Ουδέν κίβδηλον ουδ’ απατηλόν

Κύριε διευθυντά,
με αφορμή το κείμενο του Στ. Κασιμάτη, στην “Κ” της 16.12.2016, θα ήθελα να προσθέσω και τα παρακάτω.
Ασφαλώς η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει, πλην άλλων, την παρουσία ενός ηγέτη ικανού και σοβαρού, με ρεαλιστική αντίληψη, για το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι, χωρίς ιδεοληψίες και εμμονές, που χαρακτηρίζουν την Αριστερά.
Η πλήρης όμως κυριαρχία της αριστεράς -κατά τη μακρά περίοδο της μεταπολίτευσης- στην κουλτούρα και τον ακτιβισμό, στην κυριαρχία δηλ. στους δρόμους (διαδηλώσεις, απεργίες κ.λπ.) αποτελεί σημαντικό εμπόδιο για την έξοδο της χώρας από την παρατεταμένη κρίση, που δεν μπορεί να υποτιμηθεί.
Γι’ αυτό απαιτείται ένα ισχυρό πλειοψηφικό ρεύμα, που θα έφερνε τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην εξουσία, που ασφαλώς θα διευκόλυνε την έξοδο της χώρας από την κρίση. Είναι όμως εφικτό αυτό; Για την ώρα δεν φαίνεται. Έτσι το πρόβλημα καθίσταται ευρύτερο, βαθύτερο και διαχρονικό. Το περιγράφει ο αθάνατος Πλούταρχος στη βιογραφία του Αθηναίου Στρατηγού Φωκίωνα (402-317 π.Χ.).
«… και πόλις εν τύχαις αβουλήτοις γενομένη ψωψοδεές και τρυφερόν εστί δι’ ασθένειαν ανέχεσθαι παρρησίας ότι μάλιστα δείται, των πραγμάτων αναφοράν αμαρτήματος ουκ εχόντων, διά πάντι σφαλερόν τοιαύτη πολιτεία».
(Έτσι η πόλη που έχει περιπέσει σε ανεπιθύμητες καταστάσεις, γίνεται από αδυναμία φοβισμένη και μαλθακή, με αποτέλεσμα να μην ανέχεται την αλήθεια, τότε που περισσότερο από κάθε άλλη φορά, την έχει ανάγκη, όταν πια τα σφάλματα είναι αδύνατον να διορθωθούν. Γι’ αυτό και τέτοια πολιτεία είναι από κάθε άποψη έτοιμη να πέσει).
Το απαισιόδοξο και πικρό συμπέρασμα του Πλούταρχου φρονώ ότι μπορεί ν’ αποφευχθεί με τον Κυριάκο στο τιμόνι της χώρας. Και τούτο γιατί ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έδωσε δείγματα, όπως λέγει πάλι ο Πλούταρχος.
«… ως ουδέν κίβδηλον ουδ’ απατηλόν εν εμέμετητο εν τοις πραττομένοις υπ’ αυτού».
(Επειδή δεν υπήρχε τίποτα το κίβδηλο και το απατηλό στις πράξεις του).