(Μέρος ∆εύτερο)
Την περασµένη εβδοµάδα ανοίξαµε ένα θέµα που προκαλεί θλίψη, ειδικότερα αν αναλογιστούµε σε ποια εποχή ζούµε, όπου η Εκκλησία δεν θα έπρεπε να έχει καµία ανάµειξη µε το Κράτος και φυσικά να µην επηρεάζει ούτε στο ελάχιστο Νοµοθεσίες και ανθρώπινα δικαιώµατα. Ετσι λοιπόν, είδαµε τι ισχύει σε χώρες όπως το Μπουτάν, το Ιράν, το Μπρουνέι και η Σοµαλία, όπου ο διαχωρισµός µεταξύ Κράτους και Εκκλησίας είναι τόσο ασαφής (ή/και ανύπαρκτός), που εκτείνεται σε όλες τις πτυχές της ζωής των πολιτών. Σήµερα η περιήγηση στις χώρες που κινούνται κάτω από τον αυστηρό έλεγχο της θρησκείας συνεχίζεται. Εννοείται πως δεν τελειώνει εδώ. Υπάρχουν πολλές ακόµα χώρες που θα µπορούσαµε να παρουσιάσουµε. Ωστόσο το νόηµα είναι κοινό και το αίτηµα –θα έπρεπε να- είναι ένα: δεν νοούνται ανθρώπινα δικαιώµατα και ελευθερίες όταν οποιαδήποτε θρησκεία είναι ασφυκτικά παρούσα.
Πακιστάν
Το Πακιστάν, που ιδρύθηκε το 1947, έχει νοµικό και πολιτικό σύστηµα στενά συνδεδεµένο µε τις ισλαµικές αρχές. Το Σύνταγµα της χώρας ανακηρύσσει το Ισλάµ κρατική θρησκεία και απαιτεί όλοι οι Νόµοι να είναι συνεπείς µε τις διδασκαλίες του, όπως αναφέρονται στο Κοράνι και τη Σούννα. Τόσο ο Πρόεδρος όσο και ο Πρωθυπουργός του Πακιστάν πρέπει να είναι µουσουλµάνοι ενώ υπάρχει και ένα συµβουλευτικό όργανο, το Συµβούλιο Ισλαµικής Ιδεολογίας (!) το οποίο έχει συσταθεί για να διασφαλίσει ότι οι Νόµοι συµµορφώνονται µε τους ισλαµικούς κανόνες. Ο νόµος της Σαρία έχει µεγάλη επιρροή στο νοµικό σύστηµα του Πακιστάν, ενώ οι ∆ιατάξεις Hudood, που εισήχθησαν το 1979, επιβάλλουν τιµωρίες της Σαρία για εγκλήµατα όπως κλοπή, µοιχεία κλπ. Αυτοί οι νόµοι έχουν αµφισβητηθεί και επικριθεί, ιδιαίτερα για τον αντίκτυπο που έχουν στα δικαιώµατα των γυναικών. Βεβαίως, παρά τις µεµονωµένες επικρίσεις, δεν έχει αλλάξει κάτι στο νοµικό πλαίσιο της χώρας.
∆ιαβάστε επίσης και το: www.humanrights.asia/resources/journals-magazines/article2/vol-03-no-03-june-2004/women-and-religious-minorities-under-the-hudood-laws-in-pakistan
Σουδάν
Ιστορικά, επί προεδρίας του Omar al-Bashir από το 1989 έως το 2019, το Σουδάν χρησιµοποίησε τον ισλαµικό νόµο της Σαρία ως θεµέλιο για το νοµικό του σύστηµα. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του, υπήρχαν αυστηροί κανόνες σχετικά µε την ενδυµασία, τη δηµόσια συµπεριφορά και αυστηρές τιµωρίες για εγκλήµατα όπως η κλοπή και η µοιχεία, «ευθυγραµµίζοντας» το νοµικό σύστηµα µε τις ισλαµικές αρχές. Ο νόµος της Σαρία επηρέαζε τους εκπαιδευτικούς και κοινωνικούς θεσµούς της χώρας, ενσωµατώνοντας τις ισλαµικές αξίες βαθιά στη σουδανική κοινωνία. Μετά την ανατροπή του Omar al-Bashir το 2019, η πολιτική σκηνή του Σουδάν άρχισε να αλλάζει. Μια µεταβατική κυβέρνηση υποσχέθηκε µεταρρυθµίσεις και ουσιαστικό διαχωρισµό µεταξύ θρησκείας και κράτους. Παρά τις υποσχέσεις ωστόσο, η επιρροή του ισλαµικού νόµου παραµένει σηµαντική, ιδιαίτερα σε περιοχές που ελέγχονται από συντηρητικές φατρίες. Η µεταβατική κυβέρνηση κατέβαλε αρχικά προσπάθειες για να καταργήσει ορισµένους από τους πιο σκληρούς νόµους που βασίζονται στη Σαρία, όπως τη θανατική ποινή για αποστασία και το δηµόσιο µαστίγωµα. Όµως, το πρόσφατο στρατιωτικό πραξικόπηµα του 2021 δηµιούργησε αβεβαιότητα για το µέλλον αυτών των µεταρρυθµίσεων, αφού η επιστροφή της στρατιωτικής διακυβέρνησης εγείρει βάσιµες ανησυχίες για πιθανή επιστροφή σε αυστηρότερη ισλαµική διακυβέρνηση.
∆ιαβάστε περισσότερα: www.cfr.org/blog/sudans-coup-one-year-later
Υεµένη
Το Σύνταγµα της Υεµένης ορίζει το Ισλάµ ως κρατική θρησκεία και απαιτεί όλοι οι νόµοι να βασίζονται στην Ισλαµική Σαρία. Αυτό αντανακλά τις πολιτιστικές και θρησκευτικές αξίες της πλειονότητας του µουσουλµανικού πληθυσµού της χώρας. Το Σύνταγµα ορίζει επίσης ότι ο Πρόεδρος πρέπει να είναι µουσουλµάνος. Οι δηµόσιες πολιτικές και οι κρατικές πρακτικές είναι βαθιά ριζωµένες στις ισλαµικές παραδόσεις, επηρεάζοντας τα πάντα, από την εκπαίδευση µέχρι το δικαστικό σύστηµα. Η συνεχιζόµενη εµφύλια σύγκρουση στην Υεµένη έχει περιπλέξει τη σχέση µεταξύ θρησκείας και κράτους. Στη σύγκρουση εµπλέκονται διάφορες φατρίες, όπως είναι οι Χούτι, που ελέγχουν µεγάλα τµήµατα της χώρας, και της αναγνωρισµένης κυβέρνηση. Αυτό, οδήγησε σε µια κατακερµατισµένη εφαρµογή του νόµου της Σαρία, µε διαφορετικές ερµηνείες να επιβάλλονται ανάλογα την περιοχή. Για παράδειγµα, σε περιοχές που ελέγχονται από τους Χούτι, ουσιαστικά καταπατώνται τελείως τα δικαιώµατα και οι ελευθερίες των γυναικών. Η αστάθεια και η κρίση παρεµπόδισαν τη δηµιουργία ενός ενιαίου νοµικού συστήµατος, καθιστώντας την επιβολή του νόµου της Σαρία «ασυνεπή» στη χώρα που ταλανίζεται (και) από θρησκοληψία και παρωχηµένες πρακτικές.
∆είτε επίσης και το: www.state.gov/reports/2021-report-on-international-religious-freedom/yemen
Μαλδίβες
Οι Μαλδίβες είναι ένα νησιωτικό σύµπλεγµα στον Ινδικό Ωκεανό όπου το Ισλάµ δεν αποτελεί µόνο την επίσηµη κρατική θρησκεία αλλά είναι και βαθιά ενσωµατωµένο στο νοµικό και κοινωνικό πλαίσιο της χώρας. Το Σύνταγµα των Μαλδίβων ορίζει ότι όλοι οι πολίτες πρέπει να είναι µουσουλµάνοι, και στους µη µουσουλµάνους απαγορεύεται να γίνουν πολίτες της χώρας. Αυτή η αυστηρή θρησκευτική προσήλωση αντανακλάται και στους νόµους, οι οποίοι βασίζονται στις ισλαµικές αρχές. Ο νόµος της Σαρία επηρεάζει σηµαντικά το νοµικό σύστηµα, ιδιαίτερα σε τοµείς όπως ο γάµος, το διαζύγιο και η κληρονοµιά. Η θρησκευτική αστυνοµία διασφαλίζει τη συµµόρφωση στους ισλαµικούς κανόνες και οι παραβιάσεις της Σαρία µπορούν να οδηγήσουν σε απάνθρωπα αυστηρές τιµωρίες, όπως µαστίγωµα για µοιχεία και ακρωτηριασµό για κλοπή. Η επιρροή του Ισλάµ στις Μαλδίβες εκτείνεται στην καθηµερινή ζωή και τη διακυβέρνηση. Οι επίσηµες αργίες είναι κυρίως ισλαµικές και η θρησκευτική εκπαίδευση είναι υποχρεωτική στα σχολεία. Η κυβέρνηση παρακολουθεί στενά τις θρησκευτικές πρακτικές και τα κηρύγµατα, διασφαλίζοντας ότι ευθυγραµµίζονται µε το σουνιτικό Ισλάµ και την εγκεκριµένη από το κράτος ερµηνεία. Αυτή η διαπλοκή θρησκείας και κράτους έχει ως αποτέλεσµα αυστηρούς κανόνες που δεν επιτρέπουν την ελεύθερη έκφραση και καταδυναστεύουν κάθε ατοµική ελευθερία. Ετσι, παρά την ειδυλλιακή τουριστική τους εικόνα, οι Μαλδίβες διατηρούν συντηρητική και οπισθοδροµική στάση σε θρησκευτικά και κοινωνικά ζητήµατα.
∆ιαβάστε επίσης και το: https://freedomhouse.org/country/maldives/freedom-world/2022
Σαουδική Αραβία
Η Σαουδική Αραβία είναι µια απόλυτη µοναρχία µε ένα νοµικό σύστηµα βαθιά ριζωµένο στις ισλαµικές αρχές, που «διοικείται» επίσηµα από το Κοράνι και τη Σούννα (σ.σ: τα διδάγµατα του Προφήτη Μωάµεθ). Ο βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας κατέχει εκτεταµένες εξουσίες, συµπεριλαµβανοµένης της εκτελεστικής, νοµοθετικής και δικαστικής, που ασκούνται πάντα σύµφωνα µε τον ισλαµικό νόµο. Αυτή η δοµή διακυβέρνησης σηµαίνει ότι τόσο η προσωπική όσο και η δηµόσια ζωή των πολιτών επηρεάζονται σε µεγάλο βαθµό από τη θρησκεία. Η θρησκευτική εκπαίδευση αποτελεί σηµαντικό µέρος του εθνικού προγράµµατος σπουδών και η δηµόσια συµπεριφορά ρυθµίζεται από τη θρησκευτική αστυνοµία, γνωστή ως «Επιτροπή Προαγωγής της αρετής και της Πρόληψης της αµαρτίας» (!). Η θρησκευτική αστυνοµία επιβάλλει ισλαµικά ηθικά πρότυπα, όπως ενδυµατολογικούς κώδικες, προσευχή και διαχωρισµό ανάλογα µε το φύλο σε δηµόσιους χώρους. Επιπλέον, η κυβέρνηση της Σαουδικής Αραβίας ελέγχει τα θρησκευτικά ιδρύµατα, διορίζει θρησκευτικούς ηγέτες και χρηµατοδοτεί την κατασκευή και συντήρηση τζαµιών. Για ανθρώπινα δικαιώµατα ούτε λόγος, όπως καταλάβατε…
Για περισσότερα διαβάστε και το: www.bbc.com/news/world-middle-east-36034807
