EΛΕΝΗ ΧΩΡΕΑΝΘΗ – ΔΗΜ. ΣΧ. ΓΡΑΜΒΟΥΣΑΣ
Καλοί μου φίλοι,
Καλό Σαββατοκύριακο!
Οταν οι δασκάλες και τα παιδιά του Δημ. Σχ. Γραμβούσας Κισσάμου συνάντησαν δύο απ’ τα “αισώπεια” παραμυθοτράγουδα της Ελένης Χωρεάνθη με θέμα την αλεπού… Εδώ είμαστε!
Οπως σε περίληψη τα λένε στο κείμενό τους οι γνωστές στους αναγνώστες της στήλης, καλές δασκάλες των Γραμβουσιανών Βασιλική Χαραλαμπίδου και Αμάντα Ξιάρχου. Δεν θα το κρύψω ότι χάρηκα πολύ για τη συγκεκριμένη δράση. Και για “λογαριασμό” της καλής μου φίλης δασκάλας- συγγραφέας 64 (!) βιβλίων Ελένης Χωρεάνθη που έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με τον Αίσωπο και για “λογαριασμό” των συναδελφισσών μας στην έδρα και των μαθητών και μαθητριών τους.
Πάντα Ωραία ως Ελληνίδα Δασκάλα – Συγγραφέας, Ελένη!
Πάντα χαρίν των μαθητών σας να υπάρχετε, Βασιλική και Αμάντα.
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος
Μια αλεπού καλογριά
Μια αλεπού, η κυρά Μάρω,
φημισμένη κι ως Καμάρω
νηστικιά και γερασμένη,
ψόφια κι αποκαμωμένη
μες στο νου της όλο βάνει
τι μπαγαποντιά να κάνει…
Και να διαρρεύσει αφήνει
πως καλογριά θα γίνει…
“Την κακή συνήθεια αφήνω
και καλογριά θα γίνω!”
είπε. “Μαυροφορεμένη
-είμαι η φτωχή ταμένη-
θα κλειστώ σε μοναστήρι,
της ψυχής μου ησυχαστήρι.
Θέλω πια να ησυχάσω,
να νηστέψω και ν’ αγιάσω…”
Τρύπωσε σε μια κουφάλα
κι όνειρα έπλαθε μεγάλα
για παχιά κοτοπουλάκια,
της κοιλίτσας της πανάκεια…
Έστηνε πουρνό καρτέρι
και καρτέρει και καρτέρει…
Βάλθηκε να θυμιατίζει
και να διατυμπανίζει
πως ξομολογάει κοκόρια
και τους δίνει και συχώρια,
μπας κι αγιάσει η καημένη
και θαφτεί συχωρεμένη.[…]»
Το ‘μαθαν τρία κοκόρια
κι απ’ τις άλλες κότες χώρια
το ‘σκασαν απ’ το κουμάσι
κι ολομόναχα με βιάση
πήρανε πουρνό το δρόμο
μ’ ένα φρύγανο στον ώμο,
τα εμπόδια ξεπεράσαν
και στο… μοναστήρι φτάσαν!
Σαν τα είδε η κυρά Μάρω:
“έναν ένα θα σας πάρω”,
είπε, και το πρώτο αρπάζει
και κρυφά το εξετάζει…
“Σε προόριζα για διάκο”,
λέει, μαδώντας του το φράκο,
και το χάφτει. Το καημένο
έγινε συχωρεμένο!
Κι ύστερα το άλλο πιάνει
και ηγούμενο το κάνει!
Και το τρίτο ευθύς γραπώνει
και στη λούφα της το χώνει:
“Εσένα επίσκοπο θα κάμω,
πρέπει, ξέρεις, να προκάμω
τη δουλειά μου να τελειώσω,
φίλε, πριν το μετανιώσω…”
Λέει και το ξεπουπουλιάζει
στη στιγμή. Κι αναγαλλιάζει…
“Κρίμα!” λέει μετανοιωμένη
και πικρά βαλαντωμένη,
“η φτωχή σας γνώση φταίει…”
Και μοιρολογάει… και κλαίει…
Κλαίει και χύνει μαύρο δάκρυ…
“Των κριμάτων σας την άκρη
πώς αλλιώς ήθελα να ‘βρω;
Για το ζήλο σας το λάβρο
η αμαρτωλή κατάπια
τα κορμιά σας πικρά χάπια…”
Κι αφανίζοντας τα ίχνη
σ’ ύπνο τρυφερό το ρίχνει
κι ονειρεύεται κοκόρια
πως ξομολογάει και χώρια
στο καθένα τίτλο δίνει
κατά πώς εκείνη κρίνει.
Και κοιμάται και λογιάζει
πως σχωρέθηκε κι αγιάζει…
Ζωγραφίζοντας ποιήματα από τα “Αισώπεια”
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να αισθάνεται κανείς δημιουργικός. Αυτή τη χαρά νιώσαμε κι εμείς με τους μαθητές μας όταν έφτασαν σε εμάς τα ποιήματα της κας Ελένης
Χωρεάνθη, “Μια αλεπού καλογριά” και “Η αλεπουδίτσα και το λιοντάρι”. Τα διαβάσαμε με μεγάλη προσοχή σε όλες τις τάξεις. Συζητήσαμε για το ρόλο του δυνατού και του αδύναμου, προβληματιστήκαμε, διασκεδάσαμε παίζοντας την αλεπού και το λιοντάρι και φυσικά ζωγραφίσαμε (τέσσερις απὀ τις ζωγραφιές σας στέλνουμε) τις πιο έντονες εικόνες που μας δημιούργησε αυτή η ανάγνωση.
Θερμές ευχαριστίες στον κ. Βαγγέλη Κακατσάκη που αποτέλεσε το συνδετικό κρίκο στην γνωριμία μας με την κα Ελένη Χωρεάνθη, με την οποία είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε τηλεφωνικά.
Βασιλική Χαραλαμπίδου, Δασκάλα Β΄-Ε΄-ΣΤ΄
– Αμάντα Ξιάρχου, Δασκάλα Α΄-Γ΄-Δ΄
Η αλεπουδίτσα και το λιοντάρι
Μια μικρούλα αλεπού,
-μη ρωτάτε πώς και πού-
ονειρεύτηκε ταξίδι
-παραλίγο να βγει ξίδι-
Εβουλήθηκε να τρέξει
και την τύχη να παντέξει
μες στον κόσμο το μεγάλο,
δεν ποθούσε τίποτ’ άλλο.
Είχαν πάρει τα μυαλά της
τα μεγάλα όνειρά της.
Του σογιού αψηφά το νόμο,
δρόμο παίρνει, αφήνει δρόμο…
Στο μεγάλο δάσος μπαίνει,
το λιοντάρι συντυχαίνει.
Η μικρούλα ξεθαρρεύει,
λίγο να το δει γυρεύει.
Πέρασε αυτό κι εδιάβη.
Κι απ’ το δέντρο ένα κουνάβι
την περιγελά. Μα εκείνη
σημασία δεν του δίνει.
Δεύτερη φορά απαντάει
το λιοντάρι και πηδάει
η μικρούλα από το θάμνο.
“Χε! θα δεις εγώ τι κάμνω.
Ποποπό τι ωραίο λιοντάρι
θα του πω”, λέει, “με χάρη.
Είσαι ο άρχοντας του δάσου,
δε φοβάμαι, λίγο στάσου…
Το θεριό για λίγο εστάθη,
δάμασε τ’ άγρια πάθη.
Ήταν, φαίνεται, χορτάτο
και δεν έβλεπε στο πιάτο
τη μικρή αλεπουδίτσα
που την πονηρή μουρίτσα
ήθελε παντού να χώνει,
κι εξυπνάδες να σκαρώνει…
Και ξανά την τρίτη μέρα
έτρεξε στο δάσος πέρα
και σαν βλέπει το λιοντάρι
κάνει στύλο το ποδάρι,
παίρνει θάρρος, ξεπροβαίνει,
μ’ έναν πήδο μπρος του βγαίνει,
με χαμόγελα το ραίνει
και στη γλώσσα τους του κρένει:
“Είσαι δα κακός στ’ αλήθεια
ή από κακή συνήθεια
λεν’ οι ανθρώποι παραμύθια
κι έχω φόβο μες στα στήθια;”
Το θηρίο την κοιτάζει,
για την τόλμη τη θαυμάζει.
Απορεί που δεν τρομάζει
κι από μακριά φωνάζει:
“Έι, μικρούλα, δεν φοβάσαι;
Τη ζωή σου δεν λυπάσαι;
Όσο φιλικό κι αν είναι
το λιοντάρι, αλάργα μείνε.
Έχεις χάρη, δεν πεινάω
και γι’ αυτό σε προσπερνάω.
Σου συστήνω να προσέχεις
κι άσκοπα ποτέ μην τρέχεις
μοναχή σου μες στο δάσος
και μην έχεις τόσο θράσος.
Άκου εμένα, το λιοντάρι,
και να μου χρωστάς και χάρη […]»
Η μικρούλα ακόμα τρέχει
κι η τρομάρα την κατέχει
και στο νου της σαν ρολόι
κάνει ο φόβος κομπολόι…
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Φτάνουν τους εκατό οι μύθοι του Αισώπου που έχει διασκευάσει η Ελένη Χωρρεάνθη, Κυκλοφόρησαν σε 14 βιβλία από τις εκδόσεις ΚΑΜΠΑΝΑ. Εξήντα από αυτούς κυκλοφορούν σε 4 βιβλία από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ
