Oταν ο Υμνος της Ανάστασης σίγησε…

«…Ευλογητός ο Θεός, ο κατά το πολύ Αυτού έλεος αναγεννήσας ημάς  εις ελπίδα ζώσαν, δι’ αναστάσεως Ιησού Χριστού εκ νεκρών…» (Α’ Πέτρου, 1:3)
Μέσα από τις χρονοθίνες των καιρών φτάνει σε μας αναλλοίωτος ο αχός των ημερών που το θεοκτόνο ανθρωπίσιο γένος έστελνε στο σταυρικό ικρίωμα τον «…εν ύδασι την γην κρεμάσας…». Ο «Αμνός του Θεού», έγινε ο «αίρων την αμαρτίαν του κόσμου», δείγμα και υπόδειγμα αυταπάρνησης των γήινων και αψήφησης των σωματικών δοκιμασιών για χάρη του γένους που πλάστηκε «καθ’ εικόνα και ομοίωση» του Πλάστη. Και το γένος εκείνο, ανταπέδωσε την προσφορά στο Γιο του Οντος με «…εμπτυσμούς, ραπίσματα, κολαφίσματα, ύβρεις, γέλωτας, πορφυράν χλαίναν, κάλαμον, σπόγγον, όξος, ήλους, λόγχην και προπάντων σταυρόν και θάνατον…».
…Υστερα ήλθε η Ανάσταση με τον Ιησού «…θανάτω, θάνατον πατήσας…» να φωτοδοτεί την ελπίδα για το αιώνιο μέλλον, μήνυμα ηχηρό που ελευθερώνει τον άνθρωπο και ανοίγει τους ορίζοντές του πέρα από τα ορατά και τα γήινα. Ταυτόχρονα, ενδυναμώνει τις αντοχές του για νηφάλια αντιμετώπιση της κάθε δοκιμασίας. Αλλά και τον καθιστά υπερασπιστή της αλήθειας, της δικαιοσύνης, του σεβασμού της αξιοπρέπειας του «πλησίον» αδιακρίτως καταγωγής, φυλής, χρώματος ή πεποιθήσεων. Μήνυμα – φορέα δύναμης αναδημιουργίας σε κάθε τομέα, που ανυψώνει τον άνθρωπο, αλλά και το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.
Και οι όπου γης πιστοί, βίωσαν και αναβίωσαν και φέτος το μέγα γεγονός της Αναστάσεως με κατάνυξη, δέος, φωταψίες, βεγγαλικά (κατά τη νεωτερίζουσα τάση), λόγους, μηνύματα πολιτικών και εκκλησιαστικών Αρχών και Αρχόντων….
…Ύστερα, εσίγησε ο Αναστάσιμος ο Υμνος, έσβησαν τα φώτα της γιορτής…
Και μετά… τι;
Πέρασε ήδη στο παρελθόν η γιορτή του χτες, άρχισε πάλι η ρουτίνα της βιοπάλης στον αγώνα του σήμερα, ψάχνουν οι εορτοφάντες τις ημερομηνίες του αύριο για να ταιριάξουν στα 2015 την ημέρα που θα γιορτάσουμε ξανά το θείο γεγονός της Αναστάσεως!…
Και η ζωή συνεχίζεται:
• Με την πολεμοχαρή θεότητα του Αρη να συντηρεί τ’ αποκαΐδια από το πέρασμά του στις θεοβάδιστες περιοχές της Παλαιστίνης, των Ιεροσολύμων, και κάπου εκεί κοντά στη Συρία χθες, αλλά και πιο μακριά στα εδάφη της Ουκρανίας σήμερα, χωρίς να ξέρουμε αύριο, ποιες περιοχές έχει στα νοσηρά του σχέδια να αιματοκυλίσει…
• Με τον Μαμμωνά (σε στενή σχέση και επικοινωνία με τον Αρη), να έχει στέρια απλωμένη την κυριαρχία του στο ανθρωπίσιο γένος, στα πλαίσια ή στο όνομα μιας πολυδιφορούμενης εννοιολογικά «παγκοσμιοποίησης», που τείνει να ισοπεδώσει σύνορα γεωγραφίας εθνοτήτων και αξιών…
• Με την πολύξερη την επιστήμη να απεργάζεται νέες καταστροφικές μεθόδους, την ώρα που στερεύουν τα κονδύλια για την υγεία, την παιδεία, τη φτώχεια…
• Με τους θεσμούς πληθωρισμένους εις το Χρηματιστήριο των αρχών και αξιών της κοινωνίας…
• Με τους κανόνες της ηθικής να χαμηλώνουν όλο και περισσότερο τον πήχη…
• Με τον φθόνο και την κακία συντροφιασμένους να καταπνίγουν την αγάπη…
• Με το πρόβλημα της πείνας να γιγαντώνεται, απόρροια άμεση της εκμετάλλευσης, της πλεονεξίας, της αδικίας…
• Με το κάθε είδους «Δίκαιο» της θεσμοθετημένης Θέμιδος να επικαλύπτεται από το «Δίκαιο του Ισχυρού», του  όποιου είδους…
• Με τις έννοιες (όπου Γης) της «Δημοκρατίας», της «Ισότητας», της «Δικαιοσύνης» να βιάζονται καθημερινά…
• Με τη Μάνα – Φύση πληγιασμένη από μια διφορούμενη «Ανάπτυξη» του ανθρώπου, να προσπαθεί να περισώσει όσα μπορεί από εκείνα που σε έξη μέρες δημιούργησε ο Πλάστης…
…Και οι όπου Γης νοήμονες διαπιστώνουν πως το μήνυμα της Αναστάσεως  μπαίνει στα ερμάρια μέχρι την επόμενη φιέστα, χωρίς να καταφέρνει να ξεπερνά τον περίβολο των εκκλησιών και την εφήμερη είδηση των Μ.Μ.Ε. με τα βερμπαλιστικά διαγγέλματα των όπου Γης Αρχόντων με το εύλαλο στόμα, αλλά με τις κοιμώμενες συνειδήσεις και τα κωφά ώτα στο θείο μήνυμα! Δίκαια, λοιπόν, αναρωτιούνται: Quo Vadis?