58 χρόνια από τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη
Πριν από 58 χρόνια, στις 22 του Μάη του 1963, η χώρα συγκλονίζεται. Ο βουλευτής Γρ. Λαμπράκης δολοφονείται στη Θεσσαλονίκη από τις δυνάμεις ενός οργανωμένου παρακράτους. Ένα παρακράτος που λειτουργούσε παράλληλα με το κράτος και με κύριο στόχο να υπηρετεί τα σχέδια του αντικομμουνισμού, αλλά και να παρεμποδίζει κάθε δημοκρατική εξέλιξη.
Είχε συμπεριλάβει παρακρατικές συμμορίες, παραστρατιωτικές οργανώσεις, δυνάμεις των σωμάτων ασφαλείας, αλλά και ανθρώπους του υποκόσμου. Αυτούς που θα χρησιμοποιούσε για τη “βρώμικη δουλειά”.
Σ’ αυτό το σινάφι ανήκαν οι δολοφόνοι του Γρ. Λαμπράκη. Αυτό λοιπόν το παρακρατικό σύμφυρμα, είχε εξελιχθεί σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας και αποκαλύφθηκε το μέγεθος της έκτασής του, με την δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη. Και το πιο προκλητικό.
Οι παράνομοι του παρακράτους είχαν “επιφορτισθεί” με το έργο της… προστασίας της νομιμότητας και του κοινωνικού καθεστώτος. Είχαν “χρισθεί” φύλακες των… ιερών και οσίων της… “εθνικοφροσύνης”.
Ο Γρ. Λαμπράκης ήταν μια πληθωρική προσωπικότητα. Είχε παλικαριά και περιφρονούσε τον κίνδυνο. Παρά τα ανησυχητικά μηνύματα για την ζωή του, δεν φοβόταν. Δεν ήταν μόνο πρωταθλητής και βαλκανιονίκης στον στίβο, αλλά ήταν πρωταθλητής της ειρήνης και της Δημοκρατίας. Ήταν σπουδαίος επιστήμονας, υφηγητής Μαιευτικής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, αγωνιστής της Ειρήνης, του αφοπλισμού και της απελευθέρωσης των πολιτικών κρατουμένων. Πρωταγωνιστής της Μαραθώνιας πορείας ειρήνης και αγαπητός στη νεολαία για τους αγώνες του.
Αυτόν λοιπόν τον άνθρωπο, τον επιστήμονα, τον φιλειρηνιστή δολοφόνησαν οι “άνθρωποι” του υποκόσμου, με υποδείξεις του παρακρατικού μηχανισμού. Ήταν θύμα της τρομοκρατίας.
Ο Λαμπράκης όμως “ζούσε” και μετά την δολοφονία του. Η νεολαία που ιδρύθηκε προς τιμή του είχε γίνει μια μαζική οργάνωση με 250.000 νέους και νέες.
Πρώτος πρόεδρος της νεολαίας Λαμπράκη και ιδρυτικό μέλος της ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης.
Αλήθεια ποιός το περίμενε ότι σ’ εκείνο το εθνικιστικό συλλαλητήριο του 2019, θα ήταν ομιλητής σ’ ένα σύστημα που δεν δέχεται ότι έγινε δολοφονία του Λαμπράκη, αλλά ότι πρόκειται για… τροχαίο ατύχημα!
Στελέχη της συντηρητικής παράταξης δεν προφέρουν την λέξη δολοφονία. Λένε ότι ήταν τροχαίο ατύχημα! Αυτή λοιπόν η νεολαιίστικη οργάνωση για την μνήμη του Λαμπράκη, συγκλόνισε το συντηρητικό κατεστημένο με την μαζικότητά της, την νεανική ορμή της και τους δημοκρατικούς αγώνες. Οι νέοι της είχαν γίνει στόχος του αστυνομικού κράτους και στα χρόνια της δικτατορίας αιτία της δίωξής τους ήταν η συμμετοχή τους στην νεολαία. Ένας σπουδαίος άνθρωπος των γραμμάτων και όχι της πολιτικής ο Παν. Κανελλόπουλος, έλεγε τα εξής “απίθανα” για την νεολαία Λαμπράκη· ότι οι νέες της νεολαίας… “ξεγελούν” τους νέους με την… θηλυκότητά τους, για να τους μυήσουν στην οργάνωση!
Τόσος μεγάλος ήταν ο πανικός του συντηρητικού κατεστημένου, που ακόμη κι ένας αρχηγός κόμματος και άνθρωπος του πνεύματος διακήρυσσε τέτοιες “πολιτικές αστειότητες”!
ΤΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ
Ο Γρ. Λαμπράκης είχε γίνει στόχος του παρακράτους. Ένα παρακράτος που το οργάνωσαν και το κατεύθυναν οι δυνάμεις της ανωμαλίας και που δεν ήθελαν η Ελλάδα να ειρηνεύσει και να ακολουθήσει τα βήματα μιας σύγχρονης Δημοκρατίας. Οι ομολογίες που θα παραθέσω δείχνουν ότι η έκτασή του ήταν μεγάλη και ότι είχε την στήριξη των δυνάμεων της εξουσίας. Διαφορετικά δεν θα μπορούσε να υπάρξει.
Ο γραμματέας λοιπόν των ανακτόρων το 1964 Γερ. Τσιγάντες γράφει ότι, μετά τα πρώτα επεισόδια στο Λονδίνο κατά της Φρειδερίκης και την παρεμβολή του Λαμπράκη η Φρειδερίκη αναφώνησε: «Δεν θα με απαλλάξει κανείς απ’ αυτόν τον άνθρωπο;»
Ο στρατηγός τη Χωροφυλακής Βαρδουλάκης είπε: «Κατά λάθος σκοτώθηκε ο Λαμπράκης. Είχε απλώς δοθεί εντολή από την Φρειδερίκη να τον στραπατσάρουν»!
Όταν δε ο Σοφ. Βενιζέλος τον παρατήρησε, γιατί δεν ερεύνησε σε βάθος τα πράγματα για τον φόνο, απάντησε: «Τι να σου κάνω κύριε πρόεδρε, που μας έκλεισε την πόρτα το Α-2 του στρατού».
Μια ομολογία ότι ο παραστρατιωτικός μηχανισμός είχε συμμετοχή στην δολοφονία.
Ο διευθυντής του 4ου επιτελικού γραφείου της στρατιάς της Λάρισας συνταγματάρχης Αλ. Παπατέρπος και από τους λίγους δημοκρατικούς αξιωματικούς την εποχή εκείνη, μαθαίνοντας για την δολοφονία Λαμπράκη είπε: «Τον έφαγε ο Παπαδόπουλος».
Ο Παπατέρπος υπέστη εξορίες, διωγμούς, φυλακίσεις από την χούντα. Ο άνθρωπος του υποκόσμου δολοφόνος Εμμανουηλίδης είπε στο δικαστήριο: «Ο υπομοίραρχος Κατσούλης μας κάλεσε το απόγευμα για την αντισυγκέντρωση και μας είπε ότι στόχος μας πρέπει νάναι ο Λαμπράκης!»
Ο Κατσούλης κατηγορήθηκε για βασανιστήρια και καταδικάσθηκε μεταδικτατορικά γι’ αυτά. Πίσω λοιπόν από το τρίκυκλο και τους δολοφόνους του Λαμπράκη, λειτουργεί ένα ολόκληρο σύστημα που έχει εξουσία. Περνά από το παλάτι, από τον στρατό, από τα σώματα ασφαλείας και καταλήγει στους ανθρώπους του υποκόσμου για την “βρώμικη δουλειά”!
Αυτές οι συγκλονιστικές μαρτυρίες που παρέθεσα δείχνουν το μέγεθος της δύναμης του παρακράτους που είχε στηθεί εκείνα τα χρόνια, αλλά συγχρόνως “ξεδιπλώνεται” και το μέγεθος της ευθύνης του νόμιμου κράτους.
Όταν μια κυβέρνηση ανέχεται την ύπαρξη ενός παρακρατικού συμφύρματος, που αποτελείται από φανατισμένους και ιδεολογικούς σκηνίτες, είτε για να επιβάλει την αντικομμουνιστική πολιτική της, είτε για να κρατηθεί στην εξουσία, τότε θα “πληρώσει” τις συνέπειες της δράσης του. Όταν μια κυβέρνηση θυσιάζει στον βωμό της εξουσίας την δημοκρατική λειτουργία του κράτους και οι παρακρατικοί μηχανισμοί έχουν αποδυναμώσει τους δημοκρατικούς θεσμούς, τότε η Δημοκρατία είναι ετοιμοθάνατη.
Μόνο η λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών, μπορεί να παρεμποδίσει κάθε απόπειρα ύπαρξης παρακρατικού μηχανισμού και κάθε σκέψη για την κατάλυση της δημοκρατίας. Μόνο αυτή θα αποτελέσει άμυνα στην ανωμαλία. Στην δολοφονία Λαμπράκη η τότε κυβέρνηση δεν άντεξε και μέσα σε ελάχιστες μέρες κατέρρευσε.
Ο λαός μας λέει ότι «όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες». Η “μπόχα” του παρακράτους ήταν τόσο μεγάλη που δεν μπόρεσε να την αντέξει η κυβέρνηση! Τις συνέπειες αυτής της “μπόχας” διέβλεψε ο τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής και όταν έμαθε την δολοφονία Λαμπράκη αναφώνησε: «Ποιός κυβερνά τον τόπο»! Δικαιολογημένη η απορία, αλλά αργοπορημένη.
Το κακό είχε γίνει.
Για τον Γρ. Λαμπράκη, για την Δημοκρατία, για τον τόπο!
Το παρακράτος δεν εμφανίσθηκε από το πουθενά. Υπήρξαν μέτρα και ενέργειες για την οικοδόμησή του.
Το 1961 γίνεται σύσκεψη με την συμμετοχή εκπροσώπων του στρατού, των σωμάτων ασφαλείας, της ΚΥΠ και συντάσσεται το «σχέδιο Περικλής». Στόχος του είναι το εκλογικό πραξικόπημα και η επικράτηση βίας και νοθείας!
Το 1962 το λεγόμενο «συμβούλιο μελετών» της ΚΥΠ και με εισήγηση του μετέπειτα υπουργού και προπαγανδιστή της χούντας Γεωργαλά, σχεδιάζεται η τακτική των “αντισυγκεντρώσεων”. Δηλαδή σε κάθε δημοκρατική συγκέντρωση, αμέσως αντιπαρατίθεται μια “αντισυγκέντρωση” από τους ανθρώπους των μυστικών υπηρεσιών, τους ανθρώπους των παρακρατικών οργανώσεων, για να δημιουργούνται επεισόδια.
Και να ισχυρίζονται μετά ότι ο κομμουνισμός είναι προ των πυλών. Μ’ αυτό το σχέδιο της “αντισυγκέντρωσης” σχεδιάστηκε η δολοφονία Λαμπράκη, από τα “μπουμπούκια” των σωμάτων ασφαλείας και του υποκόσμου.
Αλήθεια δεν γνώριζε την ύπαρξη αυτών των σχεδίων της ΚΥΠ, ο αρμόδιος υπουργός Προεδρίας κυβερνήσεων; Τα σώματα ασφαλείας εκτός από τις σχέσεις που είχαν με τους ανθρώπους του υποκόσμου που τους “εργαλειοποιούσαν” είχαν δημιουργήσει και την παρακρατική οργάνωση ΚΑΡΦΙΤΣΑ.
Στόχος της παρακρατικής ΚΑΡΦΙΤΣΑΣ ήταν να προβοκάρουν τις ειρηνικές συγκεντρώσεις των δημοκρατικών πολιτών, προκαλώντας υλικές ζημιές και επεισόδια. Και να λένε μετά: Ο κομμουνισμός είναι προ των πυλών!
Οι παρακρατικοί καρφίτσωναν μια καρφίτσα στο πέτο του σακακιού τους, για να αναγνωρίζονται μεταξύ τους στις συγκεντρώσεις και στις προβοκατόρικες αποστολές. Αλήθεια, ο αρμόδιος υπουργός Δημόσιας Τάξης δεν γνώριζε την ύπαρξή της;
Στον φοιτητικό χώρο είχε δημιουργηθεί η περιβόητη ΕΚΟΦ. Φόβος και τρόμος για τους φοιτητές, γιατί συνεργαζόταν με το σπουδαστικό της ασφάλειας. Δεν έδινε μόνο αναφορά στην ασφάλεια για τα φρονήματα των φοιτητών αλλά αποτελούσε και μια μονάδα κρούσης που βιαιοπραγούσε σε βάρος των δημοκρατών φοιτητών. Πολλά από τα στελέχη της ΕΚΟΦ χρησιμοποιήθηκαν από την χούντα (Μανωλόπουλος, Ιωαννίδης…)
Αλήθεια, ο αρμόδιος υπουργός Παιδείας δεν γνώριζε την δράση της μέσα στα Πανεπιστήμια;
Στον στρατό “αλώνιζε” για 25 χρόνια η παραστρατιωτική οργάνωση ΙΔΕΑ και στόχος της ήταν να ελέγχει το στράτευμα, να προωθεί τα μέλη της σε νευραλγικές θέσεις του κράτους αλλά και να δίνει το παρόν σε κάθε παρακρατικό σχεδιασμό. Σ’ όλες τις παρακρατικές συνωμοσίες και σχεδιασμούς, είναι παρών ο μετέπειτα δικτάτορας Παπαδόπουλος. Τα στελέχη του ΙΔΕΑ κάνουν μυστικές συσκέψεις με απώτερο σκοπό να καταλύσουν την Δημοκρατία.
Αλήθεια, ο αρμόδιος υπουργός Εθνικής άμυνας δεν γνώριζε την ύπαρξη και δράση της;
Αν λοιπόν όλα αυτά τα γνώριζε η κυβέρνηση, τα ανεχόταν και δεν επενέβαινε, τότε στο ερώτημα του πρωθυπουργού, ποιός κυβερνά τον τόπο, η απάντηση δεν είναι δύσκολη: ΤΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ.
Η ΔΙΚΗ
Στην δίκη για την δολοφονία, κατηγορούμενοι ήσαν οι δύο δολοφόνοι, οι αξιωματικοί της Χωροφυλακής και ο δοσίλογος Ξ. Γιοσμάς. Οι δύο δολοφόνοι Γκοτζαμάνης και Εμμανουηλίδης, ήσαν συνεργάτες της ασφάλειας και είχαν καταδίκες για βιασμούς, για παιδεραστία, για κλοπές, για τραμπουκισμούς. Και μάλιστα ο Γκοτζαμάνης ήταν μέλος μιας οργάνωσης με το όνομα «Σύνδεσμος αγωνιστών και θυμάτων Εθνικής αντίστασης».
Πρόεδρός της ήταν ένας άλλος κατηγορούμενος. Ο δοσίλογος Ξ. Γιοσμάς, που στην κατοχή ήταν αξιωματούχος γερμανοντυμένου τάγματος. Καταδικάσθηκε σε θάνατο για δοσιλογισμό και η ποινή του όχι μόνο δεν εκτελέσθηκε αλλά εκμεταλλευόμενος το μετεμφυλιακό κλίμα, έρχεται στην επιφάνεια σαν πρόεδρος μιας οργάνωσης που… έκανε εθνική αντίσταση κατά των… Γερμανών! Στις 27 Δεκεμβρίου 1966, οι ένορκοι του Κακουργιοδικείου Θεσ/νίκης, έβγαλαν την ετυμηγορία τους. Η πρόκληση θα ήταν μικρότερη αν δεν γινόταν η δίκη.
Ο Γκοτζαμάνης κρίθηκε ένοχος για… “σωματική κάκωση” και ο Εμμανουηλίδης που πολτοποίησε το κεφάλι του Λαμπράκη με ρόπαλο ή λοστό, κρίθηκε ένοχος για “απλή συνέργεια”. Και για τους δύο αναγνωρίσθηκε ο πρότερος “έντιμος βίος” και ότι κινήθηκαν από ταπεινά ελατήρια. Ο Γκοτζαμάνης καταδικάζεται σε 11 χρόνια κάθειρξη και ο Εμμανουηλίδης σε 8 χρόνια, ο δε δοσίλογος Γιοσμάς σε ένα χρόνο φυλάκιση!
Όλοι δε οι αξιωματικοί της Χωροφυλακής, που έλεγαν στους παρακρατικούς ότι στόχος τους πρέπει νάναι ο Λαμπράκης αθωώθηκαν!
Η δικτατορία δεν τους ξεχνά. Άλλωστε δεν μπορούσε να τους ξεχάσει, γιατί όλοι αυτοί βοήθησαν την κυοφορούμενη δικτατορία στο σχέδιο αποσταθεροποίησης της Δημοκρατίας και στην δημιουργία κλίματος πολιτικής ανωμαλίας. Οι δράστες της δολοφονίας θα αμνηστευθούν, οι δε αξιωματικοί της Χωροφυλακής θα προαχθούν και με Β.Δ. θα απαλειφθεί από το μητρώο τους, ακόμη και το μέτρο της ολιγόμηνης αργίας που τους είχε επιβληθεί!
Το δικτατορικό καθεστώς δεν ξέχασε και τους… αφανείς “ήρωες” του παρακράτους. Ο εμπνευστής των “αντισυγκεντρώσεων” Γεωργαλάς θα γίνει υπουργός της Χούντας και σαν ειδικός “σοβιετολόγος” προπαγανδιστής της. Ο υπεύθυνος του κλιμακίου ΚΥΠ στην Θεσ/νίκη το 1963 συνταγματάρχης και πραξικοπηματίας Καρύδας, θα γίνει υπουργός της Χούντας. Ο σύνδεσμος κράτους -παρακράτους γενικός γραμματέας του υπουργείου Β. Ελλάδος το 1963 Ι. Χολέβας, θα γίνει υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας της χούντας.
Ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου και ανδρείκελο του παλατιού Κ. Κόλλιας, ο οποίος προσπάθησε να συγκαλύψει δικαστικά την δολοφονία και παραμερίσθηκε από τον αείμνηστο υπουργό Δικαιοσύνης Π. Πολυχρονίδη, θα γίνει ο πρώτος πρωθυπουργός της στρατιωτικής δικτατορίας. Ο πρόεδρος των ενόρκων του Κακουργιοδικείου Βύρων Αντωνιάδης, που έβγαλε αυτή την προκλητική απόφαση, θα γίνει Δήμαρχος Θεσ/νίκης από την χούντα!
Και δεν φτάνουν μόνο αυτά. Μετά την απόφαση των ενόρκων μέρος του πολιτικού συστήματος πανηγυρίζει. Ο αρχηγός της ΕΡΕ Π. Κανελλόπουλος ενώ δεν τολμά να πει την λέξη δολοφονία, μιλά για ένα τραγικό τέλος ενός ατυχούς συναδέλφου και θεωρεί ηθικώς και εθνικώς απαράδεκτους, όσοι κατηγόρησαν τα σώματα ασφαλείας. Τα ίδια είπαν ο Γ. Ράλλης και ο Κ. Παπακωνσταντίνου. Ενώ είναι γνωστό ότι οι ίδιοι οι δολοφόνοι ομολόγησαν στην δίκη ότι αξιωματικοί των σωμάτων ασφαλείας, τους υπέδειξαν το “στραπατσάρισμα” του Λαμπράκη.
Έχουμε όμως και δύο ιστορικές ομοιότητες. Η απόπειρα δολοφονίας του Ε. Βενιζέλου το 1933 έχει ομοιότητες με την δολοφονία Λαμπράκη το 1963. Η απόπειρα δολοφονίας του Ε. Βενιζέλου έγινε από τον λήσταρχο Καραθανάση σε συνεργασία με τον αρχηγό Χωροφυλακής Πολυχρονόπουλο. Μάλιστα λέγεται ότι το γνώριζε και ο τότε υπουργός Εσωτερικών Ι. Ράλλης και μετέπειτα κατοχικός πρωθυπουργός.
Η δολοφονία Λαμπράκη έγινε με την συνεργασία ανθρώπων του υποκόσμου και αξιωματικών της Χωροφυλακής. Μάλιστα υπουργός Εσωτερικών το 1963 ήταν ο γιος του Ι. Ράλλη, Γεώργιος Ράλλης!
Η ιστορία στην προκειμένη περίπτωση δεν επαναλήφθηκε σαν φάρσα, όπως έλεγε ο Μαρξ.
Επαναλήφθηκε σαν τραγωδία!
