Κύριε διευθυντά
ένας αγώνας είναι η ζωή. Ταξικός και ίσαμε εξόντωσης σκληρός για τους βιοπαλαιστές. Αβυσσαλέα συνάμα σύγκρουση ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές για το ποιος θα εκπορθήσει τους ανταγωνιστές. Αγρια ακόμη διαμάχη ανάμεσα στο μεγάλο κεφάλαιο εντός και εκτός των εθνικών του συντεταγμένων για το μοίρασμα της λείας από το μόχθο και το βιος των εργαζομένων με τις άνωθεν πάντοτε εγκρίσεις και ευλογίες.
Κάτι παρόμοιο ισχύει και για το μακεδονικό ζήτημα. Μία αντιπαράθεση ιδιαίτερα σοβαρή και πολυπλόκαμη, που ας επιτραπεί (ένεκα Μουντιάλ) η ψηλάφηση της τελευταίας τροπής της με ποδοσφαιρικούς όρους.
Διαδραματίζεται λοιπόν σε ένα γήπεδο σκεπασμένο με πολεμικά σύννεφα προερχόμενα από τον καυκάσιο βορά μέχρι τη φλεγόμενη Μέση Ανατολή. Παίκτες, προπονητές και κυρίως μεγαλοπαράγοντες, οι άπληστες κεφαλαιοκρατίες βάζοντας σε θέση επιθετικών τα πιο ακραία εθνικιστικοφασιστικά φυντάνια τους. Και επειδή σε κάθε θέαμα (αντιδραστικό πάντοτε) υπάρχουν και θεατές, εδώ έχουμε τις αδρανοποιημένες εργατολαϊκές μάζες. Καταβάλλοντας βέβαια καταναγκαστικά ένα βαρύ αντίτιμο παρακολούθησης, που ανάλογα με τη φάση της αναμέτρησης κυμαίνεται από το ολοένα αυξανόμενο εισιτήριο των μνημονιακής εξαθλίωσης έως το ακριβότερο. Δηλαδή εκείνο της οδύνης εξαιτίας άδικων ανθρωποθυσιών και αθέλητης αδελφοκτονίας. Φυσικά σε ένα τόσο σπουδαίο ντέρμπι των αιώνιων αντιπάλων (έτσι λειτουργεί διαχρονικά και οικουμενικά ο αστισμός) είναι αδιανόητο να απουσιάζει ένας διαιτητής με παγκόσμια μάλιστα εμβέλεια. Αναμφισβήτητα πολύπειρος εφόσον σε κάθε γωνιά της γης έχει θητεύσει ευδοκίμως. Αλλά και αφατρίαστος επίσης, καθότι δεν μεροληπτεί υπέρ κανενός από τους αντιμαχόμενους, αφού υποστηρίζει αποκλειστικά και μόνο τα δικά του αήθη συμφέροντα. Τέλος αναπόσπαστο στοιχείο για την επιβολή της τάξης και πειθαρχίας του κοινού πλαισιώνεται ο χώρος με ροπαλοφόρους κατασταλτικούς μηχανισμούς.
Αν και παρά τις θυελλώδεις συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή τελεσφορήσει το ματς (όρα κυρίως ρωσικό δάκτυλο) και σφυρίξει η λήξη δίχως απρόοπτα (ως την ύστατη στιγμή πιθανά), τότε μια περίεργη κατάσταση θα έχει διαμορφωθεί. Με διχασμένες και τις δύο ομάδες ορισμένοι οπαδοί τους (κυβερνητικοί ως επί το πλείστον) θα θεωρούν εαυτούς ως νικητές και θα επευφημούν, ενώ άλλοι αντιπολιτευτικοί θα νοιώθουν εθνικά ταπεινωμένοι και θα διαμαρτύρονται μέσω συλλαλητηρίων ζητώντας τη ρεβάνς της δικαίωσης. Αλλά παράλληλα εθελοτυφλούν ή και καθαγιάζουν ακόμη την αμερικανοευρωπαϊκή “κατοχή” της χώρας και μετατροπή της σε νατοϊκό πολεμικό βατήρα ωρυόμενοι για την ελληνικότητα απαξάπασας της Μακεδονίας και όχι προβάλλοντας το μη υποβολιμαίο σύνθημα περί του απαραβίαστου των συνόρων.
Επί της ουσίας όμως και ελέω ιμπεριαλιστικής κηδεμονίας των υπερατλαντικών και παράτυπης κανονικότητας ο ίδιος ο διαιτητής σκόραρε σχεδόν ολοφάνερα και στα δύο τέρματα απαιτώντας πλήρη συμμόρφωση!!
Γιατί οι Αμερικάνοι από τη μια υποδαυλίζοντας στους ανέκαθεν αθεράπευτα μωροφιλόδοξους καπιταλιστές Ελλάδας και FYROM και από την άλλη επεμβαίνοντας δήθεν σαν καλοπροαίρετοι συμβιβαστές (γίνεται ταυτόχρονα και εμπρηστής και πυροσβέστης – συμφιλιωτής;) αποτελούν τους πραγματικούς θριαμβευτές. Πετυχαίνοντας την έξωση της Ρωσίας από αυτόν τον θύλακα επιρροής της στα Βαλκάνια και επιτείνοντας τον κλοιό απομόνωσης και περίσφιξης της μέσω της νατοποίησης των Σκοπίων. Προλειαίνοντας το έδαφος για την ολοσχερή χειραγώγηση της χερσονήσου (Σερβία, Βουλγαρία) και ένταξη της στη σφαίρα επιρροής τους. Κατοχυρώνοντας ενεργειακούς διάδρομους με αρμοδιότητα αυστηρού τροχονόμου. Υπερφαλαγγίζοντας σε ορισμένο βαθμό τη Γερμανία, η οποία αγκομαχητά προσπαθεί σε ετούτο το κρίσιμο υπογάστριο του ευρωπαϊκού ζωτικού της χώρου να ενισχύσει παρουσία και έλεγχο. Αποδεικνύοντας ότι παρά το ουκρανικό και συριακό βάλτωμα εξακολουθούν αυτοί οι υποτιθέμενοι κολοσσοί να παίρνουν πρωτοβουλίες, να δρομολογούν εξελίξεις και να προσμετρούν επιτυχίες (έστω και μερικά, όπως η βορειοκορεατική) διαχειριζόμενοι τριβές και ενστάσεις “σπιθαμιαίων” κρατών. Αλλοίμονο τους αν και εδώ σκοντάψουν κουρελιάζοντας περαιτέρω το ξεθωριασμένο παντοκρατορικό γόητρο. Κατοχυρώνοντας επιπλέον μια συνοχή στη νοτιοανατολική πτέρυγα τους, ώστε απρόσκοπτα να ρίξουν το βάρος εκεί όπου -αγγίζοντας έναν από τους βασικούς πυρήνες των κινήτρων τους- προγραμματίζουν (δηλαδή σε Συρία και ενδεχομένως στο νέο μέτωπο με το Ιράν) μια πιο αποφασιστική πολεμική επέλαση και καταστροφική σάρωση. Δίνοντας σάρκα και οστά επιτέλους στο σισύφειο όνειρο της πλανητικής κυριαρχίας.
Βέβαια (επιστρέφοντας στην ποδοσφαιρική αναγωγή της ιστορίας) στο βάθος των κερκίδων ακούγονται και κατακραυγές γεμάτες οργή για το στημένο παιχνίδι και το σημαντικό κόστος, που θα συνεπάγεται για τους λαούς η όποια έκβαση του. Μιας και ο σπόρος των υπαρκτών αλυτρωτικών διαθέσεων είναι βαθειά ριζωμένος στη φύση της οιασδήποτε ολιγαρχίας και καλλιεργείται με το εύφορο λίπασμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Όπου ακολουθώντας την πανάρχαιη συνταγή διαιρούν και βασιλεύουν. Τέτοιες αντιθέσεις από καμία συμφωνία και τις όποιες γελοίες εκατέρωθεν φιλοφρονήσεις και εναγκαλισμούς τη συνοδεύουν (αλά Πρέσπες) μπορούν να απαλειφθούν από τον ορίζοντα.
Ούτε οι ντόπιοι πατριδοκάπηλοι εκμεταλλευτές και οι εκπρόσωποι τους Τσίπρας και Ζάεφ μπορούν εξ αντικειμένου να υπερβούν και αυτοακυρώσουν τον επεκτατικό τους χαρακτήρα. Μα μήτε και ο πάτρωνας τους Τραμπ (που άλλωστε κινεί τα νήματα) επιθυμεί να απαρνηθεί αυτό το εργαλείο ποδηγέτησης των υπηκόων.
Μονάχα σαν οι παθητικοποιημένοι θεατές όντας απηυδισμένοι με την σε βάρος τους επικίνδυνη κατάσταση κατηφορίσουν από τις κερκίδες, εισβάλλουν δυναμικά και οργανωμένα στο τερέν και πάρουν την μπάλα στα πόδια τους παραμερίζοντας και προοπτικά εξουδετερώνοντας τους καταπιεστές τους μπορούν να ελπίζουν σε ένα ευοίωνο αύριο.
Εφόσον μονάχα οι ίδιοι με την αποφασιστική παρέμβαση τους στα δρώμενα αποτελούν τους εγγυητές του αλληλοσεβασμού συμβόλων, θρησκείας (δηλαδή θρησκοληψίας), γλώσσας, ιστορίας, πολιτιστικών παραδόσεων, εξασφαλίζοντας την ειρηνική συνύπαρξη των λαών και προωθώντας την αναμεταξύ τους δημιουργική άμιλλα.
Ο ντυμένος λοιπόν στα χρώματα της αστερόεσσας διαιτητής του μακεδονικού ζητήματος δεν σήμανε ισοπαλία. Ούτε συμβίβασε τα ασυμβίβαστα συμφέροντα και επιδιώξεις των ένθεν κακείθεν πλουτοκρατών. Έδωσε την κόκκινη κάρτα της Novartis στην αρχικά απείθαρχη ΝΔ, διεμβόλισε τις γραμμές αντίστασης των δυο ενδεκάδων και με τον γνωστό αυταρχισμό αναγόρευσε εαυτόν πανηγυρικά σε νικητή. Ετσι ώστε ενισχυμένος να συμμετάσχει εν συνεχεία και με τη μορφή παίκτη όμως αυτή τη φορά στο πρωτάθλημα πρώτης κατηγορίας.
Το οποίο διεξάγεται με πολλά ημίχρονα σε ένα γήπεδο ποτισμένο στο αίμα και με μπάλα κανονικούς πυραύλους, που σχίζουν τα φτιαγμένα με συριακή σάρκα δίκτυα. Διαιτητής βέβαια βλοσυρός και νοερός τώρα θα είναι η πυρηνική ισορροπία του τρόμου και ενάντιος αρχηγός ομάδας ο στρατιωτικά και στρατηγικά περίπου ισοδύναμος Πούτιν.
Το παιχνίδι τότε θα απειλείται να καταντήσει πλέον θρίλερ όχι μόνο για τους πληθυσμούς της περιοχής, αλλά και για ολάκερη την ανθρωπότητα. Τη διακοπή του αποκλειστικά μπορούν να επιβάλλουν τα αντιπολεμικά και αντιιμπεριαλιστικά κινήματα. Αρκετά ήδη δάκρυα και αίμα έχουν κυλήσει. Οι λαοί πληρώνουν με συμφορές τις μεθοδεύσεις των ταξικών εχθρών τους, οι ίδιοι όμως έχουν το καθήκον να τους ακυρώσουν κιόλας.
Από την έγκαιρη συνειδητοποίηση και συγκρότηση τους εξαρτιέται αν η αρένα της άγριας σύγκρουσης των ιμπεριαλιστών γίνει γενικευμένο σφαγείο μας ή πεδίο ειρήνης και φιλίας.
Οι διαιτητές είναι κτήνη, μακελεύουν αλύπητα, τα ντόπια υποχείρια τους ελεεινά. Αλλά οι προς το παρόν αμέτοχοι θεατές -οι λαοί- δεν έχουν πει τη τελευταία τους λέξη. Δεν έχουν βάλει το δικό τους γκολ με την έμπειρη τεχνική τους και τη τρομαχτική δύναμη τους. Οφείλουν να βιαστούν. Γιατί ο χρόνος είναι πόνος, η καθυστέρηση συνεπάγεται πιότερο αίμα.
Αθώο ατελείωτο αίμα των δίπλα μας και δεν αποκλείεται σύντομα και δικό μας.
Αυτοί έτσι σχεδιάζουν, εμείς έτσι θα ανατρέψουμε.
Καπετανάκης Μ.
μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης
