Το άγιο ευαγγέλιο της Κυριακής ανοίγει τον δρόμο της αιωνιότητας.
Τα εμπόδια παραμερίζονται. Τα αμαρτήματα ως χασόφτερα τα παίρνει ο αέρας της αγάπης, της στοργής του Θεού.
Το πεδίο του αγιασμού και της χάρης βρίσκεται στην απόλυτη, κυρίαρχη διάθεσή μας.
Πολύ ευλογημένος, θαυματουργός και διαχρονικός ο άγιος ευαγγελικός λόγος.
«Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν».
Αυτό και αν είναι πράγματι ευλογία μεγάλη για όλους μας, θεόσταλτη και θεόσδοτη, δώρο δύναμης και απεξάρτησης από το κακό και την αμαρτία αλλά και βράβευση όχι για τις δικαιοσύνες μας αλλά για την άφατη αγάπη του Θεού στο πρόσωπό μας.
Το ευαγγέλιο το σημερινό μας θύμισε τη μέλλουσα κρίση για την οποία κανένας δεν γνωρίζει πότε θα γίνει. Αυτό που γνωρίζουμε με σιγουριά είναι ότι θα γίνει και έχει χαρακτήρα ευεργετικό για τον άνθρωπο, γιατί στη μέλλουσα κρίση δεν καταδικάζονται οι άνθρωποι, καταδικάζεται το κακό, η αμαρτία και ο θάνατος.
Το χαρτί λέει ότι η μέλλουσα κρίση θα γίνει «όταν ο υιός του ανθρώπου έλθει εν τη δόξη αυτού». Αυτό μας βάνει μπροστά στο ερώτημα υπάρχει χρόνος που ο υιός του ανθρώπου δεν βρίσκεται εν τη δόξη αυτού;
Εμείς γνωρίζουμε ότι και ο Χριστός όταν γεννάται στη φάτνη των αλόγων και όταν κακοποιείται στα δικαστήρια των ανόμων και ακόμα όταν βρίσκεται καρφωμένος πάνω στον σταυρό, βρίσκεται «εν τη δόξη αυτού».
Σε όλη επίσης την επίγεια ζωή Του βρίσκεται εν τη δόξη αυτού. Με δείγμα τη μεταμόρφωση στην κορυφή του Θαβώρ με τη φωτεινή Νεφέλη, με τον Μωυσή και τον Ηλία και τους τρεις μαθητές του, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη.
Συνεχίζει επίσης να βρίσκεται εν τη δόξη αυτού και μετά την Ανάσταση και την εις τους ουρανούς ανάληψή του όπου κάθεται δεξιά του Θεού και πατρός συνδοξαζόμενος και συνπροσκυνούμενος κατά το σύμβολο της πίστης μας.
Ο Χριστός γεννάται ανθρωπίνως στη γη αλλά ταυτόχρονα διατηρεί τη θέση του στους ουρανούς, άλλο ότι στην αρχιερατική του προσευχή ζητά από τον Θεό πατέρα «δόξασόν σου τον υιόν ίνα και ο υιός σε δοξάσει». Λέτε να μπερδεύει τη σχέση του με τον πατέρα ή την ξεμπερδεύει μάλλον θέλοντας να διευκολύνει εμάς τους ανθρώπους για να καταννοήσουμε το μέγεθος του μυστηρίου της σωτηρίας μας.
Εμείς οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι ο Χριστός βρίσκεται και είναι πραγματικά η αιώνια δόξα του Θεού και θα έλθει όταν αποφασίσει ο Θεός τη μέλλουσα κρίση όπως είναι εν τη δόξη του Θεού και δεν θα υποστεί άλλη διαδικασία αναγνώρισης γιατί πια τον γνωρίζουμε, είναι γνώριμος στην ανθρωπότητα, είναι ο δικός μας μεγαλύτερος αδελφός.
Δεν θα αιφνιδιάσει όταν θα έρθει να κρίνει ζώντας και νεκρούς και μάλιστα με τη βεβαιότητα ότι «και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος». Να πούμε επίσης ότι όχι μόνο ο Χριστός βρίσκεται εν τη δόξη αυτού αλλά και ότι και εμείς έχουμε τη δυνατότητα να μετέχουμε στη θεϊκή δόξα και να ζούμε την πληρότητα της ζωής όχι αυθαίρετα αλλά με την ίδια τη χάρη του Θεού «χάριτι εστέ σεσωσμένοι».
Η θέωση, ο αγιασμός του ανθρώπου είναι δώρο και επιβράβευση του Θεού σε όλους εκείνους που αγωνίζονται με την προσδοκία της ουράνιας ζωής και της θεϊκής πολιτείας.
Η μέλλουσα κρίση είναι πράξη θείας οικονομίας, επιβράβευσης του αγαθού και καταδίκης του κακού, προσωποποιουμένων σε δυο αντίστοιχες κατηγορίες ανθρώπων, στους αγαθούς που λειτούργησαν ως διάκονοι των εμπερίστατων αδελφών τους, έδωσαν φαγητό στους πεινασμένους, νερό στους διψασμένους, ενδύματα στους γυμνούς, επισκέφτηκαν ασθενείς και φυλακισμένους και φιλοξένησαν ξένους.
Το συμπέρασμα αυτό δεν είναι αυθαίρετο, θεμελιώνεται στη μεγάλη εντολή, ότι ο Θεός είναι αγάπη, μια αγάπη που θυσιάζεται για αυτόν που αγαπά και φυσικά δεν τιμωρεί με αιώνιο κολασμό την αγάπη του, τον άνθρωπο, το πλάσμα των χειρών του.
Εξάλλου έχουμε την ομολογία από τον ίδιο τον Χριστό ότι «ου θελήσει το θάνατο του αμαρτωλού ως το επιστρέψαι και ζειν αυτόν».
Αν η μέλλουσα κρίση γίνει πριν μεταννοήσουμε όλοι και φτάσουμε στο ύψος της αποστολής μας, δηλαδη αγάπη στον Θεό και τον άνθρωπο, τότε η καταδίκη αφορά όπως τονίζεται παραπάνω την αιώνια κόλαση του κακού και την αιώνια επιβράβευση του αγαθού.
Αγαθοί άνθρωποι, κακοί άνθρωποι, αυτό δεν το θέλουμε εμείς. Εμεις θέλουμε και προσευχόμαστε στον Κύριο του Ελέους και των Οικτιρμών και τον παρακαλούμε, πέμψε στη καρδια μας το φως της μετανοιας για να επιστρέψουμε προς τα σένα, πριν έρθει ο καιρός εκείνος για να αξιωθούμε να ακούσουμε τη μακαρία, τη φιλάνθρωπη φωνή σου «δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου κληρονομήσατε την ητοιμασμένην ημίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου».
Ο άγιος ευαγγελικός λόγος αυτής της Κυριακής, της μέλλουσας κρίσης είναι λόγος ισχυρός και άγιος, λυτρωτικός και σωστικός, που στηρίζει τον πιστό στον προσανατολισμό του αγαθού στην άσκηση της αγαπητικής συμπεριφοράς προς τα άνω και προς τα κάτω και προς τον Θεό και προς τον άνθρωπο και προετοιμάζει τη συμμετοχή μας στο πανηγύρι αυτό της μέλλουσας κρίσης, αξιολόγησης και απόδοσης, τιμής του αγαθού και φυσικά την έσχατη ποινή του κακού που σημαίνει την πλήρη απελευθέρωση και απεξάρτηση του ανθρώπου από την αμαρτία, το κακό και το δαιμονικό. Αυτό είναι η δικαίωσή μας.
Η ζωή πολιτεύεται και αναπτύσσεται στην ουράνια θεϊκή της προέκταση και καταξίωση.
Έχουμε πλήρη χειραγώγηση του ανθρώπου από τον Θεό, δηλαδή πορεία σιγουριάς και ασφάλειας προς το αγαθό που είναι μόνον ο Θεός.
Η σημερινή Κυριακή των Απόκρεων μοιάζει με εξέδρα από όπου μπορούν οι πιστοί να πέσουν στη θάλασσα της νηστείας, της αγίας και μεγάλης τεσσαρακοστής. Η νηστεία ως άσκηση του αγαθού είναι στον άνθρωπο όπως είναι το καύσιμο στο αυτοκίνητο, δύναμη και κίνηση, κατάκτηση και δημιουργία.
Από τα κατώτερα κατακτούμε τα ανώτερα, από τη γη ατενίζουμε στους ουρανούς.
Η αγία και μεγάλη τεσσαρακοστή είναι μία αγωνιστική περίοδος ανάστασης και ζωής, τιμής και δόξας, χαράς και πληρότητας και ικανοποίησης ότι τα καταφέραμε πάντοτε με τη χάρη και την ευλογία του Θεού, τη συντροφιά και τις πρεσβείες της Παναγίας και των αγίων.
Να θυμούμαστε πάντοτε τον Φαρισαίο και τον Τελώνη και να συνεχίζουμε τη σπουδή στο ήθος του Τελώνη, της συντριβής και της ταπείνωσης.
Ακόμα να σκεφτόμαστε τη μετάνοια του ασώτου αλλά και το ήθος και τη στοργή και την έγνοια του πατέρα που δέχεται και αποκαθιστά τον άσωτο, το παιδί του, όχι ως δούλο του, αλλά ως παιδί του.
Και τα δυο αυτά κεφάλαια είναι προετοιμαστικά για μας να βρεθούμε ισχυροί μπροστά στη μέλλουσα κρίση και ζήσουμε από εκεί τη χαρά του Θεού μέσα στην αιωνιότητα.
«Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια». Τα πρόσωπα είναι ολόλαμπρα και ολοφώτεινα, επικοινωνούν και αλληλογνωρίζονται και ζουν αρμονικά και ειρηνικά τα πρόσωπα όχι μόνο των ανθρώπων μεταξύ τους αλλά και των ανθρώπων με τον ίδιο τον Θεό, τον ουράνιο πατέρα μας και δημιουργό μας. «Φυσικά εν Χριστώ Ιησού και εν πνεύματι αγίω».
Μέσα σε αυτό το κλίμα απόλυτης συμφιλίωσης των ουρανίων και των επιγείων διακρίνεται και υπερτιμάται το αγαθό και ταυτόχρονα καταδικάζεται το κακό, η αμαρτία και το δαιμονικό.
Ο Χριστός βρίσκεται μόνιμα και πάντοτε «εν τη δόξη αυτού» και όταν λέει ο άγιος ευαγγελικός λόγος για τη μέλλουσα κρίση ότι θα γίνει «όταν έλθει ο υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού» εννοεί ακριβώς αυτή την ειρηνική αποκατάσταση Θεού και ανθρώπων, δηλαδή την οριστική διάλουση του κράτους του σατανά και την πλήρη αμαρτητική απαλλαγή του ανθρώπου. Γιατί ακριβώς «ο Θεός ου θελήσει τον θάνατο του αμαρτωλού ως το επιστρέψαι και ζειν αυτόν».
Για τούτο και υποστηρίζουμε ότι η μέλλουσα κρίση πρώτον είναι η μεγάλη μας προσδοκία και δεύτερον η τελική δικαίωση του αγαθού και η οριστική καταδίκη του κακού, δηλαδή είναι η πλήρη απελευθέρωση του ανθρώπου από κάθε αμαρτητική εξάρτηση, καθόσον πλέον όχι μόνο δεν υπάρχει εξάρτηση, δεν υπάρχει αμαρτία για να επιβάλλει την όποιας μορφή εξάρτηση πάνω μας, ακόμα και η δυναστεία του χρόνου και κάθε πρόσκαιρη καταδυναστευτική δύναμη πάνε περίπατο.
Κύρια επικράτηση επί παντός επισθητού ξέρετε ποια είναι; Η αιωνιότητα ή καλύτερα η αιώνια ζωή, χωρίς ασθενήματα και χωρίς τα παρατράγουδα της θλίψης και των στεναγμών.
«Δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν των ουρανών από καταβολής κόσμου».
Αυτή την πρόσκληση των ουρανών προσδοκούμε που είναι πρόσκληση ουράνια με πλούσιο και αυθεντικό περιεχόμενο και η οποία μας αφορά άμεσα γιατί εμείς είμαστε οι ευλογημένοι από τον Θεό για αυτή τη θέση της αιωνιότητας.
Ευχή και προσδοκία είναι να ζήσουμε αυτή τη μεγάλη ώρα του Θεού και να αξιωθούμε να περάσουμε σύμφωνα και με τον π. Γεώργιο Φλωρόφσκι «από την 25η ώρα» στην αιώνια και ατελείωτη ώρα του Θεού.
Είμαστε σίγουροι ότι θα έχουμε αυτό το ουράνιο θεϊκό δώρο και είμαστε περισσότερο βέβαιοι ότι θα ζήσουμε στην πληρότητά της τη χαρά του Θεού στη ζωή μας.
