Αχ, τα μικρά. Αυτά. Τα μεγάλα… Διάλογοι που περιορίζονται σε αγοροπωλησίες. Ουδεν νεώτερον από το συναισθηματικόν μέτωπον. Έχεις χρόνο άπλετο τώρα που όλα σου λένε, ”τέλος χρόνου”. Αχ, αυτά τα μικρά. Τα μεγάλα. Και μόνοι σύντροφοι των καιρών, ένα μυρωδάτο πορτοκάλι κι ένα μεταμεσονύχτιο σέρτικο τσιγάρο. Και σιωπή παντού. Να μπαίνει από όλες τις χαραμάδες του είναι σου. Ουδέν νεώτερον παρ’ εκτός του συνήθους. Κι αναρωτιέσαι, πως απαξιώθηκαν όλα όσα ήξερες. Ή νόμιζες οτι ήξερες. Κι έμεινες πάλι εσύ και η νύχτα. Η πιστή νύχτα. Ουδέν νεώτεον της νυχτός παρ’ εκτός… Δεν ξέρεις πως να γεμίσεις τα αποσιωποιητικά του χαμένου άστρου. Που πολύ σύντομα θα οδηγήσει τους Μάγους. Στο μικρό Θεό. Και δε ξέρεις τι λόγια να του πεις για να τον κανακέψεις. Μόνο ένα βουβό δάκρυ. Που έμεινε μετέωρο πάνω σε μιά κρυφή πεθυμιά. Ουδέν νεώτερον των παλαιοτέρων. Και μοιάζεις καθρεφτης χωρίς την αντανάκλασή του. Και μοιάζεις αρχαίο ρυάκι, που σε πείσμα των καιρών, συνεχίζει να ψάχνει τη θάλασσά του. Κι όμως. Ουδέν νεώτερον των ήδη ρησθέντων. Μα τα λεγόμενα μοιάζουν να κυνηγούν εναγωνίως το χαμένο νόημά τους. Σε περίμενα αιώνες. Μα πέρασαν οι χρόνοι και δεν ήρθες. Μα πέρασαν οι χρόνοι και δεν ήρθα ουτ’ εγώ. Πολλά αυτά τα μικρά. Τα μεγάλα. Πολλά. Μα ουδέν νεώτερον παρ’ εκτός των τεκταινομένων εν ερημία.
Ουδέν νεότερον
