Οταν πήγαινα δημοτικό

Εκεί ψηλά στο οροπέδιο, μόλις έπεφταν οι πρώτες δροσούλες και κατσιφάρες, με έστελνε ο πατέρας μου στου τζαγκάρη του χωριού να μου πάρει ξαμάρι για καινούρια αρβυλάκια..
–Να πάεις Γιωργιό μου αύριο μετά το σκολειό κατευθείαν στου Γιαλέ, γιατί το φεγγάρι έχει μεγάλη αντάρα και δεν κατέω ανέ χιονίσει κιόλας…
Με έβαζε και πάταγα ξυπόλυτος σ΄ένα χαρτόνι, έπαιρνε το περίγραμμα του ποδιού μου με ένα κόκκινο μολυβάκι ..και σε καμιά δεκαριά μέρες μούχε φτιάξει κάτι αρβυλάρες λες κι ήμουνα καταδρομέας..
Με ενισχυμένη σόλα από λάστιχα αυτοκινήτου μάρκας Πιρέλι,πέταλα αλόγου μπροστά και πίσω,και κατά παραγγελιά του αφέντη μου καρφωτή μπροκαδούρα.
-Να του τα κάνεις σύντεκνε Γιαλέ γερά να αντέξουνε ούλο το χρόνο,γιατί το κοπέλι είναι αστρόλογο και λαχτίζει στον δρόμο ότι τ΄απαντίχνει ομπρός του..
-Εντάξει σύντεκνε Καπρή κοιμήσου ήσυχος ,και ξιά μου εμένα..
Θυμούμαι και παίζαμε μπάλες μ΄αυτές τση τεθωρακισμένες αρβύλες ,που αν έτρωγες μια λαχτέ κατά λάθος στο καλάμι ,έβγαινες κατ΄ευθείαν άουτ..
Ζόρικα χρόνια…!