Ξέλαμπρα! κι η γύρω φύση από τον καφενέ, συνεχίζει νά ’ναι ντυμένη με τη λιτή ανοιξιάτική τση φορεσιά. Κι ούλα μαζί τα γύρω, η χλωρίδα και πανίδα κι ούλα τα ορατά κι αόρατα, καταγγέλνουνε με την αρμονική ντωνε συμπεριφορά, τη σοφία του δημιουργού ντωνε. Τα Λευκά Ορη απέναντι, δείχνουνε παραπονεμένα τη φετινή χρονιά. Γιατί οι γι υψηλές θερμοκρασίες και το ινάτι των νοθιάδων να επιμένουνε. Τα ξεσκεπάσανε νωρίς από τα χειμωνιάτικά ντωνε στρωσίδια, κι έντονα τριγυρίζουνε τα ερωτήματα στο νου μου. Άτζεμπις! θ’ αντέξουνε οι δροσοπηγές τση Μαδάρας τουτηνέ τη χρονιά, να ποτίζουνε όπως κάθε χρόνο, δέντρα και κλαδιά, λεμονιές και κυπαρίσσια; Και να ξεδιψάζουνε τσ’ οδοιπόρους απού καμαρώνουνε από κοντά τσοι ρεμαθιές και τα φαράγγια τση; Τα πλάγια, και τσοι βουνοκορφές τση;
Για τουτανά όμως τα ερωτήματα είναι αδύναμος ο αθρώπινος νους να δώκει απάντηση. Κι η μόνη ελπίδα π’ απομένει, είναι η Θεία πρόνοια, απού στσοι δυσκολίες και τσ’ ανάγκες έρχεται αρωγός απρόσκλητη να λυπηθεί τσ’ αθρώπους κι ούλα τ’ άλλα. Τα χαμπέρια εδά π’ αποφτάνουνε ως επαέ από τη κοινωνία είναι πως τα λαμπριάτικα φαγοπόθια ετελειώσανε για τουτηνέ τη χρονιά. Κι από ταχιά την άλλη θα ‘μπαινε το νερό στ’ αυλάκι, και κάθε κατεργάρης θα ‘μπαινε και κείνος στο μπάγκο ντου. Εγώ δα, αυτή την ώρα, του στοχασμού και τση περισυλλογής, αντιγαέρνω στην αρχή τση Προπασκαλινής περιόδου. Και γροικώ το Φαρισαίο να σκορπά τη περίσσια υποκρισία ντου λέγοντας: «Ουκ ειμί ώσπερ ούτος ο Τελώνης».
Αναντρανίζω και σκέφτομαι, στ’ αλήθεια αυτή η φράση δε λέγεται απ’ όλους μας! Κι από τσοι ταπεινούς και τσοι σπουδαίους, τσ’ αδύναμους και τσοι δυνατούς. Από τον παπά τσ’ ενορίας, το δάσκαλο του χωριού, τσ’ άρχοντες ούλω των εξουσιώ, και ως τσ’ υπερατλαντικούς, τσ’ Ευρωπαϊκούς και Παγκόσμιους Διεθνείς Οργανισμούς; Από παντού η έννοια τσ’ υποκρισίας, δεν είναι διάχυτη; Και καθένας από το χώρο τσ’ εξουσίας του, αναφωνεί το φαρισαϊκό: «Ουκ ειμί ώσπερ ούτος ο Τελώνης»! Και κιανένα δεν είδα ως εδά, να τύπτει το στήθος και να αναφωνεί το “ιλάσθητί μου τω αμαρτωλώ”, γή κι ακόμη περισσότερο, η γι έμφυτη ευθιξία απού μια φορά κι ένα καιρό καιροφυλαχτούσε. Και σε λάθος κινήσεις εταρακουνούσε τσοι συνειδήσεις, γή οδηγούσε σε σκληρές δοκιμασίες, γή και σε ακόμη πλια δύσκολες αποφάσεις. Σε αντίθεση με τουτουσές τσοι καιρούς απού η γι αυτοκριτική κάποιων κυβερνώντων κάθε φορά μπορεί και να φτάξει κι ως το mea culpa μ’ ένα παραλήρημα στη συνέχεια από δικαιολογίες. Και με το συνηθισμένο συμπλήρωμα ουκ ειμί ώσπερ… οι άλλοι. Και φυσικά χωρίς αντίκρισμα παρά μόνο λόγια. Ενώ ο λαός επιμένει με τα λεγόμενά ντου “πως τα λάθη πληρώνονται”…
Με τουτεσάς τσοι σκέψεις επέρνα η γι ώρα μου και διασκέδαζα τη μοναξιά μου τουτηνέ τη φορά. Για να ξεσηκωθεί άξαφνα η σκέψη μου για υπερπόντια ταξίδια, για να σεργιανίσει το νου μου και σ’ άλλους τόπους και να του γνωρίσει από κοντά τσοι δραστηριότητες των μεγάλω αθρωπιστικώ οργανισμώ. Απού αθρώποι με παραγεμισμένες κεφαλές από γνώσεις και σοφία, δουλεύουνε νύχτα μέρα για το καλό και την ασφάλεια τω ταπεινώ και φτωχώ αθρώπω. Δέος με πιάνει σα ξεφυλλίζω το ημερολόγιο του ετήσιου κύκλου απού ‘χουνε τυπωμένο και διαβάζω τσ’ εορτές απού ‘χουνε φυτεμένες με σύνεση και σοφία, στσοι ημερομηνίες του. Με μεγάλη συγκίνηση θωρώ πως για ούλα γνοιάζονται και για τα μεγάλα και σημαντικά και για τα μικρά κι ασήμαντα, π’ αφορούνε τα βουνά και τσοι θάλασσές, τη φύση και τσ’ αθρώπους τη χλωρίδα και τη πανίδα.
Μα σαν εκαταπιάστηκε η σκέψις μου με τούτεσας τσ’ εορτές, αρχίνιξε να περιορίζεται ο ενθουσιασμός και ν’ αδυνατίζουνε οι γι ορπίδες μου για το αύριο. Γιατί πολλά ερωτήματα επολιορκήσανε τη σκέψη μου τουτηνά την ώρα, κι επίμονα αναζητούσανε απαντήσεις. Ποια είναι η γι Ειρήνη απού εορτάζεται; Είναι κάποια γειτόνισσα, γή είναι εκείνη απού σε κάποιους τόπους ηχούνε οι σάλπιγγες του πολέμου, γή η ταραχή απού μουχλοκαίει στσ’ εδικούς μας τόπους, γή κι ακόμη σ’ αυτή απού έσβησε τα όνειρα και τσ’ ορπίδες του δικού μας πιλότου απού τσ’ ώρες τσοι ξεγνοιασιάς και τσ’ ανάπαυλας επλέκανε στ’ αργαστήρι τσ’ οικογενειακής ντωνε ευτυχίας με το ταίρι ντου στη φωλιά ντου.
Και συνεχίζοντας το διάβασμα τουτουνά του εορτολογίου, βρίσκομαι ομπρός στην εορτή του Περιβάλλοντος κι εύλογα ξεπροβάλει το ερώτημα στη σκέψη μου. Γιάντα μωρέ σπουδαίοι το εορτάζετε το Περιβάλλον! Για τσοι ποσότητες τω καταστρεπτικών αποβλήτω απού το φορτώνετε με τσοι βιομηχανίες και τσοι πολεμικές προετοιμασίες τσοι δοκιμές γή και τσοι ανά τον κόσμο πολεμικές συρράξεις, που ο Θεός να βάλει τη χέρα κατά που λέει ο λαός. Γιατί μωρέ σπουδαγμένοι μεγάλοι και τρανοί φοβούμαι πως θα ‘ρθει ένας καιρός.
Αν δεν αντιγαήρετε σύντομα κοντά στη φύση και στσοι φυσικούς νόμους, απού η φύση θα εκδικηθεί με όσα φορτώνετε στο περιβάλλον και θα είναι αιτία η γι εδική σας… αλόγιστη συμπεριφορά. Εύχομαι δε να μη φτάξει ποτέ τουτηνά η γι ημέρα. Και τουτηνά τη σκέψη μου δεν τηνε στηρίζω στσοι πολλές μου γνώσεις και τσοι σπουδές μου ούτε πήρα από τον Νοστράδαμο μούδε τον Αγαθάγγελο. Παρ’ από όσα θωρώ, κι άμα θωρείς τον όφι δε ψάχνεις για τη βωλοσέρματέ ντου…
Η γη επόμενη εορτή π’ απαντήχνω σε τουτονά το εορτολόγιο, είναι η γι εορτή για το παιδί. Θεέ μου, όμως συλλογούμαι, η γι εορτή τουτηνά ποια παράταξη παιδιών εορτάζει! Ανατριχιάζω με τουτηνά τη σκέψη. Ατζεμπις ποιες τρυφερές υπάρξεις εορτάζουνε τουτηνά την ημέρα; Νά ’ναι αυτά απού οι γονείς τωνε τσοι ταίριασε η γι ηδονή κι η παρουσία του καρπού τση έμπαινε εμπόδιο στσ’ απολαύσεις τωνε, γι’ αυτό τα παραδώσανε στη φτώχεια και την απονιά; Γή είναι εκείνα απού η βαρβαράδα των παιδεραστών τα βασανίζουνε για να ικανοποιήσουνε τη διαστροφή ντωνε; Γη κι ακόμη είναι εκείνα απού γεννιούνται δυο φορές κακότυχα και σύφωνα με νόμους απού παρατσουτσουρίζεται πως θα ισχύσουνε, θα υιοθετούνται από μη… φυσιολογικά ζευγάρια;
Επαε όμως, το ποτήρι εξεχείλισε, γι’ αυτό κι εσταμάτησα να διαβάζω το εορτολόγιο. Το συμπέρασμα βγαίνει ξεκάθαρα: Ούλες τουτεσάς οι γι εορτές είναι τεχνάσματα τσ’ υποκριτικής συμπεριφοράς σας για να ρίχνετε στάχτη στα μάθια των αθρώπω. Γι’ αυτό κι αυτή την ώρα η σκέψη μου μ’ αγκανάρει ν’ αναντρανίσω από τη καθέκλα μου και μ’ όση δύναμη μ’ απομένει να φωνάξω το «ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές».
Σταματήστε να χτίζετε κι άλλους πύργους τση Βαβέλ, και να γεμίζετε φιάλες τσ’ Αποκάλυψης. Πάψετε να φιλοξενείτε ελπίδες και όνειρα σε πύργους χτισμένους στην άμμο. Κι είναι αλήθεια πως επήγατε στο Φεγγάρι! Μα είναι κι εξίσου αλήθεια πως στη γη, σάς βαστά ομήρους η γρίπη… Κι αν θέλετε να ξαναγενούνε οι κοινωνίες μας αθρώπινες έστω και μισερές, να ξανασυμπορπατήξετε με τσοι φυσικούς νόμους.
Μη κρεμνάτε το καλάθι σας παραπάνω αποκειά απού φτάνετε…
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Ινάτι = Γινάτι
Άτζεμπις = Άραγε
Μαδάρα = Βουνό
Αντιγαέρνω = Γυρίζω πίσω
Γροικώ = Ακούω
Αναντρανίζω = Ανασηκώνομαι
Ορπίδες = Ελπίδες
Μουχλοκαίει = Σιγοκαίει
Ομπρός = Μπροστά
Γιάντα = Γιατί
Βωλοσέρματε = Ίχνη σουρσίματος στο έδαφος
Απαντήχνω = Συναντώ
Ανατριχιάζω = Μου σηκώνεται η τρίχα
Παρατσουτσουρίζω = Κρυφολέγεται
Αγκανάρω = Εξαναγκάζω
Μισερές = Ανάπηρες
Ταχιά την άλλη = Μεθαύριο
