Ουκ ελάτρευσαν τη κτίσει…

Παρασκευή 10 Μαρτίου 2017, ώρα 5η απογευματινή, ύψωμα Αγίων Αποστόλων, στον κάτω Δαράτσο Χανίων.
Ξεχωριστή βραδιά για το ταπεινό, γραφικό εκκλησάκι. Ο λόγος δεν οφείλεται στην υποβλητική ατμόσφαιρα που έχει δημιουργήσει το σχεδόν χειμωνιάτικο βράδυ ούτε στο γλυκό φως των κεριών που θυμίζει το «Φως ιλαρον αγίας δόξης» του εξαίσιου ύμνου του Εσπερινού.
Τη διαφορετική εικόνα απόψε την δίδει η γνωστή Χορωδία Χανίων, αρκετά μέλη της οποίας έχουν έρθει να ψάλουν τους «Χαιρετισμούς», όπως το συνηθί- ζουν τα τελευταία χρόνια.
Για ν’ ακούσουν αυτό το αξεπέραστο αριστούργημα της βυζαντινής υμνογραφίας από τις μελωδικές φωνές των Χορωδών, πολλοί φιλακόλουθοι, προτού ο σεβαστός πατέρας Παύλος αρχίσει με το «Ευλογητός ο Θεός ημών…», βρίσκονται στο ναό.
Περιμένοντας, αποθαυμάζαμε την πανέμορφη φύση που απλωνόταν γύρω μας.
Πού να στρέψεις τη ματιά σου και δεν θα καταπλαγείς; Από νοτικά τα πανέμορφα, τα μεγαλόπρεπα Λευκά Όρη, χιονοσκέπαστα, προκαλούν δέος. Δεν χορταίνει το μάτι να περιπλανιέται στις πλαγιές τους. Κι όπως είναι χαμηλωμένα τα σύννεφα, χωρίς να κρύβουν το χιόνι ούτε τις επάλληλες βουνοκορφές, δημιουργούνται πάμπολες εικόνες γεμάτες γοητεία και μυστήριο.
Από βόρεια, η θάλασσα αποτελεί άλλη μεγάλη πρόκληση. Ακύμαντη τούτη την ώρα, καταγάλανη, πανέμορφη, χαϊδεύει τις χανιώτικες ακρογιαλιές. Σκέφτομαι τον υπέροχο λόγο του Ψαλμωδού: «αύτη η θάλασσα η μεγάλη και ευρύχωρος, εκεί πλοία διαπορεύονται δράκων ούτος ον έπλασας εμπαίζειν αυτή…».
Δεν χόρταινες ν’ απολαμβάνεις την ομορφιά που έχει χαρίσει αφειδόλευτα ο Θεός σ’ αυτή την περιοχή.
Και είχα σχεδόν αφαιρεθεί, όταν άκουσα κάποιον να μου λέει μάλλον επιτιμητικά, γελώντας: «ουκ ελάτρευσαν τη κτίσει οι θεόφρονες, παρά τον κτίσαντα…»
Την ίδια στιγμή ο επίτροπος χτυπούσε την καμπάνα και στο Ψαλτήρι η Χορωδία περίμενε…
«Ανοίξω το στόμα μου και πληρωθήσεται Πνεύματος…». Αναπάντεχα βρεθήκαμε μέσα στη μαγεία ενός άλλου κόσμου, χάρις στις γλυκύτατες και εκφραστικότατες φωνές των Χορωδών.
Με προσοχή και κατάνυξη βιώναμε ποιητικά την ενανθρώπιση του Θεού, μέσω της Θεοτόκου, κι αυτή η αίσθηση μας γέμιζε χαρά και αγαλλίαση…
«Τους σους υμνολόγους Θεοτόκε… στερέωσον…», έλεγαν οι Χορωδοί κι εμείς μυστικά το ψιθυρίζαμε, ίσως για να πάρομε λίγη από την ευλογία…
Η μια “ωδή” διαδεχόταν την άλλη,ώσπου το υπέροχο Κοντάκιο “Τη Υπερμάχω Στρατηγώ” μας ταξίδεψε, ακόμα μια φορά, στα περασμένα, στις δόξες και στα μεγαλεία του Βυζαντινού μας πολιτισμού…
Ακολούθησαν τα συγκινητικά «Χαίρε…» από το στόμα του σεβάσμιου ιερέα και ύστερα το συγκινητικό ανάγνωσμα «Ασπιλε αμόλυντε…», «Και δος ημιν δέσποτα προς ύπνον απιούσιν…» από δυο ιδιαίτερα καλλίφωνες Χορωδούς, ολοκλήρωσε τη θαυμάσια πνευματική μυσταγωγία που μας χάρισε κι εφέτος η Χορωδία της πόλης μας, που πάντα κάτι το ιδιαίτερο προσφέρει στον τόπο.
Τα συγχαρητήρια από τον πατέρα Παύλο, απέδωσαν και τα συγχαρητήρια όλων που ευτυχήσαμε ν’ απολαύσομε αυτήν την πνευματική βραδιά…
Να ευχηθούμε να έχομε υγεία να συναντηθούμε και του χρόνου και να ξαναπαρα-καλέσομε όπως η Θεοτόκος γίνει «Λιμήν ημίν… (τοις) θαλαττεύουσι και ορμητήριον εν τω πελάγει των θλίψεων και των σκανδάλων πάντων του πολεμήτορος»…