«Θα πρέπει να βρούμε με ποιον θα φάμε και θα πιούμε πριν βρούμε τι θα φάμε και τι θα πιούμε».
Επίκουρος, 341 – 270 π.Χ., φιλόσοφος
Λατρεύω τη μουσόφιλη διάθεση του ΣΥΡΙΖΑ. Θα βαράει λέει ζουρνάδες και λαγούτα και το παγκόσμιο οικονομικό κατεστημένο θα χορεύει. Ενα όνειρο κοντεύει να γίνει πραγματικότητα. Γιατί αυτό στ’ αλήθεια περίμενα τόσο καιρό: Να δω τους τροϊκανούς και τις ελεύθερες αγορές να χορεύουν με παραδοσιακούς σκοπούς του τόπου μας κι ας χρεοκοπήσω άτακτα.
Σκέφτομαι επίσης, ότι πριν τέσσερα μόλις χρόνια, το τότε ΠΑΣΟΚ χτυπούσε το όπλο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Και αν θυμάμαι καλά, ούτε τότε είχαν τρομάξει οι “μισητοί” δανειστές. Άραγε θα τρομάξουν τώρα με τη δημοτική μας μουσική; Από τότε, ο Παπανδρέου έφυγε, ο Παπαδήμος ήρθε, ήρθαν μετά ο Πικραμμένος κι οι εκλογές και κάθε πικραμένος έμεινε στον πάγκο του. Αυτό είμαστε: Μια ποδοσφαιρική ομάδα χωρίς βασική ενδεκάδα, αλλά με τεράστιο πάγκο. Κι ως γνωστό, οι παίκτες του πάγκου δεν φταίνε ποτέ για το αποτέλεσμα του αγώνα. Σκέφτομαι βέβαια κι από την άλλη ότι σε αυτό το βαρύ κλίμα επικοινωνίας της Ελλάδας με την υπόλοιπη Ευρώπη, λίγη μουσική δεν θα έκανε κακό. Για τα πανηγύρια μας έχουν έτσι κι αλλιώς. Ας τους παρουσιάσουμε τουλάχιστον κι ένα δείγμα της ικανότητάς μας στη σύνθεση.
Σε αυτή τη σύνθεση μπορεί να φανούμε πιο αποτελεσματικοί. Γιατί στην πολιτική σύνθεση απόψεων και ιδεών, έχουμε αποτύχει οικτρά. Είναι τουλάχιστον γελοίο το γεγονός ότι από την έναρξη της χρηματοπιστωτικής κρίσης, κυβέρνηση κι αντιπολίτευση δεν βρήκαν ούτε ένα κοινό σημείο επαφής. Είναι τουλάχιστον τραγικό ότι στην αντιμετώπιση του πιο σημαντικού μεταπολιτευτικού προβληματισμού, όλα τα πολιτικά κοινοβουλευτικά κόμματα έβλεπαν όχι μόνο το πρόβλημα με διαφορετικό τρόπο, αλλά ταυτόχρονα είχαν και τη βαθιά πεποίθηση ότι το καθένα από αυτά γνώριζε μόνον εκείνο τη διαδικασία απεμπλοκής. Είναι τουλάχιστον καταστροφικό, πράγμα που είτε το θέλουν είτε όχι θα καταγραφεί στην ιστορία αυτής της χώρας, ότι ούτε για μια στιγμή δεν κάθισαν στο ίδιο τραπέζι όλες εκείνες οι δυνάμεις που αποκαλούνται δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου, με σκοπό να βρουν έστω μία και μοναδική κοινή γραμμή.
Η κυβέρνηση έβαζε κόκκινες διαπραγματευτικές γραμμές, η αντιπολίτευση έβαζε κι αυτή με τη σειρά της κόκκινες προθέσεις μετεκλογικών ανακατατάξεων και στο τέλος ερχόταν η τρόικα να μουτζουρώσει τα πάντα, αφήνοντας μιαν ολόκληρη χώρα για άλλη μια φορά μετεξεταστέα. Κι αυτό που επετεύχθη είναι η υπόλοιπη “φίλη” Ευρώπη να μην εμπιστεύεται ούτε την κυβέρνηση, αλλά ούτε και την αντιπολίτευση.
Κι άραγε, αφού η Ευρώπη δυσπιστεί με τις προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αφού επιλέγει την πρακτική Σαμαρά, γιατί τελικά τόσο καιρό δεν στηρίζει την τωρινή κυβέρνηση, βρίσκοντας τρόπο να κλείσει την ψαλίδα του δημοσιονομικού κενού; Η απάντηση βρίσκεται πιθανά στο ότι η κυβέρνηση Σαμαρά σταμάτησε να έχει προτάσεις. Ή διαφορετικά, αναμασά τις ίδιες και τις ίδιες επιτυχίες, οι οποίες βασίστηκαν κυρίως σε προτεινόμενα – εισαγόμενα δημοσιονομικά μέτρα και όχι στην εγχώρια οικονομική λογική μιας χώρας, που δεν πρέπει απλά να διεκδικεί την έξοδό της από την κρίση, αλλά πολύ περισσότερο να καταγράφει τη σαφή πολιτικοοικονομική χάραξη μοντέλου πορείας την επόμενη μέρα.
Το γεγονός ότι σύσσωμο το δυτικό οικονομικό κατεστημένο τρομάζει στην ιδέα μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, θα έπρεπε πρώτον απ’ όλους να εξοργίζει τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Γιατί αν δεν αντιδράσεις δυναμικά, όταν οι σύμμαχοί σου κατηγορούν τον κυριότερο αντίπαλό σου, χωρίς όμως έμπρακτα να στηρίζουν εσένα που αποτελείς επιλογή τους, τότε αποφασίζεις να αποδεχθείς την παθητική, διπλωματική ουδετεροφιλία των υποτιθέμενων φίλων σου.
Κι όλα αυτά τώρα, που η χώρα των προέδρων, δεν μπορεί να εκλέξει τον πρώτο και σημαντικότερο Πρόεδρό της. Όλα αυτά πάνω στη στιγμή που αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι φάγαμε το βόδι και μας έμεινε η ουρά. Πόσο λάθος κάναμε που ξεχαστήκαμε και δεν κοιτάξαμε στον καθρέφτη για να καταλάβουμε ότι πέντε χρόνια τώρα, εμείς είμαστε το βόδι. Δική μας είναι και η ουρά που θα παραμείνει αφάγωτη, τουλάχιστον μέχρι τη μέρα που θα στηθούν οι κάλπες.
Αυτή η χνουδωτή, αεικίνητη, παιχνιδιάρα ελληνική ουρά που αποδεικνύεται τόσο μα τόσο τραγικά άνοστη.
