Η παλιά εποχή έχει φύγει πριν πολλά χρόνια και μαζί της έφυγε και η τεχνολογία της που έχει αφήσει πολλές αναμνήσεις στον άνθρωπο που έτυχε να είναι παρόν να τη βιώνει με δυσκολίες για να παραμένει στη ζωή. Είναι απίστευτο από όλους σήμερα ότι υπήρχανε τόσες πολλές στερήσεις που είχανε ανάγκη για να ζήσουνε καλύτερα.
Ευτυχώς που η τελευταία γενιά δεν αμέλησε και όλα τα μέσα αυτής τα διατήρησε και σιγά σιγά το καθένα φυλάχθηκε σε ειδικούς χώρους (μουσεία κ.λπ.) ή στα σπίτια τους μήπως ξαναχρησιμοποιηθούν σε περίπτωση ανάγκης που θα ήθελε να παρουσιαστεί απρόοπτα από διάφορες δυσμενείς καταστάσεις πολέμων, καιρικών συνθηκών ή και από τον ίδιο τον άνθρωπο.
Σήμερα μικροί και μεγάλοι από το ενδιαφέρον των αρμοδίων εκεί που κατοικούν τα έχουν συγκεντρώσει και τα έχουν συντηρήσει για να είναι στη διάθεση των νέων μας, οι οποίοι έχουν άγνοια στην ονομασία τους και που εξυπηρετούσε το καθένα, για να τα συγκρίνουν με αυτά της νέας εποχής που τα γνωρίζουν από όταν ήρθανε στη ζωή.
Υπόψιν ότι ο ίδιος ο άνθρωπος τα έφτιαχνε και ο ίδιος τα επισκεύαζε όταν θα είχανε φθορά από την πολλή χρήση ή από τη αμέλεια του ίδιου. Όσα δεν μπορούσε τα πήγαινε στην πόλη που υπήρχανε μαγαζιά με περισσότερα εργαλεία για την επισκευή τους.
Τα αυτοσχέδια μέσα χρησιμοποιούσε για να εργάζεται στην ύπαιθρο για να εξασφαλίζει αυτά που είχε ανάγκη για τη διατροφή του και αργότερα για την πρόοδό του. Επίσης και ο ίδιος κατασκεύαζε και ορισμένα για το νοικοκυριό του για να μπορεί να διαβιώνει όσο μπορεί καλύτερα. Όσα δεν μπορούσε τα αγόράζε από την πόλη που ήτανε πιο κοντά. Σε περίπτωση φθοράς κάποιου από αυτά, προσπαθούσε μόνος του πρόχειρα να το επισκευάσει, αλλιώς το έπαιρνε καινούργιο αν είχε χρήματα.
Μετά από όλα τα παραπάνω έχουμε κοντά μας την ηλικιωμένη γειτόνισσά μας κυρία Μαρία που μας είπε ότι: θυμάμαι την κατοχή μετά από τον λύχνο με το λάδι που είχαμε στο σπίτι για τον φωτισμό, ο άνθρωπος κατασκεύασε καλύτερο μέσον, τη λάμπα με το πετρέλαιο σε διάφορα είδη, μικρές και μεγάλες και είχαμε καλύτερο φωτισμό τα βράδια στο σπίτι μας.
Τη λάμπα που είχαμε πάρει, μετά από πολύ καιρό το γυαλί της ράγισε και μειώθηκε ο φωτισμός και υπήρχε κίνδυνος να πάρει φωτιά το ταβάνι και να καούμε όλοι μας. Προσπάθησε η μάνα μου να το φτιάξει με λεπτό σύρμα αλλά το ίδιο ήτανε. Για να πάρουμε άλλο ήτανε ακριβό και μακριά η πόλη μας. Τότε της είπε ο πατέρας μου: γυναίκα άμα ραγίσει το γυαλί δεν κολλάει ποτέ. Μόνο άμα πάει κανείς χωριανός στη χώρα να του δώσεις λεφτά να μας πάρει καινούργιο, όπως και έγινε. Αυτό μετά το μάθανε όλοι οι χωριανοί και μειώσανε τον φωτισμό για να μην ραγίζουν τα γυαλιά τους. Όμως το ξεχνούσανε ή όταν είχανε χαρές στα σπίτια τους είχανε και αυτοί ραγίσματα και προσπαθούσανε με σύρματα να τα διατηρήσουν για λίγο χρόνο μέχρι να τα αγοράσουν.
Όμως αυτό έμεινε όλοι να το λένε: όταν ραγίσει το γυαλί δεν κολλάει, και πήρε τον δρόμο όπως συνηθίζανε τότε να λέγεται ως παροιμία και να αντανακλά μετά σε διάφορες πράξεις μεταξύ των ανθρώπων όπως: στη φιλία, στον γάμο, στην εργασία κ.λπ. Μετά που έφυγε η κατοχή μπήκε το ρεύμα, αλλά σε πολλά χωριά που άργησε να μπει, αντί για μία λάμπα βάζανε δύο ή τρεις στα σπίτια τους, αγνοώντας αν ραγίσουν τα γυαλιά τους καθ’ ότι το οικονομικό τους είχε πλέον καλυτερεύσει. Το ίδιο κάνανε και όταν είχανε χαρές από γάμους και πανηγύρια, ακόμα με περισσότερες λάμπες.
Θα αναφέρουμε ένα από τα πολλά δυσμενή συμβάντα μετά από την εφαρμογή της παροιμίας εις τον άνθρωπο και τις συνέπειες που έχει περισσότερο στην οικογένεια και λιγότερο μεταξύ των φίλων, των επαγγελμάτων και γενικά μέσα στην κοινωνία. Με την παρέα που κάναμε με τον γείτονά μας τον κ. Κωστή μας είπε ότι: ο γιος του αδελφού μου που είχε παντρευτεί πριν οκτώ χρόνια και που είχανε αποκτήσει δυο παιδιά χωρίσανε με τη γυναίκα του για άγνωστους λόγους. Και οι δύο οικογένειες των γονέων τους είχανε πολλές στεναχώριες, βασικά για τα παιδιά τους, πώς θα μεγαλώσουν και τι δρόμο θα πάρουν στην κοινωνία. Για τον λόγο αυτό προσπαθούσανε συγγενείς και φίλοι για να ξαναενωθεί το ζευγάρι προκειμένου τα εγγόνια τους να μεγαλώσουν μαζί με τους γονείς τους. Μετά από πολλές προσπάθειες το ζευγάρι ενώθηκε αλλά με διαφορετική συμπεριφορά λειτουργούσε η μεταξύ τους συνεργασία. Όπως είπε ο ίδιος δεν ήτανε αγαπημένο το ζευγάρι όπως πρώτα, αλλά κάνανε προσπάθειες τα παιδιά τους να τα μεγαλώσουν χωρίς κανένα πρόβλημα. Έτσι πήρε τέλος η συζήτηση λέγοντας: Άμα ραγίσει το γυαλί δεν κολλάει όπως πρώτα και μακάρι να κάνουνε το ίδιο όλα τα ζευγάρια που χωρίζουν σήμερα, αλλά ξαναπαντρεύονται και τα παιδιά τους από τους δυο γάμους μεγαλώνουν με σοβαρά προβλήματα.
Τελειώνοντας δίνουμε και εμείς την συμβουλή μας προς όλους τους νέους, για να μην έχουν παρόμοια κατάληξη όπως παραπάνω, όταν θα έρθουν σε γάμο. Σε περίπτωση χωρισμού από διάφορους λόγους είναι δύσκολο να κλείσουν οι πληγές των παιδιών τους από όσα έχουν βιώσει αλλά με τις υποχωρήσεις και των δυο γονέων τους και για το χατίρι αυτών θα έχουν καλά αποτελέσματα στην οικογένειά τους σε όλα.
*O Γιάννης Τσακπίνης είναι
Συνταγματάρχης (Π.Β.) ε.α.
