Ο χωρισμός μας στάζει δάκρυ
το «μαζί» γίνεται «χώρια» στη στιγμή
η σκιά μου διπλωμένη σε μιαν άκρη
τη δονούν του φευγιού σου οι λυγμοί.
Το «αντίο» λέξη που δεν βγαίνει
στεγνά τα χείλη μου, πώς να την πουν?
Κοιτώ την πλάτη σου τη γυρισμένη
κι όλα τα κελαϊδίσματα, μεμιάς σιωπούν .
«Μείνε!» θέλω να πω, μα λέω «φύγε!»
το ξέρω πως ήθελες αλλού να πας
όνειρο ήσουν που μακριά μου πήγε
ένας άγρυπνος, το τράβηξε, βορράς.
Ο χωρισμός μας στάζει δάκρυ
το «εμείς» γίνεται «εσύ» και «εγώ»
όνειρα μισά, δίχως μέση και άκρη
και στη θύμησή τους, εγώ να ριγώ.
Το «αντίο» λέξη που δεν βγαίνει
φεύγεις, δεν θα σε δω ποτέ ξανά
ο πόνος όλο και πιο πολύ βαθαίνει
ριζώνει μέσα σε βλέμματα αδειανά.
«Μείνε» θέλω να πω, μα λέω «φύγε»…
Καλοκαίρι 2018
Αφιερωμένο στη φίλη μου Άρτα Κουβαριτάκη που ήξερε να λέει μόνο «σ’αγαπώ!»…
