Ο,τι μας λένε θα λέμε “όχι”

» Το “όχι” σε ένα νομοσχέδιο δι’ αντικαταστάσεως δεν μπορεί να γίνει (ω! του θαύματος) “ναι”. Διότι αυτό είναι προϊούσα αποσύνθεση.
Είθισται στον κοινοβουλευτισμό, όταν λέμε “όχι”, να εννοούμε “όχι” και όταν συμφωνούμε να λέμε “ναι”.
Αφ’ εαυτού άλλος δρόμος της πολιτικής πραγματικότητας και της έννοιας των λέξεων δεν υπάρχει.
Αρα δεν μπορούμε να «λέμε όχι· ό,τι μας λένε, εμείς ξίδι και ξιφολόγχη» και αργά το μεσημέρι να προκύπτει ασθμαίνων “ναι”.
Αυτό είναι μια παγκόσμια ελληνική, κοινοβουλευτική πρωτοτυπία.
Υπενθυμίζω στην κυβερνητική ομήγυρη (αν το ξεχνά) ότι έρχονται δύσκολα νομοσχέδια, όπως οι ασφαλιστικές εισφορές και οι πλειστηριασμοί. Αυτά θα κριθούν στην Ολομέλεια όπου ο… “μουτζούρης” δεν αντικαθίσταται.
Αντιλαμβάνεσθε το ειδικό βάρος των εξελίξεων. Οταν δεν μπορείς να μαζέψεις την ομάδα για 31 ψήφους, εύκολα απορεί κανείς για τις τυμπανοκρουσίες των 180 για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Και αυτό το επισημαίνουμε όχι από παλαιοκομματική μικροψυχία, αλλά για να καταδείξουμε ότι… ο βασιλιάς είναι γυμνός. Παρά ταύτα αγορεύει…