 3.000 δρχ μόνο, γιατί εγώ δεν τα σηκώνω τόσα κιλά.
-Ντα από που είσαι μωρέ κοπέλι μου είπε στρίβοντας την μουστάκα του…
-Από τα Χανιά είμαι μπάρμπα και σπουδάζω επαέ στο Ηράκλειο στα ΚΑΤΕΕ (ATEI) και εδά που δεν έχουμε μαθήματα είπα να κάνω μερικά μεροκάματα για χαρτζηλίκι..
-Κι από ποιο χωριό των Χανιών είσαι μπρε, γιατί κι εμένα ο παππούς μου καταγόταν από τα Σφακιά…
Όταν του είπα ότι είμαστε χωριανοί… του πέταξα και μερικά Πασοκικά πού του άρεσαν ..έβγαλε μια μπερέτα και έπαιξε 5-6 μπαλωτές στον αέρα ..
-Κατέεις μωρέ Γιωργιό από μουλάρια…
-Στο στρατό ήμουνα μουλαράς μπάρμπα… και νάναι καλά ο άνθρωπος αν ζει γιατί όχι μόνο δεν μου έκανε μείωση μεροκάματου αλλά επειδή κατάλαβε ότι δεν κάνω ούτε για κόφτης και για να μην ξεφτιλιστούμε τελείως σαν επαρχία, με αναβάθμισε σε μουλαρά… κι ήταν η καλύτερη μου..
Να φορτώνω το μουλάρι από μέσα απ’ το αμπέλι να το τραβώ σιγά-σιγά ανάμεσα από τσι κουρμούλες και να το ξεφορτώνω στον “ψυγιά”… εκεί που έλιαζαν την σταφίδα να ξεραθεί.
-Θέλεις κι εσύ να παίξεις 2 μπιστολές μου είπε μια μέρα εκιά που τρώγαμε και μου έδειξε απέναντι την ρίζα μιας αχλάδας… που τις έπαιζε αυτός και πηγαίνανε στον βρόντο.
-Οη μπάρμπα δεν κατέω εγώ από μπιστόλια… γιατί αν δοκίμαζα σίγουρα θα τη χάναμε την θέση του μουλαρά…
Ηταν μεγάλος νοικοκύρης και χουβαρντάς… αλλά και μεγάλος εγωϊστής, και δεν ήθελα να τον προσβάλω με τίποτα…
Θα ήταν μεγάλη γαϊδουριά…!!!!