Οταν οι δυσκολίες γίνονται γλυκιές αναμνήσεις…

Αιτία βέβαια γι’ αυτό το σχόλιο, εκείνο το βιβλίο, το αξέχαστο, που πρόσφερε πρόσφατα δώρο μια εφημερίδα. Δεν μας εκπλήττει, που την ώρα που ο παρουσιαστής το ξεφύλλιζε και με ύφος ενθουσιώδους παιδιού έδειχνε στον φακό παλιές, αγαπημένες εικόνες,  ακουγόταν απ΄ το σοβαρό του πάνελ – που σε λίγο θα μας ανέλυε όλα  τα καλά και  τα κακά του σήμερα-  παιδιάστικα γελάκια ευχαρίστησης! Εξάλλου κι εμείς παρακολουθούσαμε συγκινημένοι και μ’ ένα πλατύ χαμόγελο, ήδη χαραγμένο στα χείλη.
Το πρώτο μας αναγνωστικό!
Όχι εκείνο το πρώτο-πρώτο, των Ι.Κ ΓΙΑΝΝΕΛΗ-Γ. ΣΑΚΚΑ -«το πρωτόλειο» που λέμε- αλλά ένα πιστό αντίγραφό του απ’ τα πολλά που επανεκδίδονται και κυκλοφορούν στις μέρες μας.
Ξαναχαμογελάμε καθώς προβάλλει εμπρός μας -παιδί για πάντα- ο Μίμης να στέκεται σε μια απ’ τις πρώτες σελίδες στο παλιού τύπου σκαμνάκι και να ισορροπεί στο δάκτυλο τη ρίγα, που δεν είναι τίποτ’ άλλο από το…«Ι» το μεγάλο. Ακολουθούν το  «Ο» και το «Α» από την Άννα με τα κοτσιδάκια και τα κορδελάκια των καιρών μας που νανουρίζει γλυκά την κούκλα της, και τον Μίμη που παίρνει την μπάλα μ’ επιφωνήματα χαράς κι έκπληξης!
Στην επόμενη σελίδα η μαμά  μ’ εκείνο το περίφημο «νά» με  τόνο, προσφέρει την μπάλα στον Μίμη και μια κούκλα στη  Έλλη αυτή τη φορά. Αλλά και η μικρή  Λόλα θα δεχτεί απ’ τη μανούλα  το δικό της κουκλάκι στο γράμμα «ε»: «Λόλα, έλα Λόλα. Να ένα νινί». Και θα το κοιμίσει κι αυτή στο καροτσάκι του σαν καλή μαμά: « Έλα, νινί, έλα. Έλα νινί, νάνι. Ι ι ι…Ό ο ο…»!
Ακολουθούν οι γνωστές μας, αγαπημένες σελίδες που μας βασάνισαν τόσο με τα δυο «ο», τα μπόλικα «ι», τα δυο «ε», τους φθόγγους και τους διφθόγγους τους. Εδώ κι οι οξείες, οι δασείες, οι περισπωμένες, οι παύλες των διαλόγων, τα κεφαλαία και μικρά γράμματα, τα διπλά σίγμα, γάμα, λάμδα και κάπα…
Για να μην ξεχνούμε τις αμέτρητες τελείες, ερωτηματικά, θαυμαστικά, εισαγωγικά, και αποσιωπητικά… Αλλά βεβαίως και τις πρώτες μας αναγνώσεις  κειμένων…
«Το Δέμα» και το «Παπί», «Η κυρία Φανή», το «Στην σημαία», «Η Λαμπρή», το περίφημο «Σπιτάκι» που έφτιαξαν μόνα τους τα παιδιά, ο τρομερός «Βοριάς» με τα πολλά του «β», «Ο παπάς», η γιαγιά «Στο τζάκι»,  «Το σχοινάκι», «Τα χελιδόνια», «Το αυτοκίνητο», «Το φεγγάρι»,  «Ο γκιώνης», «Η κολοκυθιά», και άλλα πολλά!
Ενδιαφέροντα, αλλά και μπερδεψοδουλειές για τα αμάθητα παιδικά μας μάτια, τα χεράκια  τ’ ασυνήθιστα σε πλάκες και μολύβδοκόνδυλα και βεβαίως για τις μικρές μας δυνατότητες!
Ήταν δύσκολα! Δεν ήταν;
Ποιος από εμάς που έτυχε να  κουβαλά το μακροβιότερο διδακτικό βιβλίο, το λεγόμενο «αλφαβητάριον» στην τσάντα του εκεί γύρω στα 1955-1978,  δεν συλλάβισε με αγωνία τις πρώτες λέξεις, δεν δεινοπάθησε στις μικρές φράσεις, δεν τα βρήκε μπαστούνια στα πιο μεγάλα κείμενά του!Όμως έτσι πήραμε τις πρώτες αρχές, μάθαμε αργά και σταθερά τα πρώτα μας γράμματα!
Για να διαπιστώσουμε δεκαετίες μετά, πως  τις  ανυπέρβλητες -καθώς νομίζαμε- δυσκολίες των πρώτων σχολικών μας χρόνων, τις φυλάξαμε  μέσα μας δια βίου, σαν πολύτιμες, γλυκιές αναμνήσεις…