Οξύμωρον!

Μπήκε ο Σεπτέμβρης, άγνωστο πώς θα τελειώσει. Και να φαντασθεί κανείς ότι η πρώτη κυβέρνηση της αριστεράς πριν ξεκινήσει τη θητεία της ψυχορραγούσε μέχρι που παραιτήθηκε! Πάντως μέχρι τις 20 θα ολοκληρωθεί η τελευταία πράξη του δράματος, που παίχθηκε απ’ τα τέλη Ιανουαρίου και ένα άλλο έργο αγνώστου σεναρίου θ’ αρχίσει να παίζεται απ’ τις 21 Σεπτεμβρίου, κάθε πράξη του οποίου θα γράφεται έτσι όπως θα εξελίσσεται η κατάσταση μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει.
Σε τι εξυπηρετεί η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ; Μοιάζει καθόλου με το προηγούμενο τον Ιούλιο του ’65 με τους αποστάτες της Ενώσεως Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου; Τότε έπεσε η κυβέρνησή του και οι πρωθυπουργοί διαδέχονταν ο ένας τον άλλον. Τριάντα και πλέον βουλευτές της Ε.Κ. στήριζαν τις κυβερνήσεις Νόβα, Τσιριμώκου, Στεφανόπουλου και Π. Κανελόπουλου μέχρι την 21η Απριλίου 1967. Υπήρχαν σκοπιμότητες τότε, που δεν είναι της παρούσης ν’ ασχοληθούμε. Τώρα τι ακριβώς σχέδια καλύπτονται; Σε τι ενέργειες αποβλέπουν και ποιες πολιτικές ή κομματικές επιδιώξεις υπάρχουν πίσω απ’ τη δημιουργία της Λαϊκής Ενότητας των αριστερών αποστατών; Υπάρχουν διασυνδέσεις με εξωγενείς παρασκηνιακούς παράγοντες; Ποια δάχτυλα κινούν τα πιόνια της πολιτικής σκακιέρας και ποιοι έχουν αναλάβει τις δαπάνες λειτουργίας του νεοσύστατου κόμματος  να λάβει μέρος σε εκλογές εξπρές;
Η πολιτική κατάσταση, όπως διαμορφώνεται απ’ τις πρώτες δημοσκοπήσεις, δεν μπορεί να δώσει νέα συμπαγή κοινοβουλευτική αυτοδυναμία. Οι ψηφοφόροι καθοδηγούνται απ’ τους πολιτικούς και από μερίδα του Τύπου να αναπροσαρμοσθούν σε καινούργια δεδομένα. Ο Γεώργιος Παπανδρέου το ’61 δεν προκάλεσε εκλογές να πάρει ο λαός πάνω του τις ευθύνες, άφησε τα πράγματα να εξελιχθούν “τοῖς κείνων ῥήμασι” και τ’ αποτελέσματα ήταν φρικτά για τον Ελληνισμό. Ο κ. Τσίπρας δεν ακολούθησε την παθητική στάση του τότε πρ/ργου και ζήτησε εκλογές να δώσει ο λαός νέα εντολή.
Ομως η εκλογική αναμέτρηση και μάλιστα τόσο σύντομα δεν είναι αστεία υπόθεση. Οι συμμετέχοντες στα πολιτικά δρώμενα δεν αντελήφθησαν ποια η σοβαρότητα της θέσεώς των, δεν θέλησαν να νικήσουν τις κοινωνικοπολιτικές παθογένειες του μεταπολιτευτικού μας συστήματος και λειτουργούν αποσταθεροποιητικά. Οι πολιτικοί, εκτός εξαιρέσεων, με έλλειψη σοβαρότητας και αυθαδώς συνδιαλέγονται και διατυπώνουν τις απόψεις τους χωρίς να διακατέχονται υπό ουδενός ενδοιασμού ότι διαπράττουν πολιτικό ολίσθημα. Αντιπαρέρχονται καίριες ερωτήσεις, δεν απαντούν ευθέως, πλατειάζουν, αδιαφορούν ν’ αποδείξουν τους ισχυρισμούς τους και οι αντίπαλοι δημιουργούν πεδίον προεκλογικής εχθρότητας.
Εδώ σ’ αυτή την αντίφαση εμπεριέχεται ο παραλογισμός τους. Πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που αντιμάχονταν μεταξύ τους, που υπελήπτετο ο ένας τον άλλον και εμπαίζονταν να συμπράξουν μετεκλογικώς σχηματίζοντας κυβέρνηση συνεργασίας για να προσφέρει καλές υπηρεσίες στον τόπο; Οξύμωρον!
Οι ανήκοντες στην πολιτική ηγεσία αναγνωρίζουν ότι όλα τα αξιώματα που παίρνουν είναι μαρτύριο, αλλά θυσιάζονται για το κοινό συμφέρον με αίσθημα ευθύνης, εκεί που τους καλεί το καθήκον! Στρογγυλοκάθονται, όμως και αντί να θεραπεύσουν το κακό ως “πρωτεύθυνοι”, όταν δεν κάνουν τίποτα, δημιουργούν περισσότερο κακό.
Και οι ψηφοφόροι ψάχνονται ν’ αποφασίσουν. Μπορούν και από μόνοι τους, χωρίς υποδείξεις και προτροπές από εμάς, που είναι αξιοκατάκριτες και δόλιες. Στη σημερινή κοινωνία τα πράγματα είναι συγκεχυμένα. Οι πολίτες είναι έντρομοι, πανικόβλητοι, ανώριμοι (;) να ξεχωρίσουν τα συμφέροντά τους, όταν βλέπουν τους αξιότιμους να μας κυβερνήσουν να αλληλολοιδορούνται!