ΣΤ2 ΤΑΞΗ 8ου ΔΗΜ. ΣΧ. ΧΑΝΙΩΝ
Καλοί μου φίλοι, καλό Παρασκευο-Σαββατοκύριακο!
Άλλη μια πρωτότυπη εργασία από τα γνωστά στους αναγνώστες της στήλης παιδιά, τα φιλαράκια τα καλά, – Στ2 τάξης του 8ου Δημ. Σχολείου Χαννίων. Για ένα μέρος μιας δραστηριότητας τους στο πλαίσιο ενός γενικότερου προγράμματος που θα μπορούσε να έχει τίτλο: “Οταν τα κτήρια της πόλης μας αφηγούνται την ιστορία τους”, ο λόγος.
Θύμησες από την 28η Οκτωβρίου δυο χανιώτικων κτηρίων, της Δημοτικής Αγοράς και του Ξενοδοχείου “Χαλέπα”, σήμερα. Σαν δείγματα της αγάπης τους για τα Χανιά μας, και βέβαια με αφορμή τη σημερινή επέτειο της Εθνικής μας γιορτής, το ΟΧΙ του ’40! Όσο γνωρίζουμε πιο βαθιά, τόσο αγαπούμε πιο πλέρια η φράση αυτή του Εθνικού ποιητή, του Διονυσίου Σολωμού, στον νου μου, ενώ μελετούσα θαυμάζοντας το πολλαπλάσιο υλικό (κείμενα και ζωγραφιές) που μου έστειλε ο και καλός μου φίλος δάσκαλος των παιδιών σύνομός μου, Βαγγέλης Παγωνίδης. Θα το ξαναγράψω χαρά στους μαθητές που έχουν τέτοιο δάσκαλο και χαρά στον δάσκαλο που έχει τέτοιους μαθητές.
Χρόνια πολλά Ελλάδα!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος
… Σίγουρα ένα μέρος της σύγχρονης ιστορίας και φινέτσας της πόλης μας, της πόλης των Χανίων, οφείλεται και στα ιστορικά του κτίσματα που έχουν αποτυπωθεί με την παρουσία τους στις σύγχρονες ιστορικές στιγμές του τόπου μας. Άραγε τι θα μπορούσαν να μας πουν για την επέτειο του «Όχι» που τιμούμε; Πώς άλλαξε η δική τους εμφάνιση και παρουσία μέσα από τα γεγονότα που σήμαναν την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, γεγονότα που η ιδιαίτερη πατρίδα μας έπαιξε έναν ουσιαστικό ρόλο για την έκβαση ενός Παγκόσμιου Πολέμου; Και πως «έζησαν» τα γεγονότα τα κτήρια αυτά ενώ έστεκαν αμίλητα, ακίνητα, αγέλαστα, βλέποντας την τραγωδία-κτηνωδία να πλησιάζει κι από ελεύθερα γίνηκαν σκλαβωμένα; Έχει κοινά γνωρίσματα η εποχή εκείνη με τη σημερινή και πόσο μακρινά ή κοντινά φαντάζουν αυτά τα γεγονότα;
Ένα κτήριο της Πόλης μας αφηγείται πως έζησε την επέτειο του Όχι, το πριν και το μετά… Οι μαθητές/ριες του Στ΄2 του 8ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων, χωρισμένοι σε ομάδες, επιλέγουν ένα ιστορικό κτήριο του τόπου μας και « συνομιλούν» μαζί του… Ας τους ακούσουμε…
Οι μαθητές/ριες κι ο δάσκαλος του Στ΄2 του 8ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων
Ευάγγελος
Παγωνίδης
ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ “ΧΑΛΕΠΑ” ΘΥΜΑΤΑΙ…
Εμένα που με βλέπετε να στέκομαι έτσι αγέρωχο κι ομορφοστολισμένο δεν ήμουν πάντοτε έτσι….
Το όνομά μου το πήρα από την περιοχή στην οποία και κτίστηκα… Το 1885 με έκτισε ο Θεμιστοκλής Μητσοτάκης για να με δώσει σαν προίκα στην κόρη του Φαιναρέτη. Ήμουν πολύ περήφανο τότε γιατί ήμουν το ομορφότερο κτήριο της Πόλης σε μια περιοχή που ήταν έξω από τα Χανιά έχοντας όμως μια πανοραμική θέα… Κι εγώ καμάρωνα με την ιταλική φινέτσα που με διακρίνει μιας και τα σχέδια για την κατασκευή ήταν του ιταλού εργολάβου Σεβαστιανό Πριμιτέρα ενώ την επίβλεψή μου είχε ο ιταλός μηχανικός Νικόλαο Μαγκούζο.
Στα χρόνια της Κρητικής Πολιτείας στεγάστηκε εδώ η Αγγλική Πρεσβεία. Μαύρα σύννεφα γρήγορα φάνηκαν τον ουρανό όμως στις 28 Οκτωβρίου του 1940. Στο παλιό ραδιόφωνο που είχα στην ευρύχωρη σάλα μου ακούστηκε ότι οι Ιταλοί μας κήρυξαν πόλεμο. Πόλεμος; Τι είναι άραγε αυτός Δεν το είχαν ξανακούσει οι τοίχοι μου; Αμέσως κατάλαβα ότι σκοτεινές εικόνες θα αμαυρώσουν την ένδοξη ιστορία μου. Πράγματι, στη Γερμανική κατοχή έγινα η κατοικία του Γερμανού Φρούραρχου. Ήμουν πραγματικά πολύ δυστυχισμένο. Στα ευρύχωρα δωμάτιά μου μάθαινα πρώτο τις δυσάρεστες διαταγές για τους περήφανους συμπολίτες μου κι άκουγα τις δυσάρεστες ειδήσεις της φρίκης και της ντροπής. Επίσης την περίοδο αυτή για περίπου 1,5 χρόνο χρησίμευσα και σαν οδοντιατρείο… Έτσι έκριναν οι Γερμανοί κατακτητές…Όλη αυτή η δυσάρεστη για μένα περίοδος κράτησε 4 ολόκληρα- μαύρα χρόνια… Σήμερα όμως είμαι το ξενοδοχείο «Χαλέπα» ένα παραδοσιακό ξενοδοχείο στην Χαλέπα Χανίων που από το 1990 προσφέρω υπηρεσίες διαμονής.
Μιχάλης Καλλιώρας – Λυκούργος Κολλίντζας
Η ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΜΑΣ ΑΓΟΡΑ ΘΥΜΑΤΑΙ…
Εγώ, η Δημοτική Αγορά των Χανίων αποτελώ ένα καλλιτεχνικό στολίδι για την πόλη μου. Πριν λίγους μήνες ξεκίνησαν οι εργασίες της αποκατάστασής μου. Μου έχουν αφαιρέσει, τη στέγη, τις πόρτες τα παράθυρα και κάνουν ανασκαφές στην πλατεία γύρω μου, για να αναδειχθώ. Η ιστορία μου όμως ξεκινά γύρω στο 1900. Εγκαινιάστηκα το 1913 από τον ξακουστό Ελευθέριο Βενιζέλο. Στη θέση μου πριν χτιστώ υπάρχουν πολλά μικρά μαγαζάκια όπως τα υπαίθρια κρεοπωλεία, ιχθυοπωλεία, καταστήματα λαχανικών… Κατά τη διάρκεια της παρουσίας μου άκουσα πολλές ιστορίες ανθρώπων όπως τις δυσκολίες τους, καυγάδες, χαρές, έρωτες και μυστικά… Στις 28 του Οκτώβρη του 1940 άκουσα παιδικές φωνές στον προαύλιο χώρο μου γιατί εκείνη την ημέρα ( το θυμάμαι πολύ καλά αυτό) τα μικρά παιδιά χαιρόντουσαν διότι έκλεισαν τα σχολεία λόγω του πολέμου που μας κήρυξε η Ιταλία στα ελληνοαλβανικά βουνά… Πόλεμο έχουμε ή πανηγύρι σκέφτηκα…
Κι ύστερα ήρθαν οι μαύρες ημέρες… Αξέχαστοι θα μου μείνουν οι ήχοι των σειρήνων, τα τρεξίματα, ο πανικός κι ο φόβος μα και περηφάνια το πατριωτικό αίσθημα και αλληλεγγύη… Βόμβες, συντρίμμια, σκόνη, καταστροφή…
Αρχικά εγώ λίγο καταστράφηκα στις άκρες δυτικά μόνο… Τα διπλανά σπίτι όμως και καταστήματα ισοπεδώθηκαν… Μα γιατί σκέφτηκα… Δεν ήμασταν όμορφα… Δεν ομορφαίναμε και διευκολύναμε τη ζωή των ανθρώπων κι αυτοί δεν έδειχναν και δεν ήταν ευτυχισμένοι και χαρούμενοι; Γιατί αυτή η καταστροφή; Ποιος άραγε θέλει τον όλεθρο κι όχι την ειρήνη; Υπάρχουν κερδισμένοι από ένα πόλεμο; Τελικά οι βομβαρδισμοί σταμάτησαν στις 25 Μαΐου 1941. Είχαν σπάσει οι πόρτες και τα παράθυρά μου… Κι όπως βλέπετε στις φωτογραφίες το κτήριο μου χρησιμοποιήθηκε για τις ανάγκες του στρατού κατοχής. Τότε ήταν που ένιωσα μεγάλη ντροπή… Τα δύσκολα όμως πέρασαν… Τα επόμενα χρόνια και μέχρι τη λήξη του πολέμου επανήλθα στην κανονική μου κατάσταση… και σήμερα είμαι ένα από τα περισσότερο φωτογραφημένα αναγνωρίσιμα μνημεία της πόλης μας που αν και περιφραγμένο εξακολουθώ να εντυπωσιάζω με την αρχιτεκτονική μου…
Μαριάννα, Γιώργος, Μάριος,
Αλέξανδρος, Γιάννης, Βαγγέλης
