Το χέρι μου τ’ αριστερό για βοηθό το είχα χρόνια δεν ήταν ικανό, να κόψει ούτε τρίχα. Ποτέ δεν εκατάφερε, να πιάσει το ψαλίδι πολύ δε περισσότερο, να γράψει με μολύβι. Με βοηθούσε μοναχά, το σώμα μου να λούσω κατά τα άλλα φαίνεται, πως το ’χα για το λούσο. Με το δεξί μου έκανα, όλες τις εργασίες και το σταυρό μ’ όπου βρεθώ και μέσα σ’ εκκλησίες. Ποτέ δεν εχρειάστηκε, προσπάθεια να κάνω, ν’ αλλάξω μια κατάσταση, την ώρα μου να χάνω. Μονάχα σαν κατάφερα, χέρι δεξί να σπάσω πρόβλημα είχα σοβαρό, μολύβι για να πιάσω. Λύση προσπάθησα να βρω, στην πόση και τη βρώση, πενία κατεργάζεται, τέχνας ν’ επιβιώσει. Μ’ Ιώβιο υπομονή κι επιμονή μεγάλη μπόρεσε το αριστερό, να πάρει τη σκυτάλη. Σιγά σιγά συνήθισε το χέρ’ αυτό να γράφει και έτσι στων δημιουργών έμεινα το συνάφι. Σ’ αυτούς που με βοήθησαν, την τρέλα να γλυτώσω τη ρίμα τούτη ήθελα, να τους αφιερώσω. Ένα μεγάλ’ ευχαριστώ μεσ’ από την καρδιά μου οφείλω σε ολόκληρη, την οικογένειά μου. Αλλά και σ’ όσους δείξανε, για μένα ενδιαφέρον, τις μέρες που ’χα πρόβλημα, χωρίς σταλιά συμφέρον. Αυτά τα γράφω λίγο πριν, το γύψο πα να βγάλω, γιατί πεδίο δράσεως, βλέπω μπροστά μου κι άλλο. Μα θα γυρίσω στο δεξί, και πάλι το χεράκι, εκτός και αν τ’ αριστερό, πατήσει… ποδαράκι. Και επιμένει στο εξής, να γράφω και μ’ εκείνο, μα τ’ ορνιθοσκαλίσματα, με τ’ άλλα δεν συγκρίνω. Θα κάνω μια προσπάθεια, να δώσουνε τα χέρια γιατί φοβούμαι μήπως βγουν, στο τέλος τα μαχαίρια. Και έχω την πεποίθηση, πως θα τα καταφέρω, είν’ αδερφάκια δίδυμα κι έχουν κοινό συμφέρον.
Εννιαχωριανός
